Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Το 1943,ο Νίκος Καζαντζάκης ζούσε στην Αίγινα κι είχε στο σπίτι του μια γάτα, που την έλεγε Σμινθίτσα. Σμινθέα αποκαλούσαν στην αρχαιότητα τον Απόλλωνα, θεωρώντας τον εξολοθρευτή των ποντικών, φοβερή μάστιγα της γης και της παραγωγής. Βλέπετε, ο μουσαγέτης κι αειγενέτης θεός (και αρχηγός τού χορού) είχε μια κακή σχέση με τα τρωκτικά και τις ακρίδες, των οποίων οι τρομερές καταστροφές ήταν (κι εξακολουθούν να είναι) συχνότατες, στην Ελλάδα. Ο Απόλλων τους έριχνε από μακριά τα εκ του φωτός βέλη του.
Στο σπίτι μας, έχουμε κι εμείς το ανεξάρτητο αυτό ζωάκι, και το λέμε Σαπφούλα, γιατί έχει στη συμπεριφορά (και στην όψη του) τη σπάνια λυρική ομορφιά, που είχε κι η Σαπφώ, η αρχαία μας ποιήτρια από τη Λέσβο. (Κι όχι γιατί η Σαπφούλα μας έχει τίποτα να κάνει με τα λεσβιακά πράγματα). Αυτό το χαριτωμένο ζωάκι είναι η Σαπφούλα της αγάπης μας. Λεσβιακό είναι μόνο τ’ όνομά του, αλλά δεν λεσβιάζει. Ως λέσβιο, όμως, κατ’ ευφημισμόν, μας θυμίζει τη λεσβιακή ποίηση, το καημένο! Τα λέω αυτά τα πράγματα τόσο επεξηγηματικά, γιατί, στην Ελλάδα, συχνά, μας φοβίζει ο λέσβιος κανόνας, που μπορεί να κάμπτεται, όταν εφαρμόζεται στη μέτρηση των ανώμαλων επιφανειών. Γνωρίζουμε, άλλωστε, ότι το μολύβι σαν μέταλλο είναι σχετικά μαλακό και λυγίζει. Έτσι, έχουμε ένα μέσο να μετρούμε τις ανώμαλες επιφάνειες, που η Σαπφούλα αγνοεί παίζοντας στον μεγανθή μας κήπο.
Όμως, στο περιβάλλον μας δεν υπάρχει μόνο η Σαπφούλα. Χτες βράδυ, στον ύπνο μου, ξαφνικά, «άκουσα πυροβολισμούς. Δεν ήταν πυροβολισμοί κυνηγών, αυτοί πυροβολούν την ημέρα. Ήρθαν ξανά οι Ιταλοί να σκοτώσουν τους γάτους μας, ήταν η δεύτερη σκέψη που ’κανα». Μου είχε εξιστορήσει η μητέρα μου, όταν ο πόλεμος είχε πια τελειώσει, πως οι Ιταλοί θεωρούσαν τους αρσενικούς γάτους πρώτης τάξεως μεζέ, και μου ’ρχονταν να κάνω εμετό, καθώς την άκουγα. «Παν’ οι φουκαράδες οι ψιψίνοι μου», είπα. Και ξύπνησα ταραγμένος. Άντε τώρα να διαβάσεις τη γραφή του κρανίου σου και τα ιερογλυφικά της ύπαρξής σου!
