Έχετε παρατηρήσει ποτέ πως οι Γιάννηδες που τους φωνάζουν Τζόνι είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία φευγάτοι; Ίσως αυτό το Τζόνι να βάζει σε έναν συγκεκριμένο δρόμο τις μοιραίες αυτές υπάρξεις, ίσως όμως να το έχουν επιλέξει για όσους από τους Γιάννηδες φέρουν εκ γενετής τα σημάδια της ηλιθιότητας.
Πάντως τουλάχιστον για μένα έτσι είναι. Όταν ακούω κάποιον να τον φωνάζουν Τζόνι, χωρίς καν να τον δω, ξέρω πως τα αυτιά του ξεπετάγονται σαν ανοιχτές παλάμες, ότι τα μάτια του είναι μισόκλειστα και μισοκοιμισμένα, το στόμα του σαλιάρικο, τα χέρια σαν κουπιά και ούτω καθεξής… Αυτή είναι η εμπειρία μου για την εξωτερική εμφάνιση τού κάθε Τζόνι. Και ο Τζόνι ο σερβιτόρος δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένα πλάσμα με πρόσωπο νωθρό, χαζό και επηρμένο. Ξοδεύει όλα του λεφτά για να αγοράζει ακριβά ρούχα και, φορώντας τα, φαντασιώνεται ότι είναι κάποιος. Κόβει βόλτες γύρω από τις πελάτισσες σα λιμασμένος, ώσπου το αφεντικό ζαλίζεται και τον διατάσσει να σταματήσει. Χαϊδεύει τα μαλλιά του, που έχουν αρχίσει να αραιώνουν επικίνδυνα, με μια αηδιαστικά αυτάρεσκη περιστροφική κίνηση, αρχίζοντας από δεξιά και καταλήγοντας αριστερά, τόσο συχνά, που το στομάχι του παρατηρητή δένεται κόμπος.
Λοιπόν, όταν κάποιος απ’ τους πελάτες κάνει λόγο για την άσχημη κατάσταση, για τη φτώχεια που έχει γενικευτεί, για τις ανύπαρκτες δουλειές, τα μαγαζιά που κλείνουν και τα λοιπά, αυτός ο νεότερος Κουασιμόδος πετάγεται σα να τον τσίμπησε αλογόμυγα. Κανονικά δεν έχει καμιά εξουσιοδότηση να ανακατεύεται στις συζητήσεις των πελατών, όσο και στις διαπιστώσεις τους. Όμως πριν ανοίξουμε καλά καλά το στόμα μας, κι από το φόβο μήπως και ακουστεί κάτι που έστω έμμεσα στρέφεται κατά της κυβέρνησης, ο Τζόνι στραβομουτσουνιάζοντας παρεμβαίνει και προσπαθεί να δώσει τέλος στην κουβέντα, δηλώνοντας πως τέτοιες κουβέντες δεν λένε ούτε οι κομμουνιστές.
Κάθε φορά που βλέπει κάποιον να διαβάζει αντιπολιτευόμενο Τύπο φοράει ξινισμένο ύφος και τού κόβει τη χολή. Κάποτε έχωσε μια φιλοκυβερνητική εφημερίδα κάτω από τη μύτη ενός πελάτη, πράγμα που τον έκανε να πεταχτεί έντρομος και να πέσει στην αγκαλιά μίας χοντρής κυρίας που περνούσε στο διάδρομο. Μετά από αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί ο πελάτης δεν τον σφαλιάρισε. Θα έπρεπε να το θεωρήσει σαφή προσβολή της προσωπικότητάς του –και μια ηχηρή σφαλιάρα θα ήταν ένα είδος γλυκιάς εκδίκησης για τα όσα κατά καιρούς τραβήξαμε από δαύτον.
Ώσπου προχτές τον Τζόνι τον απέλυσαν ως πλεονάζον προσωπικό. «Η δουλειά έχει κόψει πολύ», του είπε το αφεντικό, «δεν βγαίνω». Ο Τζόνι άρχισε να κλαίει με λυγμούς, σα γάιδαρος, τριγυρισμένος από κατάπληκτους πελάτες. Καθόταν εκεί, πνιγμένος στα δάκρυα, περιφέροντας το χαζό του βλέμμα με βουβή ικεσία. «Άμοιρε ηλίθιε» του φώναξα, «δεν βλέπεις ότι κι εσύ είσαι θύμα της γενικότερης κατάστασης; Τόσον καιρό τι έκανες για να την αλλάξεις;». Ο Τζόνι άρχισε να κλαίει πιο γοερά. Μα ξαφνικά σταμάτησε, στένεψε τα χαζά του μάτια και μού σφύριξε: «Δε θα μου πεις εσύ εμένα για την κυβέρνηση». Γι’ αυτό σας λέω. Το έχει το όνομα…
Ο Τζόνι
