Σήμερα 22 Ιουλίου κλείνει ένας χρόνος από τότε που η Κυβέρνηση, με το νόμο 4172/2013, έθεσε σε διαθεσιμότητα χιλιάδες καθηγητές των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ και όλους τους σχολικούς φύλακες. Ενα χρόνο τώρα, στο δρόμο του αγώνα ενάντια στις διαθεσιμότητες – απολύσεις, βρέθηκαν μαζί, απολυμένοι της ΕΡΤ, καθηγητές, σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, υπάλληλοι των υπουργείων ΥΠΠΟ, ΥΠΕΚΑ, Ανάπτυξης, των Ασφαλιστικών Ταμείων, διοικητικοί του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, Υγειονομικοί, χιλιάδες εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους του Δημοσίου.
Για αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, αυτοί οι μήνες είναι κόλαση αφού βιώνουν έναν ατέλειωτο Γολγοθά ελέω των επιταγών του μνημονίου.
Την όψη των δραματικών διαστάσεων που προσλαμβάνει πλέον το πρόγραμμα διαθεσιμότητας στο δημόσιο τομέα έχει καταγράψει πολλές φορές ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ μέσα από τις υπηρεσιακές ιστορίες υπαλλήλων που από τη μία μέρα στην άλλη, ήρθαν τα πάνω – κάτω στη ζωή τους, ανατράπηκε ο προγραμματισμός τους και μετατράπηκαν σε έρμαια της αβεβαιότητας.
Και όλα αυτά διότι η άποψη για «τέρας» του δημοσίου και την ανάγκη περικοπής των δημοσίων δαπανών έγινε κυρίαρχη, αποτέλεσε βασική απαίτηση των τροϊκανών, πλην όμως εν προκειμένω οι αριθμοί όταν παίρνουν σάρκα και οστά, μετουσιώνονται σε ανθρώπινες ιστορίες που εάν μη τι άλλο αναδεικνύουν την αδικία που γίνεται εις βάρος ανθρώπων που ουσιαστικά «στοχοποιούνται» διότι αφενός ανήκουν στην κατηγορία Δ.Ε. και αφετέρου προσλήφθηκαν πριν από το 1994 που θεσπίστηκε ο ΑΣΕΠ για το Δημόσιο και οι προσλήψεις γίνονταν μόνο μέσω διαγωνισμών και προκηρύξεων.
Και οι αδικίες δεν σταματούν εδώ αφού στη «μέγγενη» της διαθεσιμότητας μπαίνουν και όσοι είναι Δ.Ε. και έγιναν αορίστου χρόνου με το Π.Δ. Παυλόπουλου και επέστρεψαν στις δουλειές τους πριν από μία επταετία. Ιστορίες της διπλανής πόρτας που αποπνέουν μόνο πίκρα και απόγνωση από αυτούς τους ανθρώπους που ένας εφαρμοστικός νόμος και ένα μνημόνιο τους καθιστά «παρείσακτους», αδιαφορώντας για την οικονομική εξαθλίωση που θα τους «επιβάλλει» αλλά και την προσωπική υποβάθμιση που αισθάνονται όντας άνθρωποι που στην παραγωγικότερη περίοδο της ζωής τους, βλέπουν την «πόρτα της εξόδου» ορθάνοιχτη έτοιμη να «τους καταπιεί».
Aκόμη και αυτοί που δεν ήξεραν τι σημαίνει διαθεσιμότητα το έμαθαν αφού μπήκε για τα καλά στη ζωή μας μέσα από την καθημερινή τριβή με το ρεπορτάζ και μέσα από την καταγραφή των αντιδράσεων κυρίως αυτών των κλάδων που βρέθηκαν στην «πρώτη γραμμή» αντιδρώντας σε αυτό το μέτρο που διέλυσε στην κυριολεξία υπηρεσίες, συρρίκνωσε σημαντικές δομές και προκάλεσε σοβαρές επιπτώσεις στην λειτουργία της Υγείας, της εκπαίδευσης, της κοινωνικής ασφάλισης και όχι μόνο.
Και επειδή πολλά είχαν ακουστεί για 1,5 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους και άλλα τέτοια τρελά, έχουμε και λέμε :Κατά 267.095 μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων την περίοδο 2009 – 2013, αφού από 952.625 που ήταν το 2009 έμειναν 675.530 το 2013. Οπως αναφέρει μάλιστα η Καθημερινή, οι αποχωρήσεις προέκυψαν λόγω συνταξιοδότησης, αλλά κυρίως από τη δραματική μείωση των συμβασιούχων, οι συμβάσεις των οποίων έπαψαν να ανανεώνονται.
Τα στοιχεία του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης για τους συμβασιούχους επίσης δείχνουν πως το 2009 το έκτακτο προσωπικό έφθανε τους 148.634, ενώ τον Δεκέμβριο του 2013 ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 12.196. Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον 136.438 συμβασιούχοι τέθηκαν εκτός Δημοσίου λόγω μη ανανέωσης των συμβάσεών τους, δεδομένου ότι υπήρξαν κάποιες νέες συμβάσεις.
Το τακτικό προσωπικό στο στενό δημόσιο τομέα το 2009 ήταν 692.907 άτομα, ενώ το Δεκέμβριο του 2013 είχαν μειωθεί κατά περίπου 100.000, φτάνοντας τους 599.207 υπαλλήλους. Τέλος το Μάιο του 2014 υπήρξε περαιτέρω μείωση, καθώς καταγράφηκαν 590.908 απασχολούμενοι.
