Βαρέθηκα να ψηφίζω και να μη βγαίνει εκείνος που επιθυμώ. Όλο σε λάθος κόμμα πέφτω, ακόμα και σε απόκομμα. Γι’ αυτό και αδιαφορούσα ευγενικά όταν ο φίλος μου ο Σταύρος μου ανέλυε σφαιρικά τους λόγους που θα ΄πρεπε να δεχτώ για να ψηφίσω Βενιζέλο. Βενιζέλο ή Παπανδρέου; Ο Βενιζέλος είναι άφθαρτος, δυναμικός και φαίνεται αποφασισμένος να πάρει σβάρνα τον Καραμανλή αμέσως, με το καλημέρα. Ναι, αλλά ο Γιώργος είναι συμπαθής, ευγενικός, ευρωπαίος πολιτικός, ας του δώσουμε κι άλλη μια ευκαιρία, άλλωστε πόσο θ΄ αντέξει ακόμα… Ναι, αλλά ο Βενιζέλος…
Μια ζωή περιφερόμαστε στο κόμμα των αναποφάσιστων. Το κόμμα που στεγάζει όσους βαρέθηκαν ν΄ ακούν για επανίδρυση του κόμματος, για επανίδρυση του κράτους, για επανίδρυση εν γένει κάποιων καλύτερων ημερών. Και τελικά αποφασίσαμε να μη ψηφίσουμε ούτε Βαγγέλη ούτε Γιώργο. Καλύτερα να μείνουμε στο σπίτι με την ήττα μας, αφήνοντας τη νίκη στα χέρια των κομματικών. Αυτοί ξέρουν…
Ανόρεχτα βάλαμε τηλεόραση να μάθουμε τα ποσοστά του νικητή, όταν ακούσαμε τον τηλεπαρουσιαστή να λέει ότι κόσμος πολύς πολιορκεί τα εκλογικά τμήματα να ψηφίσει, γεγονός πρωτοφανές για τέτοιου είδους αναμέτρηση, μάλιστα πάνω στον ενθουσιασμό τους ορισμένοι ψηφίζουν και μια και δυο και τρεις φορές, έτσι για να το φχαριστηθούνε. Μέχρι και μετανάστες συνωστίζονται στις ουρές, Αλβανοί, Πακιστανοί, Αφρικανοί, εμείς μπορείς να μου πεις γιατί καθόμαστε μοιραίοι κι άβουλοι στον καναπέ; Θέλεις να βρούμε κάνα μπελά, όπως αυτοί που κάναν αποχή στις εκλογές του 1946; Κι όταν είδα ότι δόθηκε και παράταση στην ώρα λήξης των εκλογών, «σκωθείτε!» λέω αποφασιστικά και τρέξαμε στο εκλογικό τμήμα του χωριού μας. Κι ατυχήσαμε. Τα μέλη της Εφορευτικής Επιτροπής είχαν κλείσει την αίθουσα κι αποχωρούσαν με την κάλπη στην πλάτη, η παράταση δεν αφορούσε τα χωριά, ίσχυε μόνο για τις πόλεις…
Δεν πειράζει. Μια άλλη φορά. Τώρα μάλιστα που το εκλογικό αυτό εφεύρημα πέτυχε απολύτως, μπορεί τον άλλο μήνα να βρουν μια άλλη φόρμουλα και να το ξανακάνουν. Άσε που δεν έχω καμιά όρεξη πια να βρεθώ μπροστά σε κάλπη αφότου είδα τυχαίως προχθές στο λεξικό πως ερμηνεύεται σε πρώτη ανάγνωση η λέξη: «Κάλπη= δοχείο για εναπόθεση τέφρας νεκρού»! Είναι δυνατόν; Είναι. Έτσι εξηγείται το φαινόμενο των Ελλήνων ψηφοφόρων. Εμείς στις εκλογές δεν πάμε να ψηφίσουμε. Πάμε για να καταψηφίσουμε. Εμείς στις εκλογές δεν εκλέγουμε τους φίλους μας. Θάβουμε τους εχθρούς μας. Και το φχαριστιέμαστε. Κι αν μπορούσαμε να τους θάψουμε και δυο και τρεις φορές απανωτά, όπως ακούσαμε ότι έγινε προχθές, τόσο το καλύτερο. Η κάλπη χωράει περισσότερο τέφρα απ΄ ό,τι φακέλους με ψηφοδέλτια…
Εν πάση περιπτώσει η εσωκομματική αντιπαράθεση των σοσιαλιστών τελείωσε και τώρα σύντροφοι και συντρόφισσες θα τα βρουν για το κοινό καλό και το ατομικό τους. Όπως τα βρίσκουν οι βουλευτές ομού, μεταξύ όλων των κομμάτων. Τώρα θ΄αποφασίσουν, λέει, αν κιόλας δεν αποφάσισαν, να δώσουν βουλευτική αύξηση σ΄ εαυτούς και αλλήλους «για να μην αναγκάζονται να τα παίρνουν απ΄ τους επιχειρηματίες»… Μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς, οι συνταξιούχοι ΙΚΑ, ν΄ αποφασίσουμε μια αύξηση για μας, όχι πολλά όπως οι «πατέρες» μας, πέντ΄ έξι ευρώ μονάχα, αφού δεν είμαστε σε θέση ούτε ναρκωτικά να διακινήσουμε ούτε και να τα παίρνουμε απ΄ τους επιχειρηματίες. Κάλπικη κάλπη, δημοκρατία των ολίγων και των καταφερτζήδων γενικώς…
«Έλα, δεν είναι ανάγκη να στεναχωριέσαι για τ’ αποτέλεσμα των εκλογών», με καθησύχασε ο φίλος μου το βράδυ της Κυριακής. «Άσε με ρε Σταύρο, δεν με στεναχώρησε ο Βενιζέλος. Με πίκρανε η ΑΕΚ»! Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες άλλες μικρότερες χαρές και λύπες ανάλογα, έτσι για να ξεχνάμε…
Κάλπικη κάλπη…
