Η κοινωνία βρίσκεται σε νευρική κρίση, η οικονομία επιεικώς υπολειτουργεί και η κυβέρνηση ζει στο δικό της κόσμο
Τα όσα βγαίνουν και δηλώνουν υπουργοί και βουλευτές της συγκυβέρνησης τις τελευταίες ώρες, ενώ η οικονομία θυμίζει «εκκρεμές», πραγματικά μας ξεπερνούν. Όπως και η απίστευτη ελαφρότητα με την οποία συνεχίζουν να μοιράζουν δεσμεύσεις και να ισχυρίζονται ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα, όταν όλοι εκτιμούν ότι όχι απλά θα συμβιβαστούν και πάλι προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση, αλλά προεξοφλούν κιόλας, ότι ο συμβιβασμός αυτός θα είναι επώδυνος για το λαό.
Η κατάσταση μέρα με τη μέρα χειροτερεύει περισσότερο, και προοπτική για ανάκαμψη υπάρχει μόνο στα μυαλά των κυβερνώντων. Διότι η πραγματικότητα είναι άλλη.
Ο ελληνικός λαός υποφέρει ολοένα και περισσότερο από την κάθε είδους σκληρή φορολογία, η ανεργία καλπάζει, η φτώχεια κυριαρχεί στην πλειοψηφία των νοικοκυριών, οι επιχειρήσεις -όσες αντέχουν ακόμη- υπολειτουργούν, οι κοινωνικές δομές δοκιμάζονται, οι κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών από κάθε είδους υπηρεσίες (εφορία, δήμος, τράπεζα κ.λπ.) πέφτουν βροχή, όπως και οι κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, και γενικά η κατάσταση θυμίζει μία χρεοκοπημένη χώρα με φτωχοποιημένους, στη συντριπτική πλειοψηφία πολίτες.
Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουν οι κυβερνώντες την τραγική πραγματικότητα; Πότε θα εμπεδώσουν στο μυαλό τους ότι η κατάσταση της αντοχής και της υπομονής των Ελλήνων έφθασαν στα άκρα; Πότε θα καταλάβουν ότι με αυτή την τακτική που ακολουθούν δεν υπάρχει μέλλον ούτε για τη χώρα, ούτε για τους σημερινούς πολίτες και, κυρίως, ούτε για τις επόμενες γενιές;
Η κοινωνία βρίσκεται σε νευρική κρίση, η οικονομία επιεικώς υπολειτουργεί και η κυβέρνηση ζει στον κόσμο της.
Έχουμε μπει στη ζώνη κινδύνου για την ελληνική οικονομία. Το θέμα της υπερ-φορολόγησης των συνεπών φορολογουμένων και η ενθάρρυνση της παραβατικότητας, δημιουργούν κίνητρο για μεγαλύτερη φοροκλοπή. Και αντί να συζητάμε ριζοσπαστικές λύσεις, όπως τη φορολόγηση όλων από το πρώτο ευρώ, με προοδευτικό και κοινωνικά δίκαιο τρόπο, εξαντλούμαστε κάθε φορά σε αύξηση των φορολογικών συντελεστών.
Την ίδια ώρα τα κίνητρα για εργασία αμβλύνονται επικίνδυνα, με αποτέλεσμα η παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας να συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Είναι προφανές ότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο κανείς δεν μπορεί να νιώθει αισιόδοξος για τη συνέχεια.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια για άλλες καθυστερήσεις μετά από επτά χρόνια ισχνών αγελάδων, φτωχοποίησης και ανυποληψίας. Οι καλύτερες μέρες δεν θα έρθουν από μόνες τους. Πρέπει να δουλέψουν όλοι γι’ αυτές. Εάν όμως δεν υπάρχει κλίμα σταθερότητας στην οικονομία, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Πολλώ δε μάλλον όσο η περιβόητη αξιολόγηση είναι στον αέρα.
