Του Γιάννη Γεωργούδη
Για ακόμα μία φορά ζούμε στην εποχή που ο παραλογισμός, το συμφέρον και η προπαγάνδα κυριαρχούν στη ζωή μας. Δεν είναι τυχαίο που ο λαός μας χαρακτηρίζεται από μία βαριά ανωριμότητα κι αποτελεί στην πλειοψηφία του μία κλινική περίπτωση πνευματικής ανεπάρκειας, διότι δεν μπορεί να διακρίνει το περιεχόμενο από το περίβλημα, την ουσία από τη βιτρίνα, το πραγματικό σκηνικό από το παρασκήνιο.
Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από τηλεοπτικά προπαγανδιστικά μηνύματα κι εμείς ως πρόβατα παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι και μασάμε το κουτόχορτο που μας λανσάρουν. Κι αυτό το έχουν πετύχει οι μέχρι τώρα εξουσίες, διότι για πολλές δεκαετίες έχουν επενδύσει στην αγραμματοσύνη και την πνευματική στασιμότητα των λαών που έρχεται μέσα από τα ανεπαρκή κι αποπροσανατολιστικά εκπαιδευτικά συστήματα.
Ο λαός μας επί έξι χρόνια υποφέρει λόγω των δυσβάσταχτων φοροεισπρακτικών μέτρων και σκληρών μνημονίων. Με τις απειλές, τους εκβιασμούς, το φόβο και τον τρόμο που δέχεται για δέσμευση της περιουσίας του λόγω μη συμμόρφωσής του έχει στην κυριολεξία εξαϋλωθεί η οντότητά του. Η αντιμετώπιση όμως που δέχεται από τους «συμμάχους κι εταίρους» κι από μία ομάδα εκβιαστών τοκογλύφων είναι κάθε άλλο παρά αλληλέγγυα και δημοκρατική. Θα έλεγε κανείς ότι είναι η κλασική περίπτωση του λύκου με μανδύα προβάτου.
Ανθρωποι απολύθηκαν κι έχασαν τις δουλειές τους διά της βίας. Οικογένειες έχασαν τα σπίτια τους, λόγω των οικονομικών ανατροπών που επήλθαν στην οικογένειά τους. Σπουδαστές έχασαν τη ζωή τους, αναπνέοντας καπνό από το μαγκάλι που είχαν για να ζεσταθούν. Άλλοι μαθητές κάηκαν από τα κεριά που είχαν και διάβαζαν, λόγω αδυναμίας πληρωμής του ρεύματος από τους γονείς τους. Παιδιά που λιποθυμούν στο σχολείο λόγω ανυπαρξίας πρωινού στο σπίτι τους. Αποροι που αναζητούν φαγητό στους κάδους των σκουπιδιών για να στραγγίσουν τυχόν τενεκέδες λαδιού και να γλύψουν λίγες σταγόνες. Ηλικιωμένοι που πέθαναν λόγω διακοπής της θεραπείας τους, επειδή αδυνατούσαν να αγοράσουν τα φάρμακά τους. Αστεγοι που τους κατάσχεσαν τα σπίτια τους, αναγκάζονται να κοιμούνται σε χαρτόκουτα, σε παγκάκια, κάτω από γέφυρες και σε εγκαταλελειμμένα σπίτια. Ανεργοι νέοι που παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς και γίνονται οικονομικοί μετανάστες για να επιβιώσουν. Άνθρωποι οικονομικά κατεστραμμένοι που διέθεταν όμως αξιοπρέπεια κι ευαισθησία, κατέληξαν δυστυχώς να αυτοκτονήσουν, διότι δεν άντεχαν να σηκώσουν τον εξευτελισμό τους από την κοινωνία. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αμέτρητα ακόμα τραγικά, αλλά πραγματικά ανθρώπινα περιστατικά που διαδραματίζονται καθημερινά στις οικογένειες της κοινωνίας μας.
Όλα αυτά τα άτομα έχουν δεχθεί μία οικονομική και κοινωνική βιαιότητα που θα έλεγε κανείς ότι εντάσσεται σε μία άλλη μορφή τρομοκρατίας, τη λεγόμενη φοροτρομοκρατία. Η τρομοκρατία δεν έχει μόνο σωματική βία κι απώλεια ζωών. Έχει και ψυχολογική βία που καταρρακώνει κι οδηγεί τον άνθρωπο ακόμα και στο θάνατο, την αυτοκτονία.
Ολοι παρακολουθήσαμε συγκλονισμένοι τη σφαγή που έγινε στο Παρίσι από τρομοκράτες. Ολοι σχεδόν πενθήσαμε με μεσίστιες σημαίες και χρωματισμούς στα χρώματα της Γαλλικής σημαίας στα διάφορα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας και το γνωστό ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΑΛΛΟΙ. Ολος ο πλανήτης σχεδόν πένθησε τις 180 αδικοχαμένες ανθρώπινες ψυχές. Όμως κανείς δεν πένθησε με τον οποιοδήποτε τρόπο τα 200 μικρά προσφυγόπουλα που ξεβράστηκαν από τη θάλασσα, στην προσπάθειά τους να φύγουν μακριά από τις σφαγές που γίνονται στη χώρας τους. Κανείς δεν πένθησε για τις 4.000 περίπου ψυχές συμπατριωτών μας που έφυγαν από τη ζωή αυτή, διότι τους κακομεταχειρίστηκαν με βίαιο τρόπο και τους τρομοκράτησαν κάποιες «δημοκρατικές» κυβερνήσεις. Ολοι τους αγνοήθηκαν και ξεχάστηκαν σχεδόν αμέσως. Κι όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας των συστημικών τηλεοπτικών καναλιών που χειραγωγούν τις μάζες και προβάλλουν περισσότερο τα μακρινά και λιγότερο τα κοντινά γεγονότα που αφορούν όλους τους συμπατριώτες αδελφούς μας. Μήπως οι Γάλλοι αποτελούν την παγκόσμια ελίτ και οι Ελληνες το λαό ενός κατώτερου Θεού;
Επιβάλλεται λοιπόν απ’ όλους μία δίκαιη και ισομερής αναλογικά αντιμετώπιση για όλες τις αδικοχαμένες ψυχές. Ας γράψουν οι ξένοι, αλλά κι όλοι εμείς έστω και μία φορά: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!
