Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία αθόρυβη αλλά πολύ επιμελής επιχείρηση ανθελληνισμού, από κάποιους κύκλους, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό καθώς και μία στρατηγική πολιτική εξάλειψης της εθνικής συνείδησης και του πατριωτικού συναισθήματος των Ελλήνων. Υπάρχουν δύο έννοιες, η χώρα και η πατρίδα όπου κάποιοι αγράμματοι δήθεν δημοσιογράφοι, αλλά και δήθεν πολιτικοί συγχέουν, μη γνωρίζοντας την πραγματική διάσταση της κάθε μιας.
Χώρα είναι μία γεωγραφική περιοχή οριοθετημένη που έχει μία νομική υπόσταση κι αναγνωρισμένη κυριαρχία. Eίναι μία άψυχη έννοια που δεν δημιουργεί κανένα συναίσθημα και καμία συγκίνηση, διότι μας παραπέμπει σε κάποια έκταση ενός χώρου.
Πατρίδα είναι ο τόπος όπου γεννήθηκε κάποιος ή κατάγεται ο ίδιος και η οικογένειά του. Είναι ο τόπος όπου μεγάλωσε ανάμεσα στους δικούς του ανθρώπους με τα ίδια ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Εκεί όπου στρατεύθηκε για να υπηρετήσει την πατρίδα του με αγάπη, αλλά και να την προστατεύσει από εξωτερικούς κινδύνους και ξένες επιβουλές αν χρειαστεί. Είναι ο τόπος όπου οι ήρωες πρόγονοί του θυσίασαν τη ζωή τους ποτίζοντας το χώμα της με το αίμα τους, ώστε να ζει σήμερα ο καθένας μας ελεύθερος. Είναι ο τόπος που έχει μία σημαία «από τα κόκαλα βγαλμένη» και στο αντίκρισμά της κάποιοι ανατριχιάζουμε από συγκίνηση και δακρύζουμε. Είναι η λέξη που στο άκουσμά της έρχονται σκέψεις και εικόνες από το ένδοξο ιστορικό παρελθόν, γεμάτες ανατριχίλα και συγκινητικά συναισθήματα.
Ολα σχεδόν τα σχολικά βιβλία αναφέρουν την Ελλάδα ως χώρα κι όχι ως πατρίδα. Ολοι σχεδόν οι πολιτικοί στις ομιλίες τους μιλούν για χώρα κι όχι για πατρίδα. Ολοι αυτοί, φαίνεται ότι έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό τους τη λέξη «πατρίδα».
Αυτό το συστηματικό πλέον φαινόμενο θα έπρεπε να προβληματίσει τον κάθε Ελληνα πατριώτη που αγαπά την Ελλάδα. Θα έπρεπε να απαιτούμε από όλους αυτούς τους «κυρίους» να προσθέσουν στο λεξιλόγιό τους τη λέξη πατρίδα που επιμελώς την αγνοούν. Να απαιτούμε μάλιστα από τον κάθε ομιλητή που αναφέρεται στην Ελλάδα, να την αποκαλεί πατρίδα. Ακόμα και να θεωρείται «άτυπα» ως προδότης κι ανθέλληνας όποιος την ονομάζει στο εξής χώρα κι όχι πατρίδα.
Χώρα την ονομάζουν όλοι αυτοί που είναι ανιστόρητοι κι αυτοί που προσπαθούν να προσποιούνται τους «τρελούς» για να μην υπηρετήσουν στο στρατό. Εξαιρούνται βέβαια οι μετεωρολόγοι που αναφέρονται στον καιρό της χώρας μας. Πατρίδα την ονομάζουν όλοι αυτοί που μεγαλώνουν στη ζωή τους με αξίες και ιδανικά κι όλοι όσοι τιμούν και σέβονται το τρίπτυχο του Ελληνισμού που είναι η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια. Κανένας Ελληνας δεν δικαιούται να αποκαλεί την πατρίδα του «χώρα», παρά μόνο οι ξένοι διότι δεν έχουν λόγο να αισθάνονται κάτι γι’ αυτή.
Ισως κάποιος μου πει ότι είναι υπερβολικά όλα αυτά που επικαλούμαι. Ομως η συνείδηση δημιουργείται από την επανάληψη των εξωτερικών ακουστικών κι οπτικών ερεθισμάτων που βιώνει καθημερινά ο καθένας μας. Ας μην ξεχνάμε ότι η προπαγάνδες που δεχόμαστε όλοι μας απροβλημάτιστα κι αβασάνιστα, στηρίζονται στις συνεχείς επαναλήψεις ερεθισμάτων, ώστε να περνούν τα ανάλογα μηνύματα και να δημιουργείται η αντίστοιχη συνείδηση. Ολα λοιπόν κατασκευάζονται με εκπαιδευτικές και συστηματικές μεθόδους από τους ανάλογους κύκλους σκοπιμοτήτων κι εδραιώνονται πάνω στα ρητά: «η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση» και «η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης».
Οταν ένας Ελληνας βομβαρδίζεται συνεχώς με τη λέξη «χώρα», τότε του γίνεται συνήθεια πλέον και θεωρεί ότι αυτό είναι το σωστό. Το ίδιο κάνει κι ο ίδιος στη συνέχεια και το αναμεταδίδει στους άλλους και στα παιδιά του. Με αυτό τον τρόπο εξαφανίζεται από τις συνειδήσεις κι από το λεξιλόγιο των Ελλήνων η έννοια και η λέξη «πατρίδα».
Γι’ αυτό λοιπόν όλοι εσείς οι «κύριοι» θα πρέπει να καταλάβετε ότι όταν μιλάτε για την Ελλάδα, θα πρέπει να την αποκαλείτε ΠΑΤΡΙΔΑ κι όχι «χώρα». Πίσω από τη λέξη πατρίδα ακολουθούν κι άλλες έννοιες όπως: ιστορία, αγώνες κι αντίσταση του λαού μας, θυσίες των προγόνων μας, σφαγιασμοί, ολοκαυτώματα, καταστροφές και διωγμοί από διάφορους κατακτητές, πείνα, στερήσεις και κακουχίες των Ελλήνων πατριωτών από ξένες επιβουλές και τόσα άλλα που θα πρέπει να ανατριχιάζετε στο άκουσμα της λέξης. Ομως πόσο συνειδητοί πατριώτες είμαστε, όταν αδιαφορούμε μπροστά στο άκουσμα μιας παραποιημένης έννοιας; Μήπως άραγε επιδιώκουμε να λεγόμαστε πατριώτες, δίχως να είμαστε;
