Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Νιώθω ότι δεν υπάρχει κάτι, που να με παρακινήσει να διακόψω κάθε δεσμό μου με το παρελθόν και να ριχτώ σε κάποια νέα δράση. Στο παρελθόν, έχω αφήσει το ιερότερο κομμάτι τής ζωής μου. Όμως, τώρα, φαντάζομαι (το ξαναλέω: φαντάζομαι)ότι βρίσκομαι στο κατώφλι μιας νέας ζωής. Πρέπει, στο σημείο αυτό, να πω ότι είμαι ένας αφελής ιδεαλιστής, που πιστεύει ότι η αλήθεια πρέπει να λέγεται πάντοτε, άσχετα από τις συνέπειες, που μπορεί να έχει η αποκάλυψή της…
Προς το παρόν, είμαι απομονωμένος στο σπίτι μου. Η απομόνωση αυτή δείχνει τον εσωτερικό διχασμό μου με την κοινωνία, που την είχα φανταστεί καλύτερη. Αλλά, συγχρόνως, δείχνει και την απομάκρυνσή μου σ’ έναν κόσμο, όπου η κοινωνία αυτή δεν θα είναι πλέον για τις επερχόμενες γενιές, παρά ένας κενός καθρέφτης ή ένα βάραθρο!
Πολλοί από τους ατυχείς ανθρώπους, που με περιβάλλουν, κάνουν μία άθλια ζωή. Όμως, κατά βάθος είναι ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους. Κάποιοι, εξερχόμενοι από αυτή την κρίση ισχυρότεροι, θα προσπαθήσουν να ανασυγκροτήσουν τη ζωή τους, μέσα σε μία υψηλότερη ηθική ατμόσφαιρα. Κάποιοι άλλοι, δυστυχώς, δεν κατέχουν την ηθική δύναμη, που τους έχουν αποδώσει. Στις εφημερίδες, βλέπεις, κάθε μέρα, αγγελτήρια θανάτων και κηδειών, ορισμένες από τις οποίες είναι προσχήματα για ρητορικές επιδείξεις, με σκοπό να συγκινήσουν τους άλλους και, κυρίως, τους τεθλιμμένους.
Μετά από έναν θάνατο, είναι περισσότερο από αναγκαίο να συνεχιστείη ζωή. Ο Στέφανος, λοιπόν, φωτογράφος, που «έχασε» τη γυναίκα του, επιστρέφει να συνεχίσει τη ζωή του στη σοφίτα, όπου, στο εξής, θα εξακολουθεί να ζει με την κόρη του και τον γέροντα πατέρα του. Ο Στέφανος είναι ακράδαντα πεπεισμένος ότι είναι ικανός να κάνει εκπληκτικές εφευρέσεις, που θα εξασφαλίσουν ένα άνετο μέλλον σ’ αυτόν και την οικογένειά του. Στο μεταξύ, δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να συνοδεύει στο κυνήγι τον πατέρα του, κραδαίνοντας το όπλο του, κάτω απ’ τη στέγη τούίδιου σπιτιού, όπου ζουν κουνέλια, κότες, χήνες, περιστέρια και μία αγριόπαπια, με την οποία δείχνει ότι θέλει ν’ ασχοληθεί περισσότερο…
Ο Στέφανος, ενσάρκωση ενός ευγενικού χαρακτήρα, θέλει να ολοκληρωθεί, μα δεν λέει ν’ αφήσει τις παλιές του συνήθειες, που μάλιστα τις βρίσκει και ευεργετικές: την τέχνη τής φωτογράφησης και τη φροντίδα των πουλερικών. Η τάση προς τον θαυμασμό και τις μεγάλες πράξεις θα καταντούσε στη ζωή του μία καρικατούρα. Δεν έχει, όπως θα το ήθελε, μία αρκετά ισχυρή φωνή για να είναι «ο λυγμός τής γης».
