Η άρνηση διαλόγου δεν είναι «μαγκιά»

Η δημοκρατία είναι πολίτευμα της συνδιαλλαγής, της συναίνεσης, του διάλογου.
Εμείς υπερηφανευόμαστε για το γεγονός ότι εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία. Ότι είμαστε απόγονοι εκείνων που την θέσπισαν ως πολίτευμα. Ότι την διδάξαμε σε όλο τον κόσμο. Και κατά τα λοιπά εμείς είμαστε η μόνη δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία τόσον ακρίτως και μονομανώς απορρίπτεται ο διάλογος.
Η κομματικώς καπελωμένη, με κόκκινο αγωνιστικό καπέλο συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ, είναι η πρώτη που τελείως ανακλαστικά, χωρίς καμία σκέψη, απέρριψε αμέσως την πρόταση για διάλογο με συμμετοχή όλων, για τις αλλαγές στη μέση εκπαίδευση. Αντ’ αυτού δήλωσε ότι δέχεται μόνο διμερείς συνομιλίες με την ηγεσία του υπουργείου. Δηλαδή απλά συντεχνιακά παζάρια για κλαδικά αιτήματα.
Πρόκειται για μια αρρώστια που έχει προσβάλει όλους τους πολιτικούς χώρους. Αλλα έχει καταστεί ανίατο νόσημα στην περίπτωση του ΚΚΕ.
Θυμάμαι την κωμική περίπτωση μιας εκπομπής, όταν υπουργός Παιδείας ήταν ο Θόδωρος Πάγκαλος, όπου εκτός του υπουργού είχε προσκληθεί και ένας εκπρόσωπος της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης. (Τώρα πια όχι μόνο προεδρείο αδυνατούν να εκλέξουν, αλλά ούτε καν εκπρόσωπο μπορούν να επιλέξουν). Ο συγκεκριμένος νέος, που ήταν κνίτης, επέβαλε στον τηλεπαρουσιαστή τον όρο να μην έχει κανένα διάλογο με τον υπουργό. Και μάλιστα ζήτησε να υπάρχει ένα παραπέτασμα ανάμεσά τους, ώστε να μην έχει καν οπτική επικοινωνία, αν και βρίσκονταν στο ίδιο στούντιο.
Και για να μην νομίζουμε ότι μόνο με τους κνίτες συμβαίνει αυτό, θυμάμαι όταν εγώ έκανα ανάλογη εκπομπή στον «Αντένα», ο τότε υπουργός Παιδείας Γιώργος Σουφλιάς δήλωνε στους συνεργάτες μου, μόλις έφτασε, ότι δεν θέλει να μετάσχει σε διάλογο με τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ. Αλλά όταν απάντησα «τότε ας μην μπει στο στούντιο», τελικώς υποχώρησε.
Τα καταφέρνουμε όμως, και όταν καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, αντί διαλόγου να κάνουμε χωριστούς μονολόγους. Λέγοντας καθένας το «ποίημα» του.
Θα καταλάβουμε επιτέλους ότι η υπόθεση της Παιδείας, το αύριο όχι μόνο των παιδιών καθενός από μας, αλλά του ίδιου έθνους μας, δεν συγχωρούν άλλες αρνήσεις διάλογου; Ότι δεν έχουμε πια περιθώρια για επίδειξη τέτοιου είδους κομματικής ή εργατοπατερίστικης… μαγκιάς, πάνω στη βασικότερη προϋπόθεση προκοπής αυτού του τόπου, που είναι μόνον η Παιδεία;