Του Χρήστου Μηλίτση
Αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλον κανένα.
Μεθύστε με τ’ αθάνατο Κρασί του εικοσιένα.
Κωστής Παλαμάς
Διπλά τα χαρμόσυνα μηνύματα που φέρνει στο νου μας η μνήμη της ευλογημένης ημέρας της 25ης Μαρτίου του 1821. Είναι η μεγάλη μέρα του διπλού λυτρωμού, του Έθνους και της ψυχής. Χαρμόσυνα θα ηχούν σήμερα οι σάλπιγγες και θα στέλνουν τα εθνοσωτήρια μηνύματα της πατρίδας μας στον καταγάλανο Ελληνικό ουρανό. Από τη Ροδόπη μέχρι τον Ταίναρο κι απ’ τη Πρέσπα ως την Κρήτη και την πονεμένη Κύπρο μας, θα ανεμίζουν περήφανα τα σύμβολα της Λευτεριάς μας. Περήφανη κυματίζει σήμερα και η γαλανόλευκη σημαία μας, -ή, απ’ τα κοκάλα βγαλμένη των Ελλήνων το ιερά- και πλαταγίζει χαρούμενη στο γλυκοφίλημα του αγέρα.
Η Ελεύθερη Ελληνική ψυχή φτερουγίζει στα παλιά και ονειροπολεί τα περασμένα της δοξασμένα μεγαλεία. Ενθυμείτε πως το πολυβασανισμένο, αλλά και ηρωικό έθνος μας, έκλαψε κάποτε πικρά όταν έχασε τη λευτεριά του, αλλά δεν ξέχασε, ποτέ του και δεν έχασε την ελπίδα και την πίστη για το μεγάλο του λυτρωμό. Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια στέναζε και έκλαιγε πικρά, κάτω απ’ την αιμοστάλαχτη σπάθα του Γενίτσαρου Ραγιά και των αιμοχαρών ορδών του Μωάμεθ. Αλλά μέσα στους θρήνους και στους στεναγμούς της φυλής, για το χάσιμο της λευτεριάς του, μέσα στο αστείρευτο και καυτό κλάμα, μέσα στα τραγούδια και τα μοιρολόγια του χαμού της, έρχεται κάποτε με το πλήρωμα του χρόνου και το θεόσταλτο μήνυμα του λυτρωμού της. Το μήνυμα της Ανάστασης και της Ελευθερίας του γένους. Σαν το πολυκατατρεγμένο και βαριοπληγωμένο πουλί, με κατασυντριμμένα τα φτερά του, αλλά με ατσαλένια θέληση και χαλύβδινη καρδιά, το Ελληνικό γένος καθημαγμένο και υπόδουλο, καταφεύγει κάτω απ’ τη σκιά της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας και ζητά με δάκρυα στα μάτια, την προστασία της Θεομήτορος.
Εκεί στους νάρθηκες των εκκλησιών, αντλεί δυνάμεις ακατάβλητες. Παίρνει θάρρος και πίστη. Εκεί γαλουχείται με τα μεθυστικά νάματα της φυλής μας, δυναμώνεται και κραταιώνεται. Από το αμυδρό φως του λυχναριού, που καίει στο εικόνισμα της Παναγίας, ανάβει τον πυρσό της Ελευθερίας που καταυγάζει τους Ελληνικούς ορίζοντας και αποτελεί το έναυσμα. την πυροδότηση, για τη μεγάλη έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης και το μεγάλο ξεσηκωμό της αδούλωτης Ελληνικής φυλής.
Και να, φτάνει η ποθητή μέρα. Είναι η 25η του Μάρτη του 1821. Η μεγάλη μέρα του διπλού λυτρωμού. Η μέρα που χάρισε στο δουλωμένο έθνος μας, τις δύο λευτεριές του, τη λευτεριά του έθνους και τη λευτεριά της ψυχής. Μέσα στο πισσοσκόταδα της νύχτας, μέσα στη φοβερή αχλή του περήφανου Χελμού, το θολωμένο και πολυδάκρυτο μάτι, το μάτι της Ελληνικής ψυχής, ανοίγει διάπλατα. Ψάχνει και ερευνά. Θέλει να δει και να γνωρίσει: Ποιος είναι κείνος ο παπάς, που μ’ όψη αναμμένη, σαν φως, από της εκκλησιάς το ιερό προβαίνει.
Και ατενίζει περίχαρη να κυματίζει περήφανα το Λάβαρο της Άγιας Λαύρας. Το βλέπει να φεγγοβολάει στου ζωφόρου ήλιου το αναφίλημα. Χρυσώνει τα ιερά άμφια του Γερμανού και γλυκοχαϊδεύει τις ηρωικές μορφές των παλικαριών, που γονατισμένα μπροστά στο «Ιερό πανί, το γαλανό και τ’ άσπρο», δίνουν τον όρκο τους, τον ιερό -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ. Αντιλαλεί το πρώτο Ελληνικό τουφέκι, και μαζί με τον αχό του, αντιβοεί στους κάμπους και στα βουνά, στις λαγκαδιές και στα φαράγγια, της μαρτυρικής μας χώρας, το τραγούδι του Εθνομάρτυρα Ρήγα Βελεστινλή, «Ως πότε παλικάρια να ζούμε στα στενά». Το λάβαρο της Χριστιανοσύνης και της Ελευθερίας ανεμίζει στις ψηλές βουνοκορφές. Το δουλωμένο έθνος, που γέννησε την Ελευθερία και έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην αρχαιότητα σε ολόκληρο το κόσμο, ορμά τώρα σαν χείμαρρος ασυγκράτητος να πνίξει τον τύραννο. Γίνεται κύμα ανδρειωμένο, που κατατρώγει το φρούριο της Τουρκιάς. Μέριασε βράχε να διαβώ, του δούλου το ποδάρι θα σε πατήσει στο λαιμό, εξύπνησα λιοντάρι».
Αυτά γράφει ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. στο ποίημα του «ο Βράχος και το κύμα». Και πράγματι θάρρεψε, θέριεψε και έγινε λιονταρίσια του κάθε Έλληνα Ραγιά η καρδιά, και γκρέμισε τα θέμελα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το Ελληνικό γένος είναι τώρα ολόκληρο διαποτισμένο απ’ την ιερή ιδέα της Ανάστασης που προκαλεί αστείρευτη θέληση. Αποφασιστικότητα και δέος. Νοιώθει να το συντροφεύει στον Τιτάνιο αγώνα του, το μεγάλο βάρος της Ιστορίας του και το ιερό χρέος των μεγάλων του παραδόσεων. Μια Θεϊκή πνοή φυσά μέσα του και ανάβει η φοβερή πυρκαγιά. που την κυβερνούν χέρια γυμνασμένα στη φωτιά του πολέμου. Ο άνεμος της Ελευθερίας, φυσά και δροσίζει τα μέτωπα των αγωνιστών. Χαίρεται. αγάλλεται και ενθουσιάζεται η Ελληνική ψυχή και αλύγιστη συνεχίζει τον δίκαιο αγώνα. Kτυπιέται και κτυπά. Και μέσα απ’ του πολέμου τη βοή και την αντάρα, φτάνουν τα πρώτα χαρμόσυνα μηνύματα της Ελευθερίας. Η Καλαμάτα πέφτει. Το εγερτήριο σάλπισμα σκορπίζεται τώρα σ’ ολόκληρη τη σκλαβωμένη Ελληνική γη. Από το Δούναβη ως την Πελοπόννησο και την Κρήτη. Περνά στη Στερεά Ελλάδα, στη Μακεδονία, στην Ήπειρο και από κει ξεχύνεται στη Θράκη, στο Πόντο και στα νησιά. Ηρωικές μορφές, αθάνατες, προβάλλουν στον αγώνα και γλώσσες πύρινες κατακαίγουν τη λωβιασμένη σάρκα της Τουρκιάς. Φλόγες παντού και χαλασμός. Φλόγες και καπνός υψώνονται στη Ρούμελη. Καίγεται το πεινασμένο Μεσολόγγι. Πυρπολούνται τα Ψαρά. Λεηλατούνται τα νησιά μας. Φλόγες σκορπά στη Χίο του Κανάρη ο δαυλός. Φλόγες φεγγοβολούν στη δοξασμένη Κρήτη απ’ τ’ Αρκαδιού το ολοκαύτωμα. Φλόγες στο αθάνατο Κιούγκι, στη Βέροια και στη Νάουσα. Χορεύουν τον επιθανάτιο χορό στο Ζάλογγο οι Σουλιώτισσες και οι γυναίκες της Νάουσας στην Αραπίτσα. Ο Διάκος ψήνεται σαν πασχαλινό αρνί στη σούβλα. Ο Ανδρούτσος κάνει αιώνιο προσκυνητάρι το Χάνι της Γραβιάς. Ο Κολοκοτρώνης γίνεται το φόβητρο των Τούρκων στην Πελοπόννησο και ο αϊτός της Ρούμελης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο γιος της Καλογριάς, ο μέγας Θεσσαλός Στρατηλάτης με τον ηρωικό του θάνατο στο Φάληρο, επισφραγίζει το κατάλογο των ηρώων του ’21, που, αν και είναι χρέος μας. δεν είναι δυνατόν να τους απαριθμήσουμε στη παρούσα εργασία μας. Έτσι με τους σκληρούς αγώνες και τις άμετρες θυσίες, μέσα σε λίγα χρόνια γκρεμίζεται το μισοφέγγαρο και υψώνεται παντού η γαλανόλευκη σημαία μας, με τον λαμπιρίζοντα σταυρό στη κορυφή του κονταριού της, αιώνια και ακατάλυτα σύμβολα του Χριστιανισμού και του Ελληνικού Έθνους.
Η Λευτεριά ξαναγυρίζει στα γνώριμα και δοξασμένα της χώματα. απ’ τα οποία ξεπήδησε και η Ελλάδα μας, η ελεύτερη Ελλάδα, έγινε θρύλος, σύμβολο και ιδέα. Αυτή είναι η μεγάλη και βαριά κληρονομιά, που κληροδότησαν σε μας οι ήρωες του ’21. Σαν Έλληνες, έχουμε ιερό καθήκον και μεγάλη υποχρέωση να τη μεταβιβάσουμε από γενιά σε γενιά, όπως την παραλάβαμε λεύτερη, ανεξάρτητη, ισχυρή, πιστοί στους παρακάτω στίχους του λυράρη ποιητή Κωστή Παλαμά, που είπε στους στρατευμένους φοιτητές που πήγαν να τον χαιρετήσουν πριν φύγουν για το Αλβανικό μέτωπο. (Αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλον κανένα. Μεθύστε με τ’ αθάνατο Κρασί του εικοσιένα).
