Το κακό είναι ότι τους ξέρουμε τους πολιτικούς μας και από άλλες, καλύτερες μέρες. Πώς νομοθετούσαν όταν είχαν πίσω τους ισχυρές μονοκομματικές αυτοδυναμίες. Και δεν είχαν πάνω από το κεφάλι τους καμία τρόικα να τους πιέζει.
Οπότε δεν μας κάνει πια καμία έκπληξη το αλαλούμ που παρατηρούμε κατά την προσπάθεια να συνταχθεί ένα νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Που συνιστά την δέκατη αλλαγή της φορολογικής νομοθεσίας από τότε που μπήκαμε στο μνημόνιο και την δέκατη τέταρτη από τότε που ξεκίνησε η κρίση, το 2008.
Η μαύρη αλήθεια είναι ότι το φορολογικό μας σύστημα, ως νομικό καθεστώς και ως μηχανισμός εφαρμογής του, είναι για τα μπάζα. Άδικο Αντιαναπτυξιακό.
Προκλητικώς πελατειακό, με φωτογραφικές διατάξεις, σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Γεμάτο γραφειοκρατικές επινοήσεις που ταλανίζουν τους νομοταγείς φορολογούμενους και διευκολύνουν τα αρπακτικά των μηχανισμών να πλουτίζουν εκβιάζοντας. Να κυριαρχούν στις ΔΟΥ περιθωριοποιώντας τους ευσυνείδητους υπαλλήλους, στους οποίους συνήθως τοποθετείται η ταμπέλα “τα κορόιδα”.
Είναι πράγματι αναντίρρητη ανάγκη να έχουμε ένα νέο φορολογικό εργαλείο, αν πράγματι θέλουμε κάτι να αλλάξει σε τούτο τον τόπο.
Και, πρωτίστως, αν πράγματι οι πολιτικοί μας ταγοί πιστεύουν όσα λένε για την ανάγκη να περάσουμε σε αναπτυξιακή διαδικασία. Να γίνουμε πράγματι κράτος δικαίου. Να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι συνταγματικές πρόνοιες περί ισονομίας και αναλογικής κατανομής των βαρών στους πολίτες.
Αλλά το πρώτο στοιχείο που θα έπρεπε να έχει ένα τέτοιο νομοθέτημα είναι η ίδια η βιωσιμότητά του. Να είναι μακράς πνοής. Να εξασφαλίζει ότι η χώρα θα έχει ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο για τουλάχιστον μια δεκαετία.
Χωρίς άλλα ράβε-ξήλωνε. Χωρίς τη διαρκή αβεβαιότητα περί του τι θα ξημερώσει αύριο. Και δυστυχώς, έτσι όπως γίνεται η επεξεργασία αυτού του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, κυριολεκτικώς στο πόδι, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται να αποδειχθεί μακράς πνοής.
Για μια ακόμη φορά τα άνω δώματα της εξουσίας λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία με τα άνω δώματα της κοινωνίας. Διό και το προέχον είναι τα εισοδηματικά κριτήρια. Δηλαδή ό,τι δεν μπορεί να κρυφτεί. Μισθοί, μεροκάματα, συντάξεις.
Και όχι τα τεκμήρια διαβίωσης, που θα ξεσκέπαζαν όσους ζουν πολυτελώς, αβγατίζουν συνεχώς την περιουσία και τις καταθέσεις τους, ενώ δηλώνουν εισόδημα μικρότερο και από περιστασιακώς απασχολούμενο εργάτη. Μια από τα ίδια δηλαδή.
