ΝΑ αναμνησθώ, λέω, σήμερα των εποχών και των χρονογραφημάτων του Ψαθά, του Τσιφόρου, του Νεγρεπόντη, του Πρετεντέρη και άλλων έντονων χρονικογράφων.
ΘΑ τους σμίξω με τους γελοιογράφους της εποχής τους. Εκείνους που εμφάνιζαν το Δημόσιο και τον δημόσιο υπάλληλο, ενδεή. Το παρουσίαζαν με την χαρακτηριστική του μανικοκαπότα- το μαύρο κάλυμμα των μανικιών, για να διαιωνίζεται το σακάκι.
ΣΗΜΕΡΑ, όμως, ο ίδιος υπάλληλος, φαίνεται πως δεν είναι διατεθειμένος, να επανέλθει σε τέτοιες περιόδους. Αποτελεί το πρώτο θύμα του “σταθεροποιητικού προγράμματος”. Ευνουχίστηκαν τα οικονομικά του μόρια-επιδόματα, μισθοί δώρα και άλλα καρυκεύματα.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ εικόνες και περιγραφές που υπέπεσαν στην αντίληψή μου, μου προσφέρουν το στίγμα της δημοσιοϋπαλληλικής εποχής. Στηλιτεύω τους επιτήδειους που συμπεριφέρονται σα να μη συμβαίνει το κακό της αρκούδας.
ΠΕΡΙΕΓΡΑΦΕ, λοιπόν, τις προάλλες κάποιος κουτσαβακίστικος τύπος, τα κατορθώματά του: Ούτε κρύο ούτε ζέστη μου κάνουν οι περικοπές. Τις έβγαλα τριπλάσιες και θα εξακολουθήσω να τις έχω!
ΑΝΤΙΛΗΠΤΟ, πώς εξασφάλιζε τον διπλασιασμό ή τριπλασιασμό των εσόδων.
ΜΙΑ άλλη μερίδα εργαζομένων σε γραφεία Οργανισμών ή Επιχειρήσεων του Δημοσίου, εφηύραν το τέχνασμα του μπουφάν και του τζάκετ. Το κρεμούν δίπλα στην καρέκλα τους, και ο συνάδελφος που ερωτάται από τον πολίτη ο οποίος καίγεται για να εξυπηρετηθεί, τον ενημερώνει.
“ΚΑΠΟΥ πετάχτηκε και όπου να ναι επιστρέφει. Να και το μπουφάν του”.
ΤΟ μπουφάν λοιπόν, είναι το άλλοθι της παρουσίας ενός διαρκώς απόντος. Το χει κρεμάσει μονίμως στο γραφείο του και υποδηλώνει την παρουσία του. Ο πολίτης επαναλαμβάνει τις επισκέψεις σ΄ ένα κρεμασμένο μπουφάν.
ΤΩΡΑ, λοιπόν, παρά ποτέ, ο “προπονημένος” του τζάκετ υπάλληλος, προβάλλει και το άλλοθι. Στην εποχή του ακέραιου μισθού του και εφάρμοζε το κόλπο του βεστιαρίου του -τώρα θα κωλώσει;
ΝΑΙ, αλλά μπήκαμε πια στην ΔΝΤική εποχή. Οι κουτόφραγκοι μάς τέλειωσαν. Και πλέον δεν θα διανοηθεί και εντεταλμένος Έλληνας να καλύψει τον κάτοχο του μπουφάν. Τον “δίνει” και τελειώνει με νόμο του νέου αφέντη.
ΑΣ το αντιληφθεί ο καθείς εξυπνάκιας, ότι πλέον του φυγε η μαγκιά. Κατάντησε υποζύγιο του Δανού, του Βέλγου, του Γερμανού οικονομικού “εκτιμητή” του.
ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ είναι πλέον το πρωθυπουργικό σλόγκαν “ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε” . Βουλιάξαμε. Πατώσαμε. Και πλέον για την ανέλκυση του σκάφους μας, θα πρέπει να επιστρατευθεί για χρόνια ο Διεθνής Οργανισμός Ανέλκυσης Ναυαγίων.
ΟΙ ψευδαισθήσεις του Ελληνάρα ότι θα πιάσει στον ύπνο τον αφέντη του σπιτιού του, εξανεμίστηκαν.
ΚΑΠΟΤΕ ο Έλληνας πίστευε ότι με την ένταξη στην ευρωζώνη, θα επιδιδόταν στις μαγκιές του και θα εξελλήνιζε τους ευρωπαίους παρά να εξευρωπαϊστεί ο ίδιος.
ΣΥΝΑΝΤΟΥΣΑ-λέω ένα παράδειγμα -τον κομπάζοντα που έλεγε ότι τα είκοσι ελαιόδεντρά του, τα δήλωνε ως 120 και εισέπραττε αβλεπί την ανάλογη επιδότηση. ΄Η ο άλλος, στο ζύγι έβαζε πάνω ένα στρώμα από μήλα και κάτω έστρωνε… πέτρες που επιδοτούνταν.
ΠΟΤΕ, οι αλήτες τούτοι, δεν λογοδότησαν και δεν επέστρεψαν πολλαπλάσια τα χρήματα που χωρίς να δικαιούνται εισέπραξαν.
ΟΥΤΕ και οι αλητήριοι του λευκού κολάρου-αντιπληπτό ποιοι-δεν κλήθηκαν ακόμη να διαβούν τις πύλες φυλακών.
ΚΑΙ δυστυχώς, τις ποινές που τους ανήκουν, τις εκτίουμε όλοι, με τις ανοχές ενός προ πολλού χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος…
