Ο Δημοκρατικός Σύλλογος Γυναικών με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών πραγματοποίησε το Σάββατο 25 Νοεμβρίου εκδήλωση με προβολή ταινίας στον χώρο του Πανεπιστημίου. Η μεγάλη συμμετοχή στην εκδήλωση αναδεικνύει την σοβαρότητα και την ευαισθησία ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα. Η ταινία που παρουσιάστηκε ήταν της Παλαιστίνιας σκηνοθέτριας Mai Masri «3000 νύχτες».
Την εκδήλωση άνοιξε η πρόεδρος του Συλλόγου Ρίτσα Κωτή κάνοντας αναφορά στις πολλές διαφορετικές όψεις του φαινομένου της πολύμορφης βίας που σκιάζει την ζωή των γυναικών, λέγοντας χαρακτηριστικά «Βία δεν είναι μόνο η σωματική ή λεκτική κακοποίηση, η σεξουαλική παρενόχληση και οι γυναικοκτονίες, που είναι πραγματικά από τις πιο απεχθείς μορφές βίας. Βία είναι το συνολικό τσάκισμα της εργασιακής, οικογενειακής, προσωπικής ζωής. Είναι η έλλειψη μέτρων προστασίας της υγείας, των εργασιακών δικαιωμάτων, της μητρότητας. Βία είναι η ανεργία, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις που κάνουν τη ζωή της εργαζόμενης γυναίκας λάστιχο, οι απολύσεις. Πλευρές που τις έχουν βιώσει πρόσφατα, εργαζόμενες καθαρίστριες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας , εργαζόμενες εμποροϋπάλληλοι σε μεγάλες αλυσίδες σε ομίλους τηλεπικοινωνιών στην πόλη μας».
Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στην ύψιστη μορφή βίας που δεν είναι άλλη από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την προσφυγιά, συνδέοντας την φετινή επέτειο με την σφαγή του Παλαιστινιακού λαού απαιτώντας την απεμπλοκή της χώρας μας από τα πολεμικά σχέδια του Ισραήλ, ΝΑΤΟ, ΕΕ. Επίσης αναφέρθηκε στην έμπρακτη στήριξή μας στο δίκαιο αγώνα των Παλαιστίνιων για να ζήσουν στη δική τους ελεύθερη πατρίδα με το λαό κυρίαρχο σ’ αυτή, και πως αυτή θα είναι η δική μας απάντηση στο όργιο ψεύδους και προπαγάνδας που μας έχει κατακλύσει μετά τις τελευταίες εξελίξεις.
Κλείνοντας υπογράμμισε πως η βία στην κοινωνία που ζούμε γεννιέται από τον χαρακτήρα αυτής της κοινωνίας ,φωτίζουμε τη ρίζα που γεννά τη βία κατά των γυναικών και οργανώνουμε την πάλη των γυναικών ενάντια σε αυτούς που τη γεννούν .Η καταγγελία κάθε μορφής βίας δεν είναι ατομικό ζήτημα της γυναίκας, αλλά υπόθεση του μαζικού λαϊκού κινήματος, καθώς τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς συλλογικούς αγώνες.
Στη συνέχεια η γραμματέας του Συλλόγου Δέσποινα Ευαγγγελινού προλόγισε την υπόθεση της ταινίας που αφηγείται μια νεαρή δασκάλα σε σχολείο της Παλαιστίνης η οποία συλλαμβάνεται από τους Ισραηλινούς με την κατηγορία δήθεν υπόθαλψης νεαρού Παλαιστίνιου και οδηγείται βίαια και με συνοπτικές διαδικασίες σε ισραηλινή φυλακή. Η αποκάλυψη της εγκυμοσύνης της δεν πτοεί στο ελάχιστο τους διώκτες της.. η Λαγιάλ θα υποχρεωθεί να γεννήσει στη φυλακή, όπου και θα ζήσει πλάι στο γιο της τον Νουρ 24 μήνες όταν και θα της πάρουν βίαια το παιδί της οι Ισραηλινοί. Η Λαγιάλ θα συνεχίσει να αντιστέκεται πίσω από τα σίδερα της φυλακής μαζί με τις συγκρατούμενες συμπατριώτισσές της.
«Η εμπειρία της φυλακής κρούει μια δυνατή χορδή στην ψυχή των παλαιστίνιων – αναφέρει η ίδια η σκηνοθέτιδα- καθώς συνιστά μια εξαιρετικά ευρεία συλλογική εμπειρία. Πάνω από 800.000 άντρες γυναίκες και παιδιά έχουν φυλακιστεί από το 1967. Από τη δεκαετία του 70 πάμπολλες γυναίκες έφεραν στον κόσμο τα παιδιά τους φορώντας χειροπέδες ή αλυσοδεμένες στα κρεβάτια τους. Γνώρισα κάποια απ’αυτά τα παιδιά. Η γέννησή τους συνιστά ισχυρή μαρτυρία ελπίδας…»
