Οταν, το πολυτάραχο καλοκαίρι του 1989, ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε το δικό του «Καλοκαίρι», μια από τις εικόνες, που αναδείκνυε, ήταν εκείνη που περιέγραφε ο στίχος «καλοκαίρι με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι». Ωστόσο, αυτή η φέτα ήταν τότε, ακόμη, μέρος από το ολόκληρο καρπούζι, που «σφάζαμε» στο οικογενειακό τραπέζι.
Τότε, όταν βλέπαμε του ξένους τουρίστες να αγοράζουν τα πορτοκάλια ή τα ροδάκινα με το τεμάχιο, καγχάζαμε. Οταν μάλιστα ακούγαμε ότι ζητούσαν να αγοράσουν καρπούζι με τη φέτα, πιάναμε την κοιλιά μας από τα γέλια. Τόσο παράξενο μας φαινόταν και τους οικτίραμε, έχοντας διαγράψει από τη μνήμη μας τους καιρούς, που ο πατέρας μοίραζε στο τραπέζι τα κάστανα ή τα κεράσια, τόσα εσύ, τόσα εσύ, με μόνιμους ριγμένους τον ίδιο και τη μάνα.
Τώρα μπορεί να μην αγοράζουμε τα πορτοκάλια ή τα ροδάκινα με το τεμάχιο, αλλά σίγουρα έχουμε ξεχάσει εκείνο το «βάλε μωρέ, βάλε». Εχει γίνει πια καθεστώς να πωλείται το καρπούζι τεμαχισμένο, όχι πια για τους ξένους, αλλά για τις ελληνικές οικογένειες, τις «στριμωγμένες» από τη συνεχή μείωση του εισοδήματός τους, τόσο ώστε να πωλείται σε φέτες, ακόμη και στις λαϊκές αγορές, όπου ακούς πια τη φράση «βαλε μου τέσσερα ροδάκινα», όχι από τα χείλη ξένων παραθεριστών, αλλά από το στόμα Ελλήνων νοικοκυραίων, που είναι αναγκασμένοι να μετρούν τα πάντα.
Λυπάμαι που δεν με συγκινεί ως θέμα, τι έγινε με το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, πώς την «έφερε» ο Τσίπρας στον Τσακαλώτο και τους άλλους της «Ομπρέλας», ή τι έγινε αντιστοίχως στο συνέδριο της ΝΔ και πώς διαμορφώθηκαν οι ισορροπίες, μεταξύ «προεδρικών» και άλλων, στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Αυτά δηλαδή που απασχολούν, πρωτίστως, τους «πατερούληδες» των κομμάτων. Εμένα με «καίει» η αγωνία κάθε πατέρα να εξασφαλίσει τη δυνατότητα ότι τα παιδιά του δεν θα στερηθούν αυτήν την εικόνα του Σαββόπουλου για το καλοκαίρι: «Με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι».
Αυταπάτες για «πάταξη» της ακρίβειας δεν τρέφω. Τέτοιες χίμαιρες ανθούν μόνο στα λόγια των πολιτικών. Ούτε ονειρεύομαι επιστροφή στην «αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή» μισθών και συνάξεων, που άλλωστε ποτέ δεν απέδωσε τα υπεσχημένα. Ωστόσο, μια μικρή αναπλήρωση των απωλειών, με κάποια αύξηση, στα όρια του ρεαλισμού. Ζητώ πολλά;
