Τα νέα καταιγιστικά στο μυαλό μου σαν σεισμοί
πια τις ζωές μας κυβερνούν μόνο περιορισμοί.
Είναι αλήθεια πως πολλοί φορούμε προσωπείο
στην κοινωνία, στη ζωή ίσως απ’ το σχολείο.
Μια πάει για κατάσβεση, μία για ανάφλεξη
αυτή η συνοριακή η αντιπαράθεση.
Θε να ’ναι αλλεπάλληλα πια τα νέα κρούσματα
και εμείς αγωνιούμε στα λιτά ακούσματα.
Έχω ανάγκη την ψυχή κάτι να απαλύνει
να φύγουν οι εγωισμοί να έρθει η γαλήνη.
Μία λεξούλα στην καρδιά ζητά αυτογνωσία
είναι μικρή σαν όνειρο, τη λεν Ορθοδοξία.
Το τόσο χαϊδολόγημα μας ρίχνει στην οδύνη
και αποδιώχνει άστοργα ιστορική ευθύνη.
Αμφισβητείται πρόδηλα έθνους κυριαρχία.
Μας θέλουν αναμφίβολα κομπάρσο και παρία.
Άκρα του τάφου σιωπή το βράδυ βασιλεύει
κι η πόλη μας απόκοσμο το πρόσωπο σμιλεύει.
Μια σκέψη τον μεσήλικα είναι που τον συντρίβει :
Φύγαν τα νιάτα, η ορμή, ο έρωτας κι η ήβη.
Μισαφιριό εκάμουμε στη γη σαν επισκέπτες
γι αυτό και οι κουβέντες μας να είναι νέτες, σκέτες.
Ελισαίος
