Το χειρότερο ξέσπασμα βίας βιώνει από χθες ολόκληρη η Ελλάδα. Μία πανεργατική απεργία η οποία είχε στόχο να στείλει μήνυμα αντίδρασης, οργής και διαμαρτυρίας για την αδικία των επώδυνων μέτρων που ανακοινώθηκαν, αμαυρώθηκε τελικά από το θάνατο τριών ανθρώπων, τριών εργαζομένων σε ιδιωτική τράπεζα. Εργαζόμενοι που προφανώς μπροστά στις ασφυκτικές πιέσεις του ιδιωτικού τομέα… επέλεξαν να εργαστούν χθες και δυστυχώς για αυτούς, τελείως άδικα, έμελλε να μην ολοκληρώσουν καν το μεροκάματο.
Τα χειρότερα για την ελληνική κοινωνία ξεκίνησαν. Η ωμή βία… είναι παρούσα. Ακυρώνοντας όμως το δίκαιο των αιτημάτων που θέτουν οι εργαζόμενοι δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, που ζητούν να αναιρεθούν τα σκληρά και άδικα μέτρα που επέβαλε ο μηχανισμός στήριξης.
Ο θάνατος τριών ανθρώπων όχι στην πορεία, αλλά στο χώρο εργασία τους, αποτελεί γροθιά στο στομάχι για την ελληνική κοινωνία.
Τέτοια φαινόμενα είναι ξένα σε κάθε έννοια δημοκρατικής έκφρασης. Δεν έχουν καμία θέση και φυσικά σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες των εργαζομένων που βγήκαν χθες αθρόα στους δρόμους -άνθρωποι κάθε ηλικίας, για να διαμαρτυρηθούν.
Ρίχνουν νερό στο μύλο όσων επιθυμούν να εδραιώσουν στην κοινωνία φοβικά σύνδρομα και συντηρητικοποιούν ακόμη περισσότερο μία κοινωνία, που ούτως ή άλλως ακόμη ήταν μουδιασμένη από το σοκ που υπέστη λόγω της σκληρότητας των μέτρων που ανακοινώθηκαν.
Νωρίς χθες το πρωί έβλεπε κανείς στην Πλατεία Ελευθερίας να συρρέουν εργαζόμενοι, κρατώντας από το χέρι τα παιδιά τους. Έβλεπε νεολαίους να δίνουν το παρών για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στην οικονομική πολιτική, διότι νιώθουν ότι τα «όνειρά τους ψαλιδίζονται».
Αυτοί οι άνθρωποι μετά τα επεισόδια αλλά και μετά το πάγωμα που προκάλεσε ο άδικος θάνατος των τριών ανθρώπων είναι σίγουρο ότι νιώθουν πιο προβληματισμένοι από ποτέ.
Όχι γιατί αμφιβάλλουν για το εάν είναι ανάγκη να βγούνε στο δρόμο και να διαμαρτυρηθούν, αλλά πρωτίστως διότι προφανώς και δεν επιθυμούν να παρέχουν άλλοθι σε όσους στο βωμό της διαμαρτυρίας προβαίνουν σε υπερβολές που βάζουν σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια την σωματική ακεραιότητα διαδηλωτών αλλά και ανυποψίαστων πολιτών.
Όπως και να έχει, όλοι κατανοούν ότι το κύμα οργής υπάρχει κίνδυνος ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε γενικευμένη έκρηξη. Γι’ αυτό χρειάζεται ψυχραιμία από όλες τις πλευρές.
Ίσως πρέπει να επαναπροσδιορίσουν -όσοι μας πιέζουν- τη στάση τους. Ο ηγέτης των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο, Ντανιέλ Κον Μπεντίτ έδειξε χθες το απόγευμα το δρόμο, κάνοντας έκκληση στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «Δώστε χρόνο στην Ελλάδα… Μην τους πιέζετε άλλο…».
Η ωμή βία παρούσα…
