Την πρωτοχρονιάτικη πίτα του θα κόψει το Διοικητικό Συμβούλιο του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου την Tετάρτη 11 Ιανουαρίου στις 7 το απόγευμα στο ξενοδοχείο «Παρκ», παρουσία των μελών του και άλλων φορέων της περιοχής μας.
Οπως έχει καθιερωθεί, κάθε χρόνο στην πρώτη αυτή εκδήλωση του έτους το Λύκειο των Ελληνίδων Βόλου, που φέτος συμπληρώνει 97 χρόνια ζωής (1920-2017), τιμά προσωπικότητες της κοινωνικής και επιστημονικής ζωής του γυναικείου χώρου της πόλης μας ή της ευρύτερης περιοχής μας, που διακρίθηκαν για το έργο τους και συνέβαλαν άμεσα ή έμμεσα στην πρόοδο του Τόπου μας.
Mε αυτό το πνεύμα, στη φετινή γιορταστική εκδήλωση το λύκειο θα τιμήσει συμβολικά τη συμπατριώτισσά μας, Αικατερίνη Πολυμέρου – Καμηλάκη, διδάκτορα Φιλολογίας (ειδ. Λαογραφίας) της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τ. Διευθύντρια του Κέντρου Έρευνας της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Η απόδοση τιμής στην κυρία Καμηλάκη, η οποία έχει στο ενεργητικό της ένα ογκώδες επιστημονικό και ερευνητικό έργο γύρω από τον «υλικό βίο» του ελληνικού λαού, γίνεται σε ένδειξη ελάχιστης τιμής για την προσφορά της στην αναγνώριση και αξιοποίηση της υλικής και άυλης πολιτισμικής κληρονομιάς της χώρας μας, αξίες που και ο λυκειακός θεσμός υπηρετεί.
Την επιτόπια έρευνα η Αικ. Καμηλάκη συνεχίζει και σήμερα, διακηρύσσοντας με πάθος ότι «ο λαϊκός πολιτισμός για να γίνει πηγή έμπνευσης πρέπει και πάλι να γίνει γνωστός και ότι μπορεί ν’ αποτελέσει τομέα αιχμής για την εθνική μας οικονομία».
Για την προσωπική της διαδρομή γύρω από τις αξίες της παράδοσης που υπηρετεί επί πολλά χρόνια, η ίδια εξομολογείται: «Γεννήθηκα στην Τσαγκαράδα του Πηλίου από αγρότες γονείς. Σπούδασα στην Ελλάδα και το εξωτερικό αυτό που επιθυμούσα και ακολούθησα την ειδίκευση που θεωρούσα σημαντική κι όχι με κριτήριο την επαγγελματική μου αποκατάσταση, κάτι που μάλλον θα δικαιολογούσε η αγροτική μου καταγωγή. Έκανα οικογένεια με τον ερευνητή Παναγιώτη Καμηλάκη και έχω δύο παιδιά, τη Μαρία, διδάκτορα Γλωσσολογίας και τον Γιάννη, που ασχολείται με το marketing και δύο εγγόνια, που γεμίζουν τη ζωή μου.
Ως διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική την εξασφάλιση Στέγης για το Κέντρο και τη δημιουργία σύγχρονης υλικοτεχνικής υποδομής, που διεύρυνε τους τομείς δραστηριοτήτων του με την δημιουργία θεματικών μουσείων (Μουσείον Άρτου στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας, Μουσείο της Ελιάς στα Καψαλιανά Αρκαδίου Κρήτης, Μουσείο της ευρωπαϊκής ακριτικής παράδοσης), εκθέσεων (Ωδή στην ελιά, Ακρίτες της Ευρώπης), την πραγματοποίηση συνεδρίων, εκδόσεων κ.λπ. Αν κάτι κατάφερα στην καριέρα μου είναι το γεγονός ότι η Aκαδημία Αθηνών μου προσέφερε τον ιδανικό χώρο για να εργασθώ με χαρά, πάθος και υψηλό φρόνημα. Υπηρέτησα την πατρίδα μου Θεσσαλία ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ως πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών της Αθήνας, ως μέλος της Επιστημονικής Εταιρείας Φερών Βελεστίνου Ρήγα, με μελέτες και έρευνες μέχρι σήμερα. Αυτό που θα ήθελα είναι να βοηθήσω, με την αποκτηθείσα εμπειρία μου, στην αναγνώριση και αξιοποίηση της υλικής και άυλης πολιτισμικής κληρονομιάς της χώρας μας καθιστώντας τη μοχλό ανάπτυξης με βασικούς πυλώνες το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, την παραδοσιακή διατροφή και την ελληνική χειροτεχνική παραγωγή. Είναι κάτι που με απασχόλησε έντονα ως διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας και με απασχολεί ως μέλος της Εθνικής Επιτροπής για την Άυλη Πολιτισμική Κληρονομιά του ΥΠΠΟ και ως διδάσκουσα στο Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης. Πιστεύω στις συνεργασίες, στη συλλογική προσπάθεια και στις ανθρώπινες σχέσεις. Έκανα αυτό που πάντοτε θεωρούσα χρέος μου στην πατρίδα μου, στην οικογένειά μου στον εαυτό μου. Και βέβαια εξακολουθώ να αγωνίζομαι για όσα εξ αρχής έθεσα ως σκοπό της ζωής μου. Σ’ ένα κόσμο που κυλάει σαν άμμος στις τρύπιες χούφτες μας η γυναίκα, ως γυναίκα- το έτερον φύλον, ως μητέρα, ως μονάδα στην παραγωγική διαδικασία και στην κοινωνική και πνευματική εξέλιξη του κόσμου, έχει αναλάβει ένα ρόλο πολύ πιο περίπλοκο από εκείνο του παρελθόντος. Δεν θέλω και δεν δικαιούμαι να είμαι απαισιόδοξη για το μέλλον. Δεν υπήρξα εξ άλλου ποτέ φεμινίστρια με την σημασία που δόθηκε κάποτε στον όρο. Χωρίς να απλοποιώ το πρόβλημα θέλω να πιστεύω ότι άντρες και γυναίκες πρέπει από κοινού να διαφυλάξουν ό, τι καλό προέρχεται από την παράδοση και να αξιοποιήσουν ό, τι προέρχεται από την τεχνολογία για ένα καλύτερο μέλλον του ανθρώπου».
