Ο κύριος Μ. προσκλήθηκε σε δείπνο κι όπως το ’χε συνήθειο προσήλθε στην ώρα του. Στο μαγαζί δεν τον περίμενε κανείς, αλλά ο κύριος Μ. δεν πτοήθηκε καθόλου. Ήταν γνώστης της ανόητης συνήθειας των πολλών μην είναι ποτέ ακριβείς στα ραντεβού τους, έστω και αν τα δίνουν οι ίδιοι. Περίμενε λοιπόν περιεργαζόμενος την ψευδοπολυτέλεια με την οποία ήταν ενδεδυμένο το κατάστημα, μια ψευδοπολυτέλεια που τόσο αγαπά η μικροαστική μας τάξη.
Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν οι οικοδεσπότες και έπειτα από αρκετή ώρα άρχισαν να καταφτάνουν ο ένας μετά τον άλλο κι οι υπόλοιποι, που αφού χαιρέτισαν, πήραν θέση στο τραπέζι και άρχισαν με κρυφή έπαρση να λένε ένα σωρό απ’ αυτά τα τίποτα που συνιστούν ένα γελοίο πνεύμα με κύριο χαρακτηριστικό τη βλακεία.
Από την συμπεριφορά των συνδαιτυμόνων συνάγονταν αβίαστα το συμπέρασμα πως πίστευαν ότι η αξία έγκειται όχι σ’ αυτό που λέει κάποιος, αλλά στο γεγονός ότι απλά μιλάει. Αν μάλιστα η ομιλία συνοδεύονταν από τις κατάλληλες κινήσεις και τη σωστή προφορά, ο άνθρωπος με αυτά τα προσόντα γινόταν αντικείμενο γενικού θαυμασμού. Κι η μεγαλύτερη ανοησία ακόμα γίνονταν δεκτή με επιφωνήματα, που πάνω κάτω ήταν τα ίδια σε διάρκεια για όλους, κατά περίεργο τρόπο όμως διαρκούσαν περισσότερο για κάποιους που αποδεδειγμένα είχαν την πιο μεγάλη περιουσία απ’ τους υπόλοιπους.
Ο κύριος Μ. συνέχισε να κάθεται στην άκρη του τραπεζιού και να παρακολουθεί αμέτοχος. Στην προτροπή τους να λάβει μέρος στη γενική ευθυμία αρνήθηκε, όταν όμως προκλήθηκε απάντησε ότι του είναι αδύνατον να παρακολουθήσει έναν κώδικα επικοινωνίας, του οποίου η βάση είναι ένα ευτελές γεγονός -αστείο συνήθως- που αλλάζει συνεχώς μορφή.
Στην επιμονή τους να εξηγήσει τι εννοεί, ο κύριος Μ. ανέφερε πως βάση της συζήτησής τους είναι ένα αστείο γεγονός που δεν διαρκεί πολύ. Ένα τραγουδάκι της μόδας, τα καμώματα κάποιου βουλευτή, τα παραστρατήματα κάποιας κυρίας που έτυχε να μην είναι απόψε στην παρέα, μια δίκη, η νέα κολεξιόν, ένα καινούριο μοντέλο αυτοκινήτου. Και όλα αυτά χρησιμεύουν σαν παιχνίδι που αποτελείται από το τίποτα και οδηγεί στο τίποτα. Χάριν αστεϊσμού φυσικά που είναι αυτοσκοπός. Την επομένη όλα αυτά παραχωρούν τη θέση τους σε νέα, ανάλογης σημασίας γεγονότα κι η υποτιθέμενη ζωή τους συνεχίζεται μέσα σ’ ένα χαζοχαρούμενο κλίμα, ώσπου να ’ρθει η στιγμή -γιατί πάντα έρχεται- να συνειδητοποιήσουν, μέσω του τίποτα που καθημερινά διαχειρίζονται, το τίποτα που είναι…
Μετά απ αυτό, εντελώς παράδοξα, έσκυψαν όλοι πάνω από το πιάτο τους και άρχισαν μεταξύ τους να μιλούν ψιθυριστά, λοξοκοιτάζοντας τον κύριο Μ.
