Τα απανωτά λουκέτα κάθε μέρα έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η αγορά αργοπεθαίνει. Και προφανώς όσα δανεικά και να μας δώσουν, όσες δόσεις και να εκταμιευθούν, εάν δεν υπάρξει μία πολιτική στρατηγική που να δίνει ώθηση στην αγορά και να ανακόπτει τη σημερινή οικονομική ασφυξία, ο μαρασμός θα συνεχίζεται.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότερες πλέον επιχειρήσεις (βλέπε Φωκάς χθες), ακόμη και μεγάλες αλυσίδες, αποφασίζουν την υπαγωγή τους στο άρθρο 99 που προβλέπει πάγωμα χρεών προκειμένου να «αγοράσουν» ουσιαστικά χρόνο να μη χάσουν τις επιχειρήσεις τους.
Επιλέγουν για να παραμείνουν όρθιοι να ενταχθούν στο άρθρο 99 ειδικού νόμου που “κλείνει το δρόμο σε πιστωτές και τράπεζες” για ένα περίπου χρόνο και κάτι για να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα.
Είναι η ύστατη προσπάθεια που μπορεί να κάνει ένας επιχειρηματίας πριν το λουκέτο για να σώσει την επιχείρησή του υποστηρίζουν οι περισσότεροι, όμως το θέμα που ανακύπτει με τους εργαζόμενους είναι φοβερό αφού δεκάδες είναι αυτοί που πετιούνται στο δρόμο και πλέον δημιουργείται μείζον ζήτημα κοινωνικό.
Οι επαγγελματίες στενάζουν καθημερινά στα γκισέ των τραπεζών, οι στρόφιγγες της δανειοδότησης έχουν κλείσει και την ίδια ώρα σκάνε παντού ακάλυπτες επιταγές.
Αν δεν πέσει ζεστό χρήμα στην αγορά από το ΕΣΠΑ που τόσο καιρό περιμένουμε σε συνδυασμό με τις μεγάλες υποχρεώσεις που έχουν δημιουργήσει πολλοί επαγγελματίες, οι επόμενοι μήνες θα νέα «λουκέτα» μικρομεσαίων επιχειρήσεων μέχρι τέλος του 2011 αφού ο τζίρος ήδη έχει μειωθεί κατά 40%.
Οι περισσότεροι επαγγελματοβιοτέχνες εμφανίζονται απαισιόδοξοι για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στον τζίρο τους, αφού παραδέχονται ότι οι εξελίξεις έχουν ήδη επηρεάσει σοβαρά τα οικονομικά τους μεγέθη με τα αποτελέσματα να είναι πλέον απτά, λουκέτα και υπαγωγή στο άρθρο 99.
Η επιχειρηματικότητα λοιπόν είναι το πρώτο θύμα, γιατί ακολουθούν όπως προαναφέρθηκε οι εργαζόμενοι, που στην υπαγωγή στο άρθρο 99 δεν προστατεύονται από κανέναν νόμο και τις περισσότερες φορές δυσκολεύονται και καθυστερούν πολύ για να πάρουν τα δεδουλευμένα τους.
Υπάρχουν πολλά προηγούμενα παραδείγματα για τον Γολγοθά που έχουν βιώσει εργαζόμενοι ακόμη και τοπικών επιχειρήσεων που ακολούθησαν την ίδια τακτική και ακόμη περιμένουν να δούνε το χρώμα του χρήματος.
Και όπως γίνεται κάθε φορά… ο εργαζόμενος είναι αυτός που πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα δυστυχώς. Και σε μία περίοδο όπου η ανεργία καλπάζει αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργείται και που ενδεχομένως να καταστεί και αξεπέραστο, διότι η αγορά εργασίας έτσι όπως έχει διαμορφωθεί πρέπει να συγκλίνουν πολλές προϋποθέσεις για να ξαναπάρει μπροστά και να μπορέσει να απορροφήσει όλους αυτούς τους ανέργους.
Κατά τα άλλα όμως ορισμένοι ακόμη επιμένουν να πανηγυρίζουν γιατί θα έρθει η δόση στις 13 Δεκεμβρίου και γιατί υπήρξε συμφωνία για το χρέος της χώρας.
Λες και όλα τα παραπάνω είναι επουσιώδη για αυτούς. Αλλά τελικά είναι, διότι οι υπολογισμοί τους βασίζονται μόνο σε αριθμούς και όχι σε ανθρώπινες ανάγκες.
