Πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης δείχνουν συνεχώς το «δένδρο». Δηλαδή το περίφημο «στικάκι». Και μας καθηλώνουν να παρακολουθούμε μόνο την μέσω τεχνασμάτων και αλλοιώσεων πορεία του, λες και αυτό είναι το μέγιστο που πρέπει να μας ενδιαφέρει. Και έτσι αφήνεται εκτός του κάδρου ολόκληρο το δάσος.
Όχι πως δεν έχει ενδιαφέρον να μάθουμε και τις λεπτομέρειες για το ποιοι και πώς παραχάραξαν, κακοποίησαν και στο τέλος «έθαψαν» με νομικίστικα επιχειρήματα αυτόν τον ηλεκτρονικό κατάλογο των μεγαλοκαταθετων στο ελβετικό κατάστημα μιας βρετανικών συμφερόντων τράπεζας του Χονγκ Κονγκ. Πρόκειται για ατιμωτικά αδικήματα και πρέπει οι δράστες τους να τιμωρηθούν. Αλλά δεν είναι αυτό το κύριο θέμα με τις «λίστες».
Το πρωτίστως ζητούμενο πρέπει να είναι άλλο. Τι δηλαδή θα γίνει από δω και πέρα με δαύτες. Πώς και πότε θα αξιοποιηθούν πραγματικά, έτσι ώστε να επιβληθεί πραγματική δικαιοσύνη. Και έως αυτή την ώρα, περί αυτού κυριαρχεί η τακτική «μούγκα στη στρούγκα». Κανείς δεν μας λέει το παραμικρό.
Ελέγχθηκαν, ελέγχονται ή θα ελεγχθούν, και πότε επιτέλους, όλοι αυτοί που περιλαμβάνονται όχι μόνο στη λίστα του Φαλσιανί, γνωστή ως «λίστα Λαγκάρντ», αλλά και σε εκείνη των καταθετών του Λιχτενστάιν, και των αγοραστών ακινήτων στο Λονδίνο, και των 54.000 που έστειλαν εμβάσματα στο εξωτερικό κατά το 2011; Ποιος κάνει τον έλεγχο; Με ποιο σύστημα και με ποιες εγγυήσεις διαφάνειας; Τι έχουν αποδώσει σε φορολογικά έσοδα για το κράτος οι έως τώρα έλεγχοι, όσοι έχουν γίνει;
Καλή και αναγκαία η προανακριτική επιτροπή για τις καραμπινάτες αυθαιρεσίες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Από τις οποίες μπορεί το σβήσιμο των ονομάτων των συγγενών του να συνιστά την πιο κτυπητή περίπτωση. Αλλά η βαρύτερη, η σοβαρότερη για τους πολίτες, που σηκώνουν τα βάρη από την μόνιμη «υστέρηση εσόδων», είναι το θάψιμο κάθε λίστας, η μη αξιοποίησή της.
Αν για τα τέσσερα ονόματα, με το περίπου ενάμισι εκατομμύριο, είναι αναγκαίο να λειτουργήσει με ανακριτικές εξουσίες η Βουλή, για τα δεκαδες χιλιάδες ονόματα και τα δεκάδες δισεκατομμύρια των καταθέσεών τους στο εξωτερικό, δεν πρέπει να υπάρξουν διακομματικές εγγυήσεις ότι πραγματι ελέγχονται εξονυχιστικώς και ότι το δημόσιο δεν θα χάσει ούτε δεκάρα από την επιβεβλημένη φορολόγησή τους;
