Οι Κινέζοι δίνουν σε κάθε χρονιά ένα όνομα. Η χρονιά του Δράκου, του Πιθήκου, του Χοίρου και ούτω καθεξής. Αν ακλουθούσαμε και εμείς τη δική τους συνήθεια, ποιο όνομα θα έπρεπε να δώσουμε στον καινούργιο χρόνο που μόλις ανέτειλε;
Ως τώρα εμείς δεν συνηθίζουμε να δίνουμε ονόματα ζώων, αλλά πολιτικών. Το 1974 ήταν η χρονιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1981 του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1990 η χρονιά του Κώστα Μητσοτάκη. Το 1996 του Κώστα Σημίτη. Το 2004 του Κωστάκη και το 2009 του Γιωργάκη, όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε τους …πρίγκιπες των μεγάλων ηγετών που έφεραν το ίδιο επώνυμο. Και φθάσαμε στο 2005 που θα μείνει αναμφισβητήτως στην ιστορία ως η χρονιά του Αλέξη Τσίπρα, που κατήγαγε τέσσερις νίκες μέσα σε ένα χρόνο. Κέρδισε δύο βουλευτικές εκλογές, ένα δημοψήφισμα και μια εσωτερική αναμέτρηση, πετώντας στην …εξέδρα τη Ζωή, τον Λαφαζάνη μαζί με όλους τους πλατφορμιστές και τον Ρινάλντι με τους «μαοϊκούς» του.
Πολλοί ίσως σπεύσουν να πουν ότι θα είναι η χρονιά του Βαγγέλη ή του Κυριάκου, αφού σε λίγες μέρες η Ν.Δ. θα λύσει, επιτέλους, αφού χρειάσθηκε ένας ολόκληρος χρόνος παρά κάτι λίγες ημέρες, από την ήττα της 25ης Ιανουαρίου, το πρόβλημα της ηγεσίας της. Μακάρι, όποιος κερδίσει αυτή την αναμέτρηση, να αποδειχθεί τόσο χρήσιμος για τον τόπο, ώστε να δικαιούται και αυτός την «χρονιά του». Αλλά για την ώρα, άλλος «αστέρας» βλέπω να «σφραγίζει» τον επόμενο χρόνο.
Λαλίστατος όπως πάντα, ο πρόεδρος της «Ενωσης Κεντρώων» Βασίλης Λεβέντης, κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, ώστε το 2016 να μας μείνει στη μνήμη μας ως «η χρονιά του Λεβέντη». Συλλογίζεται και διαλογίζεται με τον Αλέκο Φλαμπουράρη και διά αυτού με τον πρωθυπουργό. Και κανονίζει πως θα είναι η επόμενη κυβέρνηση. Από τηλεοπτικός αστέρας της πολιτικής «trash TV», σε εκείνα τα επεισοδιακά παραληρήματα με τους φραπέδες, τις κατάρες, τις πίτσες και ό,τι άλλο χαρακτήριζε τις εκπομπές του, βρίσκεται, ελέω ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του συνεταιρισμού Τσίπρα – Καμμένου, να φιλοδοξεί να διαδραματίσει ρόλο ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων.
Και μην πει κανείς ότι τάχα γελοιοποιείται η πολιτική ζωή στην Ελλάδα. Διότι αν ρίξουμε μια ματιά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, θα βρούμε πολλά χειρότερα από τις δικές μας γραφικότητες.
