Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Δεν μου πάει να γράψω τίποτα κοινότυπο για τη Μαριγούλα, τον δικό μου άνθρωπο, που, γυρίζοντας μερικές δεκαετίες πίσω, τη θυμάμαι χαμογελαστή, εργατική, άξια γυναίκα να αποκτήσει και να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά με τον σύζυγό της Αλέκο Πώποτα, άνθρωπος ευγενικός, άνθρωπος με Α κεφαλαίο, που στη ζωή του έγραψε τη δική του ιστορία και στο διάβα του άφησε κληρονομιά τη δική του αξιοπρέπεια.
Παρακολουθώντας τη Μαριγούλα τα τελευταία χρόνια είχαμε έρθει πολύ πιο κοντά, είχε απέναντί μου αγάπη και θαυμασμό, για τη δημοσιογραφική παρουσία στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, και ήταν από τους ελάχιστους εναπομείναντες, από την προσφορά μου στην εφημερίδα του αξέχαστου Αλέκου Μέρου.
Η Μαριγούλα Πώποτα ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα στην κοινωνική ζωή του Βόλου από τότε που παντρεύτηκε τον Αλέκο Πώποτα, εργαζόμενη γυναίκα στους σιδηροδρόμους σε καιρούς που οι γυναίκες δεν είχαν μεγάλη περιουσία, γιατί κρατούσαν απομεινάρια λαθεμένης νοοτροπίας. Η Μαριγούλα όμως ήταν από τις πρωτεργάτριες, που έδωσαν ηχηρό μήνυμα στην απελευθέρωση της γυναίκας. Ηταν μια λαμπερή ξανθιά γυναίκα με σπιρτόζικα μάτια, ελκυστικό χαμόγελο και πολύ καλό ντύσιμο. Με δύο λόγια όπου κι αν εμφανιζόταν δεν περνούσε απαρατήρητη. Αγαπημένο ζευγάρι, άφησε πλούσια κληρονομιά φεύγοντας με τους τρεις γιους και τη μοναχοκόρη της, τα εγγόνια, τα δισέγγονά της και μερικές πιστές και εκλεκτές φίλες. Είχα την τύχη μέχρι τις τελευταίες ημέρες πριν φύγει να επικοινωνώ μαζί της, να μου προσφέρει πλουσιοπάροχα την αγάπη και την προστασία της κι ακόμη ηχούν στα αφτιά μου, όταν μιλούσαμε αρκετό χρόνο στο τηλέφωνο λέγοντας αντίο, να προσθέτει: «Να ποδαρώσω Μαιρούλα και μόλις ζεστάνει ο καιρός να συναντηθούμε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ». Αυτή ήταν σε κάθε τηλεφωνική συνομιλία μας η επωδός, πριν κλείσουμε το ακουστικό. Τον τελευταίο καιρό, όταν πια καταλάβαινε τις δυνάμεις της να λιγοστεύουν, η κόρη της μου μετέφερε την αγάπη και τα φιλιά της. Για αυτό κι εγώ, από τις ελάχιστες εν ζωή μαζί με την κυρία Πόπη Τσιτσιγιάννη, θα νιώθω θλίψη και παγωνιά για την απουσία της. Σφίγγω όμως τα δόντια και ανάβω κερί στη Μαριγούλα μας, από τις λίγες, τις ελάχιστες παρουσίες, που ομόρφαιναν τη ζωή μου. Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες που μας άφησες, αλλά όσες ημέρες και μήνες κι αν κυλήσουν η αξέχαστη πραγματική φίλη, η Μαριγούλα, θα είναι για πάντα στην καρδιά μου.
