Του Γιάννη Γεωργούδη
Σε μία χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και που την εξάγαμε στους άλλους λαούς, λογικό επόμενο είναι ο λαός της να ζει και να βιώνει άπλετη δημοκρατία, το ύψιστο αυτό αγαθό, ιδανικό και ιδεώδες της ζωής.
Είναι γνωστό σε όλους, ότι υπάρχουν τρεις εξουσίες σε μία δημοκρατία, η δικαστική, η νομοθετική και η εκτελεστική. Η ανώτερη όμως όλων είναι η δικαστική, διότι ελέγχει όλες τις άλλες. Τη δικαστική εξουσία τη στελεχώνουν οι δικαστές, ανώτεροι κι ανώτατοι, που είναι υπεύθυνοι για την εφαρμογή των νόμων και του συντάγματος μιας χώρας. Ελέγχει τους πάντες και τα πάντα σε μία χώρα, ώστε οι πολίτες να νοιώθουν προστατευμένοι και να βιώνουν ένα σταθερό αίσθημα δικαιοσύνης. Βάσει του συντάγματος η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και λειτουργεί με βαθύ αίσθημα ευθύνης και συνείδησης.
Η πατρίδα μας εδώ και μερικά χρόνια ζει ένα αποκορύφωμα παραβίασης και καταστρατήγησης των νόμων και του συντάγματος. Καταπατώνται οι ηθικές αξίες και τα οράματα των πολιτών. Οι πολίτες της βιώνουν μία συνεχή τρομοκρατία κι έναν ανηλεή διωγμό από όλες τις πλευρές και σε όλα τα επίπεδα. Κάθε επόμενη μέρα γνωρίζουν και κάτι καινούριο, φυσικά επιβαρυντικό για την οικονομία και την ψυχολογία τους. Μέρα με τη μέρα συνειδητοποιούν ότι χάνεται το μέλλον των παιδιών τους, η αισιοδοξία και η ελπίδα τους. Κάθε μέρα προστίθενται και νέες στρατιές ανέργων, απόρων κι αστέγων. Το αυτονόητο έχει γίνει το ζητούμενο της καθημερινότητας κι ο παραλογισμός έχει γίνει συνήθεια μέσα στην κοινωνία. Το κράτος δικαίου αποτελεί ουτοπία.
Ο κάθε απλός πολίτης που εισπράττει καθημερινά τέτοια ερεθίσματα και βιώματα νοιώθει μετέωρος κι απροστάτευτος από μία ανεξάρτητη αρχή ή θεσμό της πολιτείας. Περιμένει σωτηρία από άτομα που κατέχουν μία θέση στην κοινωνία κι εκπροσωπούν θεσμούς. Περιμένει να παρουσιαστεί κάποιος ευαισθητοποιημένος εκπρόσωπος της δικαστικής εξουσίας που θα μπει μπροστά και θα πει «φτάνει πια, ως εδώ και μη παρέκει». Ένας ανθρωπιστής και πατριώτης που να νοιάζεται για την πατρίδα και το λαό της. Ένας συνειδητός εκπρόσωπος της δικαιοσύνης που θα τηρήσει τον όρκο του στο σύνταγμα και θα μεριμνήσει για το σύνολο των πολιτών.
Όταν παρουσιαστεί μία τέτοια περίπτωση, τότε ο λαός θα αρχίσει να αισιοδοξεί και να ελπίζει για το μέλλον του. Θα τρέξει να αγκαλιάσει την πρωτοβουλία αυτή και να συστρατευθεί δίπλα του. Τότε ίσως αρχίσει να ανατέλλει μία αχτίδα του λαμπερού ήλιου για την πατρίδα και το λαό μας. Όμως αυτό δυστυχώς δε θα γίνει ποτέ, διότι τον Έλληνα του αρέσει να είναι ραγιάς.
