Υπερηφανευόμαστε ως λαός για το μακραίωνο του βίου μας. Και ειδικώς του πολιτισμού μας. Τοιαύτην ηλικίαν έχοντες, αλλά και τόσον ενδόξους προγόνους, διά τους οποίους υπερηφανευόμαστε ότι εκείνοι έμαθαν τον κόσμο να σκέπτεται, θα περίμενε κανείς ότι είμαστε, ως λαός, αρκούντως ώριμοι. Τόσον ώριμοι ώστε να μη χάβουμε παραμύθια.
Η ζωή όμως, αποδεικνύει ότι μάλλον διάγουμε νηπιακή ηλικία. Ετοιμοι να πιστέψουμε ότι υπάρχει ο Αγιος με το έλκηθρο και την κόκκινη στολή, πρόθυμος να μας φέρει τα δώρα που ζητήσαμε. Οπως το πιστεύουν -ίσως όμως και όχι όλα- τα νήπια. Ωσπου να καταλάβουν ότι τα δώρα τα φέρνει ο μπαμπάς και η μαμά και δεν μπορούν να ζητούν ό,τι τους έλθει, αλλά μόνο εκείνα που είναι μέσα στις δυνατότητες των γονιών τους.
Πέρυσι τέτοιο καιρό, ζούσαμε την αποθέωση της προεκλογικής περιόδου. Και είδαμε τον Αλέξη Τσίπρα ντυμένο Αϊ Βασίλη. Πως τους πήγαινε η κόκκινη στολή του. Και τι ωριαίοι τάρανδοι που έσερναν το άρμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, ο Βαρουφάκης, η Ζωή, ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης. Ολοι πακετάριζαν δώρα για όλους. Πάρτε να έχετε. Και δώστου αυξήσεις στις συντάξεις. Και να τα μελομακάρονα. Και να η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Και να τα παιγνίδια, ηλεκτρονικά και παραδοσιακά. Και να η αύξηση του κατώτατου μισθού. Ο,τι είχε ζητήσει ο καθένας, με το γράμμα στον Αϊ Βασίλη. Για όλους είχε ο σάκος του Αϊ Βασίλη – Αλέξη Τσίπρα.
Κανονικώς, στο επτάμηνο που ακλούθησε, θα έπρεπε να είχαμε πια ενηλικιωθεί. Είδαμε τόσες, αλλά και τόσο κραυγαλέες διαψεύσεις, ώστε δεν θα έπρεπε πλέον να πιστεύουμε σε παραμύθια. Αλλά το ίδιο επτάμηνο οι άλλοι, αυτοί που θα έπρεπε να είναι η εν δυνάμει διάδοχος κατάσταση, πορεύονταν ακόμη, επί επτά μήνες, με …προσωρινή ηγεσία. Και οι ενδιάμεσοι παραπατούσαν προσπαθώντας απλώς να σταθούν στα πόδια τους. Οπότε, μη έχοντας που αλλού να πιστέψουμε, ξαναφάγαμε το παραμύθι του Αϊ Βασίλη Τσίπρα, που ακόμη και τώρα, την ίδια ώρα που εφαρμόζει μια προκλητικώς νεοφιλελεύθερη πολιτική, να πετσοκόβει εισοδήματα και να αυξάνει τη φορολογία επί των πενεστέρων, εξακολουθεί να τάζει, να υπόσχεται. Εφαρμόζοντας το παλιό πολιτικάντικο αξίωμα «ουδείς έχασεν υποσχόμενος».
Αντε, και του χρόνου ωριμότεροι.
