Του Γιάννη Μαντίδη
Στα πηλιορείτικα χωριά κάποτε γίνονταν πανηγύρια με δυνατά κλαρίνα και βιολιά και όχλοι συνέρχονταν και φτιάχνονταν χωρίς μνημόνια με κρίσεις κι επικρίσεις. Ο κόσμος όμως άλλαξε, σήμερα οι πλατείες είναι αδειανές, τα καφενεία κλείνουν και οι κοινωνικές μας εκδηλώσεις τελικά τελούνται στα …μνημόσυνα!
Πλήθος φίλων και γνωστών της Ροδούλας και της Κατερίνας Ζήση γέμισε το προαύλιο του κέντρου στο χωριό μας, μετά το μνημόσυνο της μητέρας τους που έγινε την Κυριακή στον Αη – Γιώργη Κάτω Λεχωνίων. Ηταν ένα μνημόσυνο πολιτικό (κι ας διαβάστηκε στην εκκλησία), αφού οι προσελθόντες να ευχηθούν «ζωή σε σας» περίμεναν και οι ίδιοι ευχές για τον πολιτικό λογαριασμό τους…
Και ήταν αυτοί γνωστοί και φίλοι από παλιά, απ’ το βαθύ ΠΑΣΟΚ της εποχής, από το λιγότερο βαθύ αργότερα, μέχρι και από εκείνο που ξενέρωσε και χάθηκε κι ας άλλαξε και όνομα. Ηταν αυτοί που τώρα ως υποψήφιοι ζητούν και προσδοκούν τ’ ανάλογα πολιτικά στηρίγματα για να πετύχουν στις ερχόμενες εκλογές.
Είπα στη φίλη μου τη Ροδούλα ότι «στις εκλογές έπρεπε να ήσουν υποψήφια. Ο κόσμος που βλέπεις σήμερα στο μνημόσυνο της μητέρας σου, ο κόσμος που σε φιλάει και σου εύχεται, θα ΄τανε όλος δικός σου! Αυτόν τον κόσμο θα τον ξαναβρείς;».
Με νοσταλγία θυμάμαι τον Γιώργο Γεννηματά, σ’ ένα τραπεζάκι με τρία τσίπουρα στη «Ναυτιλία» να μιλάει στον δήμαρχο Μιχάλη Κουντούρη και σε μένα για τις προθέσεις του στη μετά Αντρέα εποχή. Δεν πρόλαβε. Και με την έλλειψή του δεν έχασε μόνο το ΠΑΣΟΚ.
Εχασε η Ελλάδα έναν πολιτικό, που θα μπορούσε να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο.
Ρώτησα φίλο που είναι για κάπου αλλού υποψήφιος γιατί τα ΄χει τα χρονάκια του: «Εσύ τι θα ψηφίσεις στις εκλογές;». «Εγώ δεν ψηφίζω πια» μου λέει. «Μόνο καταψηφίζω!». «Εντάξει, ποιον θα μαυρίσεις;» τον ρωτάω. «Τον Χάροντα» μου λέει. «Για να μην τολμήσει να με πάρει». Τι να του πεις; Καλή επιτυχία; Μάλλον «ζωή σε σένα»…
