Της Βάσως Κυριαζή
Η Εργατική Πρωτομαγιά παραμένει πάντα ένα ιστορικό ορόσημο για την εργατική τάξη. Συμβολίζει τους αγώνες των εργαζομένων για καλύτερες συνθήκες εργασίας, αξιοπρεπείς μισθούς, διασφάλιση των κεκτημένων. Σ’ ολόκληρο τον κόσμο τιμάται κάθε χρόνο από συνδικάτα, κόμματα και συλλογικούς φορείς. Φέτος, ωστόσο, η Εργατική Πρωτομαγιά συνέπεσε μέσα στην καραντίνα. Εκ των πραγμάτων, οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν ήταν διαφορετικές. Πρωτόγνωρες θα έλεγε κανείς, αφού ακόμη και όσες συγκεντρώσεις έγιναν, ήταν στη σκιά της πανδημίας, με αυστηρή τήρηση μέτρων ατομικής προστασίας.
Οι αγώνες για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι διαχρονικοί. Η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά μπορεί να τιμήθηκε σε συνθήκες καραντίνας, όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι εργαζόμενοι θα σταματήσουν να παλεύουν. Θα κάνει λάθος όποιος επιχειρήσει να υποτιμήσει τη δύναμη της εργατικής τάξης. Οποτε αισθάνθηκε ότι απειλείται, έδειξε ότι μπορεί να αγωνίζεται και να διεκδικεί. Αλλωστε χαμένοι αγώνες είναι εκείνοι που δεν δόθηκαν ποτέ.
Στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, δυστυχώς, για μία ακόμη φορά η εργατική τάξη δοκιμάζεται. Ενώ περίμενε να αναπνεύσει μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια μνημονίων, όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων μπήκαν στον «Προκρούστη», έχει και πάλι να αντιμετωπίσει τη δαμόκλειο σπάθη των επιπτώσεων που ήδη προκαλεί η υγειονομική κρίση του COVID-19.
Oι εφιαλτικές εκτιμήσεις που κάνουν για την απασχόληση οι διεθνείς οργανισμοί, οι προβλέψεις για αύξηση της ανεργίας μετά την λήξη συναγερμού, είναι ο προάγγελος νέων δύσκολων καταστάσεων. Αν επιβεβαιωθεί η εκτίμηση πως μετά το πέρας της κρίσης πολλές επιχειρήσεις δεν πρόκειται να ξανανοίξουν, τότε πρέπει οι εργαζόμενοι να είναι προετοιμασμένοι για νέους αγώνες. Για να διεκδικήσουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην εργασία με ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και αποδοχές, που θα τους επιτρέπουν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Χωρίς εκπτώσεις που θα υποθηκεύουν το μέλλον τους και θα καταστήσουν την εργασία είδος πολυτελείας για ολίγους.
Με δεδομένο ότι οι αρνητικές συνέπειες θα επηρεάσουν όλον τον κόσμο, θα μπορούσε κανείς να πει ότι θα πρέπει να υπάρξει μία ενιαία στρατηγική, για παράδειγμα, σε επίπεδο Ευρώπης. Ομως αυτό είναι δύσκολο, αν σκεφτεί κανείς τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν από χώρα σε χώρα, αλλά και το γεγονός ότι οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι δυσκολεύονται να ομονοήσουν ακόμη και στα πιο απλά. Οπερ σημαίνει, ότι το σχέδιο ανάσχεσης της ανεργίας θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα σε εθνικό επίπεδο. Η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να αντιμετωπίσει του κραδασμούς της ύφεσης και της αύξησης της ανεργίας, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα κληθεί να αντιμετωπίσει σύντομα τις αντιδράσεις των εργαζομένων, που έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να ανεχτούν να είναι τα μόνιμα υποζύγια που θα σηκώνουν το βάρος της κάθε κρίσης.
