Μυστήριες σφαίρες

Από την αρχή κιόλας του δρόμου οι κουκουλοφόροι μηχανεύονταν τα πιο απίθανα τεχνάσματα για να ξεγελάσουν τον έλεγχο της ειδικής διακομματικής επιτροπής, που είχε αναλάβει να εξακριβώσει ανάμεσά τους τους γνήσιους, μετά από τις δεκάδες εκατοντάδες πλαστούς που είχαν κυκλοφορήσει. Μερικοί έφταναν στο χώρο της συγκέντρωσης χωρίς κουκούλα και οι εκπρόσωποι των κομμάτων τούς κάρφωναν στην αστυνομία για την υπόλοιπη αιωνιότητα, πράγμα που διευκόλυνε τις διωκτικές αρχές, γιατί δε θα χρειαζόταν στις επόμενες διαδηλώσεις να ψάχνουν δεξιά κι αριστερά για τους συνήθεις ύποπτους, πράγμα που αδικούσε μόνο τους αληθινούς κουκουλοφόρους που ο αυτοσεβασμός τους πήγαινε περίπατο. Άλλοι έκαναν τον περαστικό και χώνονταν ξαφνικά στη συγκέντρωση. Μια ομάδα αστυνομικών τους χρησιμοποιούσε σαν στόχο και, λούζοντάς τους με δακρυγόνα, τους ανάγκαζε να μετακινούνται προς το τέλος της πορείας, όπου τους άνοιγαν τα κεφάλια με τα κλομπ δίχως δεύτερη κουβέντα. Τέλος, μερικοί προσπαθούσαν να έρθουν κολλώντας δίπλα σε κάποιο πρόσωπο υπεράνω υποψίας. Τους έσπρωχναν πάλι πίσω κλωτσώντας τους με άρβυλα με καρφιά τη στιγμή που νόμιζαν ότι είχαν περάσει από τον έλεγχο. Αλλά τίποτα δεν αποθάρρυνε αυτούς τους φανατικούς. Δεν ήταν όμως τόσο υπέροχοι, πρέπει να ομολογήσουμε, όσο εκείνοι που πνίγονταν από τα χημικά και που επέμεναν στις προσπάθειές τους.
Μόνο οι αγνοί, οι «στα πράγματα» οι φίλοι των κομμάτων και της αστυνομίας, που ξεχώριζαν πολύ εύκολα από όλους τους υπόλοιπους πέρναγαν δίχως εμπόδιο από έναν κάθετο στη λεωφόρο δρόμο, όπου κάθε μισό μέτρο στεκόταν φρουρός κάποιος κομματικός εκπρόσωπος ή μυστικός της αστυνομίας μεταμφιεσμένος σε Τσε Γκεβάρα.
Ωστόσο κι αυτοί ακόμα οι εκλεκτοί ήταν πολλοί κι η λεωφόρος, ήδη γεμάτη, συνέχιζε να δέχεται καινούρια κύματα νεοφερμένων. Το κοινό που συνωστίζονταν εκεί παρουσίαζε πολύ ιδιαίτερη όψη, τραβώντας τα βλέμματα ενός σχεδόν μισοπεθαμένου πλήθους που παρακολουθούσε από μακριά και του οποίου η φανταχτερή αδιαφορία για ο,τιδήποτε συμβαίνει αποτελούσε πρόκληση για μια ομάδα κουκουλοφόρων, που περίμεναν να αρχίσει η πορεία στηριγμένοι πάνω στα προχειροφτιαγμένα τους ρόπαλα. Η διακομματική επιτροπή έκανε νεύμα στους αστυνόμους με τους θώρακες και τις περικνημίδες, τα γυαλιστερά κράνη και τις αντιασφυξιογόνες μάσκες που χτύπαγαν τα κλομπ στις διαφανείς ασπίδες τους να έχουν το νου τους.
Αλλά η ώρα της πορείας πλησίαζε. Μουγκανητά ακούστηκαν στις μοτορόλες των αστυνομικών τμημάτων της πόλης και στις τέσσερις γωνιές του δρόμου που φιλοξενούσε τέτοια ιδρύματα επίλεκτοι σκοπευτές, οπλισμένοι μέχρι τα δόντια στάθηκαν επιφυλακή. Απλώθηκε ησυχία. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν αυτός που έκαναν οι φωτογράφοι και οι ρεπόρτερ του τύπου. Τα κινητά τους τηλέφωνα είχαν αφηνιάσει κι ένα απ’ αυτά κλώτσησε κάπως απότομα, μεταδίδοντας απ’ ευθείας ότι στη διαδήλωση συμβαίνουν φρικώδη πράγματα. Ακολούθησε τρομακτική αναστάτωση. Ο κάτοχός του όρμησε πάνω του και το ποδοπάτησε με μανία, δείχνοντας σ’ όλους ότι δεν ευθύνεται αυτός για την προβοκάτσια. Οι μυστικοί έδειξαν τα δόντια τους σε κάποιον άλλο δημοσιογράφο, που προσπαθούσε να περιγράψει όσο μπορούσε πιο αντικειμενικά την κατάσταση. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε η πορεία. Ολόκληρη η πρόσοψη μιας τράπεζας γκρεμίστηκε. Θραύσματα τζαμιών σηκώθηκαν στον αέρα. Μέσα στα συντρίμμια μαυριδερές φιγούρες κουνιόνταν, παραπατούσαν, πλανιόνταν πάνω από τα χαλάσματα. Το πλήθος είχε σταματήσει και γέλαγε χαρούμενο κρατώντας τα πλευρά του. Κατάπιε μια μεγάλη μπουκιά από χημικά και άρχισε να βήχει σαν τρελό.
Την ίδια στιγμή σε άλλη γωνιά της πόλης μυστήριες σφαίρες άρχισαν να ψάχνουν για καινούρια στήθη.