“Η Επιστροφή” του Αντρέϊ Ζβιαγκίντσεφ θα προβληθεί σήμερα στις 9.30 μ.μ. στον θερινό κινηματογράφο της “Εξωραϊστικής” στο πλαίσιο του Ciné Μεσόγειος” από τον Δήμο Βόλου
Η ταινία παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία: Αντρέϊ Ζβιαγκίντσεφ, σενάριο: Βλαντιμίρ Μοϊσένκο, Αλεξάντρ Νοβοτόσκι και πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Βλαντιμίρ Γκάριν, Ιβάν Ντομπρονράβοβ, Κονσταντίν Λαβρονένκο, Ναταλία Βντόβινα. Ο Ιβάν και ο Αντρέϊ είναι δυο αδέλφια που ζουν στη Ρωσία με τη μητέρα και τη γιαγιά τους. Μια μέρα, η μητέρα τους ανακοινώνει ξαφνικά την επιστροφή του πατέρα στο σπίτι, ύστερα από δώδεκα χρόνων απουσία. Τα δύο παιδιά συγκλονίζονται. Με τη βοήθεια μιας παλιάς φωτογραφίας προσπαθούν να διαπιστώσουν αν ο άγνωστος, που κοιμάται στο κρεβάτι της μητέρας, είναι πράγματι ο πατέρας τους. Στο δείπνο η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη και ψυχρή. Ο πατέρας δεν δείχνει κανένα συναίσθημα. Σιωπηρά και αποφασιστικά αναλαμβάνει αμέσως τον ηγετικό ρόλο της οικογένειας.
Την επόμενη μέρα πατέρας και παιδιά ξεκινούν για ένα ταξίδι γνωριμίας. Από τη γαλήνια μητρική λίμνη ξανοίγονται στη σκοτεινή κι αδυσώπητη θάλασσα της ενήλικης ζωής. Ένα ταξίδι επτά ημερών, που παραπέμπει στις επτά μέρες της Δημιουργίας της Βίβλου. Στο ερημονήσι, όπου καταλήγουν, ο πατέρας παίρνει τη μορφή ενός θεού ή κάποιου μυθικού προσώπου. Σαφείς οι αναφορές στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα, τη θυσία του Αβραάμ και το Μυστικό Δείπνο, το Χάροντα και τον Αχέροντα. Ο πατέρας εμφανίζει ένα σκληρό πρόσωπο, που υπνωτίζει τον Αντρέϊ και εξαγριώνει τον Ιβάν. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται, καθώς ο απόμακρος χαρακτήρας του άνδρα γίνεται ολοένα και πιο βίαιος. Τα παιδιά αναρωτιούνται για το μυστηριώδες παρελθόν και τις πραγματικές προθέσεις αυτού του άντρα. Το μυστήριο γύρω από το παρελθόν του πατέρα στοιχειώνει και τρομάζει τα αδέρφια. Η σύγκρουση κλιμακώνεται. Μια έκρηξη θυμού, μια πάλη και η «λύση» έρχεται βίαιη και απόλυτη, μια πρόωρη ενηλικίωση…
Ο Ζβιαγκίντσεφ σκηνοθετεί με μια εκπληκτική αυστηρότητα στη χρήση των μέσων του. Συνδυάζει αριστοτεχνικά τις εικόνες με τα κάπως μουντά χρώματα (η ατμοσφαιρική φωτογραφία είναι του Μιχαήλ Κρίτσμαν) με τους ήχους και τη μουσική. Κινεί με άνεση την πλοκή ανάμεσα στο θρίλερ και τη θρησκευτική αλληγορία. Ξετυλίγει τα γεγονότα σύμφωνα μ ένα συγκεκριμένο στόχο. Παράλληλα σχολιάζει την αμφίσημη σχέση των σύγχρονων νέων με το παλιό καθεστώς, μια σχέση που ακροβατεί ανάμεσα στο θαυμασμό και το μίσος. Αποσπά έξοχες ερμηνείες από τους δύο νεαρούς πρωταγωνιστές του, τόσο από τον πρωτότοκο Αντρέϊ (ο οποίος, τι τραγική ειρωνεία, πνίγηκε στη λίμνη της ταινίας λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων) όσο και από τον μικρότερο Ιβάν «τον τρομερό». Η ωριμότητα της ματιάς του σκηνοθέτη καθηλώνει τον θεατή. Κάθε εικόνα είναι και ένα έργο τέχνης. Κάθε σκηνή υποβάλλει. Κάθε διάλογος συναρπάζει. Η μουσική μοιάζει να ξεχύνεται από παντού. Κάθε πλάνο έχει τη δική του ομορφιά και δύναμη. Κι όλα μαζί οδηγούν στο εκπληκτικό, αναπάντεχο φινάλε.
Πρόκειται για ένα διαμάντι του παγκόσμιου κινηματογράφου. Μια αληθινά σπουδαία ταινία. Μια λυρική και εικαστικά πανέμορφη αλληγορία, μια διεισδυτική ανθρωποκεντρική ματιά από έναν σκηνοθέτη-αποκάλυψη, ο οποίος αντλεί από τα διδάγματα των σπουδαίων Ρώσων σκηνοθετών, ιδιαίτερα των Αντρέι Ταρκόφσκι και Σεργκέι Παραντζάνοφ, των δύο κορυφαίων αυτών ποιητών της μεγάλης οθόνης.
“Επιστροφή” στο Ciné Μεσόγειος
