Οικογενειακά δράματα και ανθρώπινες ιστορίες που ραγίζουν καρδιές καλείται να διαχειριστεί το Νοσοκομείο Βόλου όλο και συχνότερα τα τελευταία δύο χρόνια. Η νέα φτώχεια έχει οδηγήσει στον δρόμο αρκετούς Βολιώτες , αφού ακόμα και οι συγγενείς τους (που έχουν να τα δικά τους προβλήματα) τούς γύρισαν την πλάτη, με αποτέλεσμα το Αχιλλοπούλειο εκτός από την ιατρική, παρέχει πλέον κοινωνική και ψυχολογική φροντίδα σε αυτούς τους σύγχρονους « άθλιους». Το τμήμα επειγόντων περιστατικών και το τμήμα Βραχείας Νοσηλείας, δυστυχώς όλο και πιο συχνά μετατρέπεται σε ξενώνα μοναχικών και ανήμπορων ανθρώπων της πόλης. Η κοινωνική υπηρεσία του Αχιλλοπουλείου είναι πλέον σε μόνιμη εγρήγορση ενώ τη δεινότητα της κατάστασης επιβεβαιώνουν τα στοιχεία που παρουσιάζει σήμερα ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Το 2015 η κοινωνική υπηρεσία κλήθηκε να διαχειριστεί 28 περιστατικά ενώ το 2016 60.
Ρεπορτάζ: ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
Καταφύγιο για ανεπιθύμητα και παραμελημένα παιδιά, όπως και δεύτερο σπίτι για ανθρώπους, που τους έχει απορρίψει το οικογενειακό τους περιβάλλον και ενώ χρήζουν βοήθειας, εγκαταλείπονται στο δρόμο, αποτελεί πλέον το Νοσοκομείο Βόλου.
Η έλλειψη δημοσίων δομών σε συνδυασμό με την ιδιομορφία των περιστατικών, υποχρεώνει πολλές φορές τη Διοίκηση του Αχιλλοπούλειου να αναζητά τη λύση από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη την Ελλάδα, όπου υπάρχουν δημόσια ιδρύματα που μπορούν να φιλοξενήσουν σε μία πιο μόνιμη βάση πλέον τέτοια περιστατικά.
Η επισήμανση του Διοικητή Μάνθου Δραμητινού στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ πως «το Νοσοκομείο Βόλου ειδικά το χειμώνα λειτουργεί και ως Κέντρο μοναχικών αστέγων» σοκάρει, αποτελεί «γροθιά στο στομάχι» απηχεί όμως την σκληρή πραγματικότητα. Ανθρωποι νηστικοί, παγωμένοι από το κρύο προσέρχονται στα εξωτερικά ιατρεία επειδή αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Όταν πρόκειται για σοβαρές περιπτώσεις ακολουθεί εισαγωγή στην κλινική, υπάρχουν όμως και αρκετές περιπτώσεις που μετά τη βραχεία νοσηλεία, έπρεπε να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Δεν ήταν ωστόσο λίγες οι φορές που την επομένη επανήλθαν στο Νοσοκομείο, όχι τόσο γιατί δεν αισθάνονταν υγιείς αλλά λόγω του φόβου ότι μπορεί να πάθουν κάτι και δεν θα υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει αφού είναι μόνοι τους. «Παρά τη στενότητα που υπάρχει λόγω των σφιχτών προϋπολογισμών κάνουμε ότι μπορούμε για να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Είναι αδήριτη ανάγκη που πηγάζει μέσα από την αλληλεγγύη που χρειάζεται σε μία συγκυρία πολύ δύσκολη για όλους μας» ανέφερε ο κ. Δραμητινός.
Ανθρωποι… μονάχοι
«Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι ηλικιωμένοι που τους έχει εγκαταλείψει το περιβάλλον τους. Αντιμετωπίζουν μεν προβλήματα υγείας αλλά σε ένα κατάλληλο περιβάλλον ενδεχομένως και να μπορούσαν να συνυπάρξουν» εκτιμά ο διοικητής. Δεν γίνεται όμως έτσι διότι πρόκειται για ανθρώπους που είτε δεν έχουν οικογένεια και οι μακρινοί συγγενείς αρνούνται να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη, είτε διότι το οικογενειακό τους περιβάλλον τους θεωρεί πλέον ανεπιθύμητους και αυτό είναι το σκληρότερο.
Το 2015 η κοινωνική υπηρεσία του Νοσοκομείου Βόλου κλήθηκε να διαχειριστεί 28 περιπτώσεις μοναχικών ανθρώπων.
Το 2016 τα περιστατικά αυτά ήταν 60. Το νούμερο τρομακτικό, δείχνει την εγκατάλειψη που βιώνουν με την ουσιαστική έννοια της λέξης πολλοί συμπολίτες. Τραγικότερο ακόμη, σύμφωνα με την έρευνα του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, το γεγονός ότι μεταξύ αυτών των 60 περιστατικών, η κοινωνική υπηρεσία ασχολήθηκε και με τις περιπτώσεις δύο ζευγαριών που βρέθηκαν στο νοσοκομείο Βόλου επειδή ο σύζυγός στη μία και η σύζυγος στην άλλη περίπτωση αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα υγείας όμως οι συνοδοιπόροι τους στη ζωή δεν μπορούσαν να τους βοηθήσουν διότι έπασχαν από άνοια.
Το νοσοκομείο ανέλαβε εξ ολοκλήρου τη φροντίδα τους ενώ την ίδια ώρα οι κοινωνικές υπηρεσίες αναζητούσαν δημόσιες δομές για να μεταφερθούν τα δύο ζευγάρια προκειμένου να παραμείνουν αφού οι συγγενείς αρνήθηκαν. Ο μέσος όρος νοσηλείας και διαχείρισης αυτών των περιστατικών ήταν γύρω στις 20 ημέρες και η διαχείριση δεν ήταν ιατρική κυρίως Η ιατρική θεραπεία τελείωσε σε δύο ή τρείς μέρες. Οι υπόλοιπες μέρες ήταν για να στηριχθούν διότι και εξιτήριο να εκδίδονταν δεν είχαν που να πάνε.
Υπάρχουν όμως και μοναχικοί άνθρωποι κάτω των 50 χρόνων που και σε αυτή την περίπτωση κλήθηκε το Νοσοκομείο Βόλου να διαχειριστεί. Μέσα στο 2016 13 άνθρωποι κάτω των 50 χρόνων βρήκαν «αποκούμπι» στο Αχιλλοπούλειο.
Αυτή την περίοδο υπάρχει ένας μοναχικός και ανοικός άνθρωπος που δεν είναι παραπάνω από 55 χρόνων και που παραμένει στο Νοσοκομείο. Τον πάνε από κλινική σε κλινική γιατί δεν μπορούν να τον αφήσουν στο δρόμου για να του εξασφαλίσουν
Ελάχιστες οι δημόσιες δομές
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις η κοινωνική υπηρεσία του ΓΝΒ στην οποία απασχολούνται πέντε άτομα, καλείται κάθε φορά να βγάλει «τα κάστανα από τη φωτιά…» καθώς δυστυχώς η Πολιτεία με τις ελάχιστες δημόσιες δομές που διαθέτει είναι γεγονός ότι αδυνατεί να ανταπεξέλθει αποτελεσματικά στη στοιχειώδη υποχρέωσή της να συνδράμει όταν υπάρχει ανάγκη.
Στο Βόλο η μοναδική δομή στην οποία μπορεί να βρούνε μία μόνιμη στέγη ανάλογες με τις προαναφερθείσες περιπτώσεις των ηλικιωμένων μοναχικών είναι το Γηροκομείο και η Κλινική Χρόνιων Παθήσεων στο Γηροκομείο, εφόσον συντρέχει η προϋπόθεση ότι υπάρχει ασφάλιση. Παράλληλα υπάρχει συνεργασία και με τη δομή του Δήμου Βόλου «βοήθεια στο σπίτι» για μοναχικούς όμως που αποδέχονται να επιστρέψουν στο σπίτι τους και που μπορούν οι υπάλληλοι του προγράμματος να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες φροντίδας.
Για τους ανασφάλιστους, τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα καθώς στη Θεσσαλία υπάρχουν μόνο δύο χώροι που μπορούν να φιλοξενήσουν περιστατικά παρόμοια, το Κέντρο Χρόνιων Παθήσεων στο Δομοκό και το Ίδρυμα ακόμη ΑΡΙΣΤΕΥΣ στη Λάρισα. Για να μεταφερθεί ωστόσο ανασφάλιστος, η αναμονή διαρκεί μέχρι και τρεις μήνες στην καλύτερη των περιπτώσεων και αν υπάρχει διαθεσιμότητα κλινών. Σε διαφορετική περίπτωση αναζητείται «στέγη» στην υπόλοιπη επικράτεια.
Την αλληλεγγύη τους βέβαια πολλές φορές δείχνουν και γείτονες ανθρώπων που έχει διαπιστωθεί ότι υπάρχει πρόβλημα. Όπως αποκάλυψε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο κ. Δραμητινός σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις, η διοίκηση του Νοσοκομείου δέχτηκε την ευχάριστη έκπληξη, από γείτονες ανθρώπων που αντιμετώπιζαν πρόβλημα και που ενδιαφέρθηκαν και οι ίδιοι να συνδράμουν τους συνανθρώπους τους. «Ήρθαν και μας ζήτησαν να τους κρατήσουμε τέσσερις πέντε μέρες, για να μπορέσουν να ετοιμάσουν το σπίτι και να φροντίσουν μετά οι ίδιοι το γείτονά τους και το κάναμε, διότι σε αυτή την περίπτωση διαπιστώσαμε ότι πράγματι η αλληλεγγύη λειτουργεί» τόνισε χαρακτηριστικά ο διοικητής.
«Θύματα» και τα παιδιά
Στον καιρό της κρίσης εκτός από τους μοναχικούς, ανήμπορους και άστεγους το Νοσοκομείο Βόλου καλείται να διαχειριστεί και περιπτώσεις παιδιών που από τη γέννησή τους γνωρίζουν το σκληρό πρόσωπο της ζωής αφού τα εγκαταλείπουν οι μητέρες τους. Σε τρείς περιπτώσεις μέσα στο 2016, η κοινωνική υπηρεσία του ΓΝΒ άνοιξε την αγκαλιά της για τρία νεογνά. Μετά τη γέννα και χωρίς εξιτήριο, οι επίτοκες αποχώρησαν εγκαταλείποντας τα παιδιά τους. Το ένα μάλιστα από τα μωρά όπως ανακαλύφτηκε στην πορεία, είχε ένα μεγαλύτερο αδερφάκι που με τη συνδρομή του Νοσοκομείου στην πορεία και μετά από συνεννόηση με την «Κιβωτό του Κόσμου» μεταφέρθηκε στη συγκεκριμένη δομή.
Στην περίπτωση των τριών νεογνών που επιλήφθηκε η κοινωνική υπηρεσία με εντολή εισαγγελέα μετά το πέρας 40 ημερών που έτυχαν της φροντίδας του Αχιλλοπούλειου, προχώρησε τις διαδικασίες για τη μεταφορά τους στο ίδρυμα Αγ. Στυλιανός στη Θεσσαλονίκη ή στο Μητέρα στην Αθήνα, όπως ορίζει ο νόμος.
Επίσης κατά τη διάρκεια του 2016 χρειάστηκε η παρέμβαση επίσης για τρία παραμελημένα παιδιά για τα οποία επίσης κινήθηκαν οι διαδικασίες σε ιδρύματα που μπορούν να φιλοξενήσουν τέτοιες περιπτώσεις όπως η Κιβωτός του κόσμου, το «Χαμόγελο του παιδιού» και το ορφανοτροφείο.
Δυστυχώς για παιδιά που ωστόσο αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας ή είναι Ατομα με Ειδικές Ανάγκες, η μοναδική δημόσια δομή λειτουργεί στα Λεχαινά Ηλείας όπου αν καταστεί ανάγκη μπορεί να απευθυνθεί το Νοσοκομείο για να ζητήσει βοήθεια.
