Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Επιτέλους!! Οι εφημερίδες, η τηλεόραση διαλαλούσαν ότι τέλη Αυγούστου θα αναρτηθούν οι πίνακες με τους επιτυχόντες στις πανελλαδικές εξετάσεις και η μεγάλη μέρα έφτασε. Οι υποψήφιοι φοιτητές και όλη η οικογενειακή κουστωδία στο πόδι για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.
Τρέχοντας με λαχτάρα και την ψυχή στο στόμα αναζητούσαν το όνομά τους και όταν το αντίκριζαν ακολουθούσαν ξεφωνητά και να δάκρυα χαράς και να αγκαλιές και να φιλιά. Η επιτυχία είχε φτάσει στο κατώφλι τους, οι κόποι μίας μαθητικής ζωής, η ένταση των δύο τελευταίων τάξεων του Λυκείου, οι πανελλαδικές εξετάσεις. Το τιτάνιο έργο των θεμάτων, άλλοτε βατών για τους διαβαστερούς μαθητές, δύσκολα, κατά γενική ομολογία καθηγητών και φροντιστών. Είπαμε εκείνοι που είναι ώριμοι και προετοιμασμένοι μεθοδικά και εντατικά στο τέλος ανταμείφθηκαν. Για τους λιγότερο ώριμους και ίσως όσο άντεχε το μυαλό τους τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Το μόνο μάθημα που δεν είναι προβλέψιμο είναι η έκθεση, που άλλους ανεβάζει και άλλους κατεβάζει.
Πάντως στην πλειονότητα έχει επικρατήσει η εντύπωση ότι οι πολύ καλές, οι απαιτητικές εκθέσεις πολλές φορές καταδικάζονται και δεν παίρνουν την πρέπουσα βαθμολογία.
Τυχαίνει πολλές φορές από αρκετά περιστατικά αριστούχοι μαθητές να καταδικάζονται από τη βαθμολογία της έκθεσης.
Προσωπικά διατηρώ τις επιφυλάξεις μου πάνω σ’ αυτό το θέμα, μου θυμίζει την παροιμία με την κότα και το αβγό. Ποιος έκανε την αρχή.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, αυτά όμως τα ψιλά γράμματα έχουν προκαλέσει άσχημες ψυχολογικές καταστάσεις σε νέα παιδιά. Γιατί υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος για τους μη επιτυχόντες.
Ε και; Δεν έφτασε η συντέλεια του κόσμου. Εδώ απαιτείται η αμέριστη συμπαράσταση της οικογένειας, δεν είναι ώρα για θυμούς, για υποδείξεις: «Σου τα έλεγα εγώ, δεν στρωνόσουν να διαβάσεις» ή «ήθελες βόλτες και «ωχ βρε αδερφέ θα τα καταφέρω» να τι έπαθες»! Οχι, όχι απαράδεκτη αυτή η στάση, θα παραμερίσετε τον εγωισμό σας, «μα το δικό μου το παιδί να βγει κουμπούρας;», όπως ήταν η τυπική έκφραση πριν πολλές δεκαετίες. Ναι μάλιστα, όχι ότι είναι άμοιρος ευθυνών ο κανακάρης, αναφέρομαι σε αγόρια κυρίως γιατί τα κορίτσια ωριμάζουν πιο γρήγορα, βάζουν στόχους, για αυτό και πέτυχε το 53% και κάτι στις πανελλαδικές έναντι του 46% των αρρένων.
Και συνεχίζοντας, δεν έφτασε η συντέλεια του κόσμου και εδώ απαιτείται η αντιμετώπιση από όλη την οικογένεια. Υγεία να υπάρχει και θέληση.
Στα πρωτάκια που άφησαν τα θρανία και ανέβηκαν στο αμφιθέατρο των ΑΕΙ θερμά συγχαρητήρια, βαθιά ανάσα ικανοποίησης, αλλά όχι χαλάρωση. Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει και αναλογιστείτε: «Από δω και εμπρός θα είσαι ο καινούργιος μου φίλος. Οσο για τα κινητά, τηλεόραση, κομπιούτερ «παν μέτρο άριστον». Το χρωστάτε στην οικογένειά σας και κυρίως στον εαυτό σας. Καλή συνέχεια.
