Στην δεδηλωμένη επιθυμία του Γάλλου Προέδρου να αποκτήσει μια οικονομική κυβέρνηση η ευρωζώνη και να προχωρήσει η ΕΕ σε μια πολιτική ένωση εντός δύο ετών, αναφέρεται σε άρθρο της, η εφημερίδα Liberation, επισημαίνοντας ότι «ποτέ ως τώρα ένας Πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας δεν είχε ταχθεί τόσο καθαρά υπέρ του φεντεραλισμού».
Ηταν μια απόλυτη ρήξη με τη θέση που είχε ως τότε η Γαλλία. Από το 1995, πρώτα η Δεξιά και στη συνέχεια η Αριστερά της Γερμανίας είχαν προτείνει δύο φορές στη Γαλλία να προχωρήσουν μαζί προς έναν ευρωπαϊκό φεντεραλισμό. Και τις δύο φορές το Παρίσι αρνήθηκε, φοβούμενο ότι θα χάσει την ελευθερία κινήσεων. Και τώρα, ο Φρανσουά Ολάντ υιοθετεί αυτή την πρόταση και την κάνει δική του.
Για τον Μπερνάρ Γκετά της εφημερίδας «Liberation», η αλλαγή είναι θεμελιώδης. Ο αρχηγός του γαλλικού κράτους διατύπωσε την πρόταση να αποκτήσει η Ευρώπη μέσα στην επόμενη διετία μια «οικονομική κυβέρνηση» και να μετατραπεί σε μια «πολιτική ένωση».
Πρότεινε επίσης να ξεκινήσει η εναρμόνιση της δημοσιονομικής και κοινωνικής πολιτικής, να αποδεσμευτούν αμέσως 6 δισεκατομμύρια ευρώ για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων, να γίνουν επενδύσεις στις βιομηχανίες του μέλλοντος, να δημιουργηθεί μια «ευρωπαϊκή κοινότητα της ενέργειας» και να αποκτήσει η ευρωζώνη δικό της προϋπολογισμό.
Ποτέ ως τώρα ένας Πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας δεν είχε ταχθεί τόσο καθαρά υπέρ του φεντεραλισμού. Κι όμως, κανείς από τους δημοσιογράφους που ήταν παρόντες στη συνέντευξη Τύπου δεν διατύπωσε σχετική ερώτηση. Η αβυσσαλέα αυτή σιωπή, επισημαίνει ο Γάλλος δημοσιογράφος, λέει πολλά τόσο για την εξαφάνιση της Ευρώπης από τις γαλλικές οθόνες όσο και για τη λειτουργία ενός τύπου που διέρχεται βαθειά κρίση.
Μαθητής του Ζακ Ντελόρ, ο Ολάντ ήταν ανέκαθεν ένθερμος οπαδός της σύσφιξης των σχέσεων ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη. Υπάρχουν όμως δύο λόγοι για τους οποίους αυτά τα αισθήματα δεν εκδηλώθηκαν κατά το πρώτο έτος της θητείας του. Ο πρώτος είναι το βαθύ τραύμα που έχει αφήσει η υπόθεση της συνταγματικής συνθήκης, πριν από οκτώ χρόνια. Ο Ολάντ δεν ήθελε να ξύσει παλιές πληγές. Πολύ περισσότερο που όταν εξελέγη, η ιδέα που κυριαρχούσε στην Ευρώπη ήταν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση απέναντι στη λιτότητα και τη μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων. Το έλεγε η Γερμανία. Κι όλες οι κυβερνήσεις ακολουθούσαν.
Αν ο Γάλλος πρόεδρος μιλούσε τότε για μια οικονομική κυβέρνηση της ευρωζώνης, ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού του σώματος θα τον κατηγορούσε ότι υιοθετεί τις θέσεις της Μέρκελ. Επιπλέον, δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει μια ευρωπαϊκή πλειοψηφία υπέρ της πολιτικής του. Πριν από έξι μήνες, η ιδέα ότι η αναγκαία μείωση των δημοσίων δαπανών πρέπει να συνοδευτεί από μέτρα για την ανάπτυξη δεν «περπατούσε» στην Ευρώπη. Αυτός λοιπόν είναι ο δεύτερος λόγος που ο Ολάντ σώπασε.
Από τότε, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι Ηνωμένες Πολιτείες ασκούν κριτική στη γραμμή που ακολουθεί η Ευρώπη. Η Κομισιόν έχει δεύτερες σκέψεις. Η Ρώμη, η Βαρσοβία και η Χάγη επανεξετάζουν την πολιτική τους. Ο Ολάντ έχει πλέον τη δυνατότητα να προωθήσει την πολιτική του χωρίς να κινδυνεύει να τον κατηγορήσουν ότι θέλει να αποφύγει την τήρηση των δεσμεύσεών του. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες βρίσκονται σε αδιέξοδο, η ανάπτυξη στη Γερμανία δεν ξεπέρασε το τελευταίο τρίμηνο το 0,1% και η Αγγελα Μέρκελ δεν θα αργήσει να δεχθεί την πραγματικότητα και να προχωρήσει σε μέτρα για την ανάκαμψη.
Ο Γάλλος πρόεδρος συναντήθηκε με τη Μέρκελ χθες στις Βρυξέλλες, θα τη συναντήσει σήμερα στη Λειψία και στη συνέχεια θα τη δεχθεί στο Παρίσι. Μέχρι τη σύνοδο κορυφής στα τέλη Ιουνίου, θα έχει την ευκαιρία να τής γνωστοποιήσει λεπτομερώς τις προτάσεις του. Οι πιθανότητες να προσκρούσει σε τοίχο λιγοστεύουν.
Το πιθανότερο, αντίθετα, είναι να ξεκινήσουν πραγματικές συνομιλίες μετά τις βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά τους. Τα αποτελέσματά τους δεν θα φανούν στο άμεσο μέλλον, θα συμβάλουν όμως στην αποκατάσταση ενός κλίματος εμπιστοσύνης και σε μια νέα ώθηση της ευρωπαϊκής διαδικασίας.
Liberation
