Του Παύλου Μαβίδη
Η χώρα μας ευτύχησε σε πολλά. Υπήρξε όμως ιδιαίτερα ευτυχής, επειδή ανέκαθεν υπήρξε χώρα που ΔΕΝ της έλειψαν οι Προστάτες. Η προστασία υπήρξε και ως προσφορά και ως αίτημα το πιο εμφανές κοινωνικό φαινόμενο της Ελληνικής κοινωνίας.
Με την απελευθέρωση οι μεγάλες προστάτιδες δυνάμεις είναι παρούσες, τολμούν να ονομάσουν τα πρώτα ελληνικά κόμματα: φιλογαλλικό, φιλοαγγλικό, φιλορωσικό.
Αποδίδουν τα τροφεία οι πολιτευτές και αντλούν την εξουσία τους από την προστασία, ο πολίτης εθίζεται να ζητά και συχνά να απαιτεί ως δικαίωμα την προστασία. Είναι Έλληνας, απόγονος ενδόξων προγόνων. Σε κείνους οφείλει η Ευρώπη τα φώτα του πολιτισμού. Οι απόγονοι κληρονομικώ δικαιώματι απαιτούν λίγες ακτίνες αυτών των φώτων.
Και πράγματι οι Ευρωπαίοι δεν τσιγκουνεύονται και τότε και τώρα. Στέλνουν βασιλιάδες, δάνεια, στρατό, εγκαθιστούν εταιρείες μεταλλευτικές, διδάσκουν τη γλώσσα τους και σε δύσκολες περιπτώσεις οι φιλανθρωπικές κυρίες της Ευρώπης και της Αμερικής συγκεντρώνουν τα πολύχρωμα σταμπαριστά τους φορέματα και τις παρδαλές γραβάτες των συζύγων για να ντύσουν τους γυμνούς Έλληνες προστατευόμενους.
Η προστασία μετατίθεται και μεταβιβάζεται από τη μία δύναμη στην άλλη με αφανείς πράξεις αγοροπωλησίας. Δημιουργούνται ειδικά προγράμματα ανάπτυξης υπανάπτυκτων. Αρκετοί θυμούνται με αγαλλίαση την UNRA με τα μεταξωτά και τα άλευρα και το περίφημο σχέδιο Μάρσαλ.
Οι προστάτες μας μοιράζουν κονδύλια, αργύρια και εντολές σχηματισμών κυβερνήσεων, ώστε η κατανομή των χρημάτων και των χρωμάτων να γίνει δίκαια.
Φυσικά ο Λαός δεν φταίει. Ίσως να μη φταίει κανείς. Ο Βάρναλης στην προσπάθειά του να βρει ένοχο καταλήγει: «Ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα ούτε αριστερό».
Όταν δημιουργείται το ελληνικό κράτος, ο λαός, συνηθισμένος να προστατεύεται κουρνιάζει ήσυχα ήσυχα στα φιλόστοργα φτερά του. Το ίδιο κάνει και σήμερα.
Ο επιχειρηματίας ζητά δάνεια άτοκα για τις επενδύσεις του και τα παίρνει . Επειδή μάλιστα από κουβαρντοσύνη του δίδεται και περίσσεμα, κτίζει και κάποια βίλα ή αγοράζει κότερο και τοποθετεί και ένα μικροποσό σε ξένη τράπεζα καλό κακού.
Ο αγρότης απαιτεί επιδοτήσεις προϊόντος, ασφάλιση παραγωγής, πριμοδοτήσεις .
Όλοι περιμένουν τον προστάτη τους, άλλωστε τους τάξανε λαγούς με πετραχήλια , τους υποσχέθηκαν την ελπίδα, έσπειραν ψέματα τώρα θα θερίσουν ανέμους.
Νοοτροπίες και ήθη γνωστά.
Η απαίτηση φυσικά της προστασίας είναι γνωστή και σε άλλες επαγγελματικές και παρα-επαγγελματικές ενασχολήσεις. Κανείς Έλληνας δε στερείται προστάτου. Φαινόμενο των χρόνων υπήρξαν και οι προστάτες των κομμάτων. Όλα τα ελληνικά κόμματα έχουν τους οπαδούς – προστάτες.
Κάθε στιγμή σε θέση να στηλιτεύσουν και να καταγγείλουν εκείνον που τολμά να κρίνει, να κατακρίνει τις πράξεις που η κοινή λογική βλέπει ως ανεπίτρεπτες. Ακριβώς επειδή ο προστάτης ποτέ δεν χρησιμοποίησε αυτού του είδους τη λογική.
Την κοινή. Έχει και ανάμεσα μια άλλη λογική, Υψηλή και Δύσκαμπτη.
Η προστασία παρέχεται και απαιτείται ως δικαίωμα ιστορικό. Καταγγέλλεται και σε στιγμές ειλικρίνειας ομολογείται ως λάθος.
Ο προστάτης δυσανασχετεί όταν εγείρονται απαιτήσεις και ο προστατευόμενος συνειδητοποιεί κάποτε ότι η προστασία γίνεται χειροπέδη ή γύψος.
Μόνο που η συνειδητοποίηση στον Έλληνα προχωρεί κάπως αργά, και συχνά γίνεται επώδυνα. Μαθαίνει φυσικά ο άνθρωπος από τα παθήματά του. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ιστορικές σπουδές. Ούτε αναδρομές στην ιστορία των λαών. Κάποιες αφηγήσεις των ώριμων φτάνουν. Όχι για να διώξουν ένα φαινόμενο που έχει τόσο βαθιές ρίζες στην νοοτροπία μας, έστω να μειωθεί λίγο
