Συλλογικότητες προσφέρουν φαγητό, ρούχα, γιατρό, φάρμακα μέχρι και υπηρεσίες μέσω ΤΕΜ
Ενα πλούσιο δίκτυο δομών αλληλεγγύης άτυπο ή θεσμοθετημένο, περισσότερο γνωστό ή άγνωστο προς τους πολίτες, είναι απλωμένο στην πόλη του Βόλου, παράγοντας ουσιαστικό έργο για τους κατοίκους – θύματα της οικονομικής κρίσης που δείχνει να παίρνει μόνιμα χαρακτηριστικά.
Ρεπορτάζ: ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ
Συναλλαγές μέσω ΤΕΜ, μιας εναλλακτικής μονάδας που χρησιμοποιείται αντί χρημάτων για μια γκάμα εργασιών σε όσους συμμετέχουν στο δίκτυο, από αγορές προϊόντων μέχρι παροχή υπηρεσιών. Η Κουζίνα Αλληλεγγύης που έχει την έδρα της στην οδό Κοραή και μία φορά το μήνα βγαίνει στην Πλατεία Πανεπιστημίου παρέχοντας δωρεάν φαγητό σε όποιον το ζητήσει. Το Κοινωνικό Ιατρείο της Λαϊκής Συνέλευσης Αγίου Νεκταρίου, που είναι στελεχωμένο από εθελοντές γιατρούς και παρέχει ακόμη και φάρμακα σε ανθρώπους αποκλεισμένους από το σύστημα δημόσιας υγείας.
Το Στέκι Μεταναστών, που πραγματοποιεί κοινωνικά φροντιστήρια κυρίως σε μετανάστες.
Είναι μερικές από τις δομές που ξεκινούν από τα κάτω «πατώματα» της δομής του κοινωνικού ιστού προς τα πάνω και οι οποίες παράγουν σημαντικό έργο, όπως διαπίστωσε ομάδα φοιτητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο πλαίσιο εργασίας τους στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων, η οποία παρουσιάστηκε χθες σε ημερίδα στο αμφιθέατρο του τμήματος.
Οι φοιτητές Ολυμπία Αντωνίου, Κωνσταντίνος Δημητριάδης, Αφροδίτη Κάκου, Διονύσης Πασχάλης, Σοφία Τεκτονίδου και Κωνσταντίνος Τσούτσης, κατέγραψαν τις δομές και δημιούργησαν βίντεο με συνεντεύξεις. Ανάμεσά τους και δομές όπως το Δος Ημίν της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος, στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου ή το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Βόλου.
«Υπάρχει πλήθος συλλογικοτήτων που δραστηριοποιούνται σε αρκετούς τομείς αλληλεγγύης. Η εκκλησία θεωρεί ότι η αλληλεγγύη είναι μία πιο μοντέρνα λέξη για να περιγράψει το φιλανθρωπικό έργο που κάνει και η ίδια επί σειρά ετών, οι υπεύθυνοι όμως των δομών αλληλεγγύης, υποστηρίζουν ότι η φιλανθρωπία εμπεριέχει την έννοια της εξουσίας, ότι δηλαδή κάποιος είναι σε καλύτερη θέση και προσφέρει. Αντιθέτως η αλληλεγγύη είναι από ίσο προς ίσο», ανέφερε η φοιτήτρια Σοφία Τεκτονίδου.
«Στο Βόλο έχουμε ένα απλωμένο δίκτυο δομών -άτυπων ή θεσμοθετημένων- αλληλεγγύης οι οποίες καλύπτουν μια ευρεία γκάμα πρακτικών υποστήριξης συμπολιτών, από την διατροφή μέχρι την υγεία, την επιμόρφωση και μέχρι τις ανταλλαγές ειδών. Το δίκτυο αυτό είναι ενεργό. Και το ενδιαφέρον είναι ότι προέρχεται από πολύ διαφορετικές πλευρές και από κάτω προς τα πάνω. Θα πρέπει. Οι δομές αυτές παράγουν έργο κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες δεδομένου ότι δεν υπάρχει χρηματοδότηση παρά μόνο αυτενέργεια πολιτών και προσφορά εργασίας. Επειδή όμως η κρίση έχει μόνιμα χαρακτηριστικά οι δομές οφείλουν να έχουν χαρακτηριστικά που να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες μιας διαρκούς κατάστασης κι όχι μιας κατάστασης που θα έρθει για να φύγει», ανέφερε ο Διευθυντής του Εργαστηρίου Ιστορίας, Θεωρίας και Εννοιολογικού Σχεδιασμού, κ. Ζήσης Κοτιώνης.
Από την πλευρά του ο Πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων, Σπύρος Παπαδόπουλος, υπογράμμισε την ανάγκη προβολής αυτών των δομών δεδομένου ότι πολλές δεν είναι γνωστές στο κοινό.
Επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο
Μία μορφή αλληλεγγύης μεταξύ πολιτών είναι και η επιστροφή στην οικογένεια. Το παιδί, που σήμερα είναι ηλικίας κατά μέσο όρο 35 ετών, αναγκάζεται να επιστρέψει στο παιδικό δωμάτιο, σύμφωνα με την αρχιτέκτονα μηχανικό – υποψήφια διδάκτορα Ιωάννα Μπαρκούτα, προκειμένου να αντιμετωπίσει το στεγαστικό πρόβλημα λόγω οικονομικής κρίσης.
«Αποτελεί ένα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο η επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο στην καλύτερη περίπτωση, στη χειρότερη στο σαλόνι. Είναι μία σιωπηλή τακτική για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης», ανέφερε η ίδια.
