Η στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο μείζον πρόβλημα της ενεργειακής κρίσης εξακολουθεί να είναι άτολμη και η συζήτηση, που εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες, κατώτερη των περιστάσεων. Εκατομμύρια νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με τον κίνδυνο να περάσουν τον πιο δύσκολο χειμώνα των τελευταίων δεκαετιών, ενώ τα θεσμικά όργανα της ευρωπαϊκής οικογένειας αδυνατούν να καταλήξουν σε μια ενιαία γραμμή, απέναντι στη μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε ποτέ η Ευρώπη.
Παραβλέποντας το τεράστιο κοινωνικό κόστος, που ήδη πληρώνουν οι Ευρωπαίοι πολίτες, καθώς και τον κίνδυνο να προκύψουν κοινωνικές εκρήξεις, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν να μην κατανοούν την ανάγκη άμεσων παρεμβάσεων, που θα αποκαταστήσουν την ηρεμία στην αγορά και την οικονομία.
Βέβαια, δε σημαίνει ότι έτσι θα επιλυθούν αυτόματα τα προβλήματα της κοινωνίας. Ειδικά σε περιόδους κρίσης, που οι μηχανισμοί της αγοράς και της οικονομίας αποδεικνύονται ανεπαρκείς να διαχειριστούν έκτακτες καταστάσεις. Το διαπιστώσαμε στη χώρα μας κατά την περίοδο των μνημονίων, όταν ο ελληνικός λαός επωμίστηκε βάρη, που δεν του αναλογούσαν και πλήρωσε τα λάθη των ευρωπαϊκών θεσμών.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σημασία της άσκησης ουσιαστικής πολιτικής, προκειμένου να ξεπερνιούνται αδιέξοδα και να αντιμετωπίζονται προβλήματα, που, σε τελική ανάλυση, αφορούν στις ζωές των ανθρώπων. Αφορούν σε αποφάσεις για το μέλλον της κοινωνίας.
Την τρέχουσα χρονική περίοδο, με την Ευρώπη να βρίσκεται σε κατάσταση ενεργειακής ένδειας ως προς το φυσικό αέριο και τις τιμές να παραμένουν σε εξωφρενικά επίπεδα, δεν υπάρχει άλλη λύση από τη λήψη πολιτικών αποφάσεων και απευθείας παρεμβάσεων στις τιμές της ενέργειας. Με άλλα λόγια, η ενέργεια δεν μπορεί να ρυθμίζεται από τους κανόνες προσφοράς και ζήτησης. Πρέπει να ρυθμίζεται από τα πολιτικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με κριτήριο να μην καταρρεύσουν οι κοινωνίες.
Εάν για ένα χρονικό διάστημα περιοριστούν τα τεράστια κέρδη, που αποκομίζουν οι πάροχοι ενέργειας, δεν χάθηκε ο κόσμος. Αντίθετα, αν δεν ληφθούν άμεσα οι απαιτούμενες αποφάσεις, θα κινδυνεύσει η κοινωνική συνοχή. Εάν αφήσουμε ανεξέλεγκτη την ακρίβεια, το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης θα μοιάζει αναπόφευκτο και η αβελτηρία, που επιδεικνύουν τους τελευταίους μήνες οι Ευρωπαίοι ηγέτες, θα οδηγήσει σε ολέθριες συνέπειες.
