Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Μία κοντινή φίλη, που εμπιστεύομαι την κρίση της, κάθε φορά που έχω τη διάθεση και τον οίστρο να γράψω κάτι, κάποτε με ρώτησε από πού αντλώ τις ιδέες για να καταπιαστώ με ένα θέμα. Η απάντησή μου είναι απλή, απλούστατη. Καθημερινά όλο και πέφτουν στην αντίληψή μου από βιβλία μέχρι διαφημιστικά φυλλάδια, κάτι θα παρακολουθήσω από ξένους σταθμούς συνήθως κι ό,τι μου κάνει κλικ το αρπάζω και όπου με βγάλει η διάθεσή μου.
Τώρα εδώ που τα λέμε σήμερα ακούμπησα έναν φοβερά ευαίσθητο χώρο, τον χώρο της φιλίας. Κομμάτι δύσκολο να παρουσιάσεις έναν χώρο, που δεν έχεις εναλλακτικές προτάσεις να ελιχθείς.
Στα νιάτα μας είχαμε την πολυτέλεια να δενόμαστε συναισθηματικά με φίλες και φίλους, που δεν μας πρόδωσαν στα δύσκολα χρόνια, που περάσαμε και όλοι εμείς κυρίως οι συναισθηματικά ευάλωτοι άνθρωποι εμπιστευόμασταν και τιμούσαμε τη φιλία. Με το πέρασμα των χρόνων και βιώνοντας πολλές εμπειρίες έφτασα στο σημείο να μετρώ το πολύ στα δάχτυλα των χεριών μου ανθρώπους που εμπιστεύομαι.
Μη βιαστείτε να με κρίνετε περίεργη, γιατί ρίχνοντας μια ματιά στον περίγυρο των ανθρώπων στοχοποιώ πολλές φορές αδυναμίες δικών μου ανθρώπων, που δεν θέλω να τους ταράξω και να τους προειδοποιήσω ότι ακολουθούν λαθεμένα μονοπάτια.
Η παιδική αφέλεια και ο αυθορμητισμός της εποχής μας έχουν αντικατασταθεί στη σημερινή νεολαία όχι από το συναίσθημα και την κουλτούρα, αλλά ποιες επώνυμες μάρκες ρούχων, παπουτσιών φοράς, ποια μάρκα αυτοκινήτου διαλέγεις και σε ποια στέκια συχνάζεις, χωρίς να σε προσέξουν, σχεδόν ποτέ, ότι οι έχοντες και κατέχοντες αυτές τις λεπτομέρειες δεν νοιάζονται σχεδόν ποτέ για ποιοτική συζήτηση, αυτά είναι ψιλά γράμματα γι αυτούς.
Θα μου πείτε οι καιροί άλλαξαν εντελώς, οι ανθρώπινες συνθήκες της εποχής μας, η ανθρώπινη προσέγγιση με τον διπλανό μας τώρα πια έχει εξαφανιστεί. Τώρα μέσα στις παρέες ο ένας αντιμετωπίζει τον διπλανό του με καχυποψία, με υπόγειες δολοπλοκίες και όσοι είχαν αυτά τα «ταλέντα» τους απομακρύναμε με τρόπο, τους αποφεύγαμε με δυο λόγια.
Στους σημερινούς καιρούς μας επικρατεί η άποψη του «φαίνεσθαι», κυριαρχούν το κέρδος, το χρήμα και η μισαλλοδοξία.
Κοιτάζοντας γύρω μου όλο και περισσότεροι άνθρωποι που τους θεωρούσα αξιόλογους διαγράφονται από τον κατάλογο για να μην αναφερθώ σε εκείνους που αποχαιρετούν τα εγκόσμια και μας αφήνουν να βιώνουμε μοναχικά, να σκεφτόμαστε μοναχικά, με όποιο κόστος το πληρώνουμε.
Οταν αναφέρθηκα στον τίτλο κλίμακα φιλίας είναι γιατί η σημερινή φιλία είναι σαν τον Διογένη με το φανάρι να τη βρεις. Ακούς κομπλιμέντα, επαίνους και μόλις απομακρυνθείς από την ομήγυρη αρπάζουν το φτυάρι και σε θάβουν ώσπου να πεις κύμινο. Θα αναρωτηθείτε πώς φθάνω σε αυτό το συμπέρασμα, μα γιατί τους έχω ζήσει επανειλημμένως, από μπροστά ευγένειες και υποκλίσεις κι από πίσω σχόλια, κακίες που σε κάνουν να σταυροκοπιέσαι και να λες «μη χειρότερα».
Πιο πάνω αναφέρθηκα στους φίλους και τις φίλες της καλής εποχής, τώρα ο αριθμός περιορίζεται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Και να λες πάλι καλά που σου τα ψάλλουν εν τη απουσία σου, γιατί υπάρχουν και οι εξυπνάκηδες που κάνουν επίθεση κατά μέτωπον… κυρίως φραστικές υπό τύπον αστειότητος. Σε αυτούς τους αναιδείς, μου έρχεται στο μυαλό η λέξη ανένταχτοι. Η μόνη αντιμετώπιση είναι αδιαφορία, τους στερείς ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης να θριαμβολογούν.
Πολλές φορές ο φθόνος παραμένει φθόνος, χωρίς να ενοχλείσαι από τέτοιες μικρότητες, λες και η ευγένεια και η αξιοπρέπεια αντικαθίστανται με την αναίδεια. Κούνια που τους κούναγε, όπως τους χαρακτήριζαν οι σοφοί ημών πρόγονοι. Λυπάμαι ειλικρινά που η παλιά αυθόρμητη φιλία μετατράπηκε στην εποχή μας σε απλή γνωριμία. Κρίμα!!!
