Εχουν… ξεφύγει εντελώς οι τράπεζες

Εχουν… ξεφύγει εντελώς οι ελληνικές τράπεζες. Σε μία περίοδο όπου οι ηγήτορες της χώρας κάνουν αναφορά στην περιώνυμη εταιρική κοινωνική ευθύνη, αυτές συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα.
Ο λόγος για τη ψαλίδα ανάμεσα στα επιτόκια χορηγήσεων και καταθέσεων. Ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά σποτ που αναφέρονται στα καταναλωτικά δάνεια που χορηγούν τα πιστωτικά ιδρύματα έχεις την αίσθηση ότι απευθύνονται σε χαχόλους. Μιλούν για επιτόκια 7,95% τον πρώτο χρόνο, τα οποία το δεύτερο χρόνο αυξάνονται σε 15,30%!!! Όλα αυτά σε μία περίοδο όπου τα επιτόκια καταθέσεων μόλις και μετά βίας υπερβαίνουν το 1% και όταν οι πάσης φύσεως «κρυφές» κρατήσεις και επιβαρύνσεις μειώνουν έτι περαιτέρω το όποιο όφελος για τον καταθέτη. Επιπλέον προκαλεί εντύπωση ότι οι τράπεζες συνεχίζουν τη χορήγηση καταναλωτικών δανείων από τη στιγμή που οι νουθεσίες της Τράπεζας της Ελλάδος για τον περιορισμό της επεκτατικής πολιτικής από τα πιστωτικά ιδρύματα πέφτουν στο κενό…
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο όπου διαφαίνεται περισσότερο από ποτέ η ξεκάθαρη πρόθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να οδηγηθούν τα επιτόκιά της μέχρι τα τέλη του 2008 στο 4,5% από 4% που είναι σήμερα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα επιτόκια καταθέσεων που ακολουθούν αυτόματα τις αντίστοιχες αυξήσεις επιτοκίων της ΕΚΤ. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όσοι έλαβαν τα προηγούμενα χρόνια στεγαστικά δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο θα δεινοπαθήσουν ακόμη περισσότερο, αφού θα κληθούν να πληρώσουν ακόμη μεγαλύτερη μηνιαία τοκοχρεωλυτική δόση, που δεν την είχαν προβλέψει πριν από δύο ή τρία χρόνια. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ακόμη περισσότερα νοικοκυριά θα βιώσουν οριακές καταστάσεις, πρωτόγνωρες εδώ και πολλά χρόνια, ενώ από την άλλη δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι και πάλι θα αρχίσει να κάνει πάρτι η τοκογλυφία με τους επιτήδειους του είδους που τρίβουν και πάλι από ικανοποίηση τα χέρια τους.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ανεργία εκτινάχθηκε και πάλι στο 9%, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μετά από πολλά χρόνια μιλάμε για την αναβίωση του στασιμοπληθωρισμού, από τον οποίο είχαμε την αίσθηση ότι είχαμε ξεφύγει τα τελευταία 10 -12 χρόνια, αλλά που επανέρχεται δυστυχώς στις μέρες μας, με ό,τι αυτός συνεπάγεται για την περαιτέρω επιδείνωση των μικροοικονομικών και μακροοικονομικών δεικτών.