Η κεντρική εξουσία εξακολουθεί και αντιμετωπίζει το πρόβλημα δίχως να το κοιτά στα μάτια, ενώ μερικές φορές επιχειρεί να διαστρεβλώσει την πραγματική εικόνα και να ωραιοποιήσει τα πράγματα
Η αποκαλυπτική έρευνα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία για την κατάσταση που επικρατεί στα κέντρα υγείας, δεν αποτυπώνει μόνο την οδυνηρή πραγματικότητα που καλούνται να διαχειριστούν καθημερινά οι γιατροί, οι νοσηλευτές και οι πολίτες, αλλά καταρρίπτει και τον μύθο που επιχείρησε να δημιουργήσει το προηγούμενο διάστημα η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, σχετικά με την εικόνα των πρωτοβάθμιων δομών υγείας. Η μη κάλυψη του 80% των θέσεων ειδικευμένων γιατρών που προβλέπονται από τις επίσημες οργανικές θέσεις στα κέντρα υγείας, καθώς και το αντίστοιχο ποσοστό σε ό,τι αφορά στο νοσηλευτικό προσωπικό που φτάνει το 65%, αποτυπώνουν ανάγλυφα το εκρηκτικό πρόβλημα υποστελέχωσης στα κέντρα υγείας, όπου τα κενά επιχειρείται να καλυφθούν με μπαλώματα, όπως οι επικουρικοί γιατροί και οι αποσπάσεις νοσηλευτών και οδηγών ασθενοφόρων από το ένα κέντρο υγείας στο άλλο. Έτσι όμως ανακυκλώνεται το πρόβλημα και παρέχονται εμβαλωματικές λύσεις που συχνά πυκνά αναδεικνύουν τη γύμνια του όλου συστήματος.
Όλα ξεκινούν από τις περικοπές δαπανών στον ευαίσθητο τομέα της υγείας, όπου το προσωπικό γηράσκει και δεν ανανεώνεται, λόγω των γνωστών μνημονιακών περιορισμών στις προσλήψεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αυτές οι περικοπές όμως έχουν οδηγήσει τα πράγματα στο απροχώρητο. Τα προηγούμενα χρόνια, όταν άρχιζαν να γίνονται ορατές οι συνέπειες των περικοπών και είχαμε ελλείψεις σε βασικά αναλώσιμα, το θέμα λάμβανε κάποιες φορές ακόμη και κωμικές διαστάσεις. Όταν ωστόσο άρχισαν να πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν υπήρχαν οδηγοί σε όλες τις βάρδιες των ασθενοφόρων, ή επειδή δεν υπήρχαν βασικές ιατρικές ειδικότητες ώστε να αντιμετωπιστούν εγκαίρως έκτακτα περιστατικά, τότε άρχισαν όλοι να συνειδητοποιούν την ανεξέλεγκτη κατηφόρα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.
Επτά χρόνια μετά την εφαρμογή των πρώτων μνημονιακών νόμων, η κατάσταση είναι διαρκώς επιδεινούμενη και αν το σύστημα δεν έχει καταρρεύσει πλήρως, αυτό οφείλεται στις υπεράνθρωπες προσπάθειες του εναπομείναντος ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Η κεντρική εξουσία εξακολουθεί και αντιμετωπίζει το πρόβλημα δίχως να το κοιτά στα μάτια, ενώ μερικές φορές επιχειρεί να διαστρεβλώσει την πραγματική εικόνα και να ωραιοποιήσει τα πράγματα. Κάποιες άλλες φορές δε διστάζει ακόμη και να λοιδορήσει τους ανθρώπους που κρατούν όρθιο το σύστημα, αφήνοντας εναντίον τους απαράδεκτα υπονοούμενα. Έτσι το πρόβλημα μεγεθύνεται και οι κάτοικοι της περιφέρειας, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να αισθάνονται ασφαλείς, ποντάρουν πλέον στην τύχη για την αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων. Είτε σε ό,τι αφορά στην ύπαρξη οδηγών ασθενοφόρων, είτε σε ό,τι αφορά στην παρουσία γιατρών όταν θα προκύψει ανάγκη.
