Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κάθοδος στην ακραία φτώχεια ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού πληθυσμού αποκαλύπτει την αδυναμία του συστήματος κοινωνικής προστασίας
Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες εφαρμόζουν προγράμματα αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων, η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει οξύτατα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, βραδυπορεί. Μάλιστα, ενώ η ζήτηση για κοινωνική μέριμνα από την πλευρά των πολιτών είναι έντονη, η προσφορά από το κράτος χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα και διοικητικές δυσλειτουργίες.
Αποδεικνύεται με λίγα λόγια ότι το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας χαρακτηρίζεται από αναποτελεσματικότητα, όταν ειδικά δεν προβλέπεται αναπλήρωση των εισοδηματικών απωλειών από την οικονομική ύφεση στο άμεσο μέλλον.
Η Ελλάδα, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat), βρίσκεται στη χειρότερη θέση στην Ε.Ε. των 28 χωρών, όσον αφορά τον κίνδυνο φτώχειας, ενώ συγκαταλέγεται στην ομάδα των χωρών με τη μεγαλύτερη φτώχεια.
Είναι ηλίου φαεινότερο πλέον ότι η κάθοδος στην ακραία φτώχεια ενός τόσο υψηλού και αυξανόμενου διαρκώς τμήματος του ελληνικού πληθυσμού αποκαλύπτει την αδυναμία του συστήματος κοινωνικής προστασίας να αποτρέψει την ακραία φτώχεια σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης στην Ελλάδα. Και αυτό επιβεβαιώνεται από όλες τις έρευνες που βλέπουν τη δημοσιότητα το τελευταίο διάστημα.
Ειδικά δε η φτώχεια των ανέργων έχει φτάσει σε επίπεδα συναγερμού κυρίως επειδή το σύστημα κοινωνικής προστασίας στην Ελλάδα (αντίθετα από ό,τι συνέβη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) απέτυχε να ανταποκριθεί στην αύξηση του αριθμού των ανέργων θέτοντας σε κίνηση συμπαγείς μηχανισμούς στήριξης του εισοδήματος τους.
Έτσι η θεαματική αύξηση του αριθμού των ανέργων, σε συνδυασμό με τα τραγικά κενά που εξακολουθεί να παρουσιάζει το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, έχει παρασύρει χιλιάδες οικογένειες πλέον στην εξαθλίωση.
Δεν περιμέναμε φυσικά τα στοιχεία της Eurostat για να γίνουμε σοφότεροι. Το βλέπουμε καθημερινά στη γειτονιά μας, στη δουλειά μας, στο δρόμο.
Όταν αυξάνεται διαρκώς το ποσοστό του πληθυσμού με εισόδημα χαμηλότερο από το 60% του διάμεσου ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος δεν μπορεί ως κοινωνία να αισθάνεσαι ότι όλα βαίνουν καλώς. Όταν επίσης ολοένα και περισσότερες οικογένειες έχουν αγγίξει το όριο της ακραίας φτώχειας, το οποίο μπορεί να καθοριστεί από το κόστος του βασικού καλαθιού αγαθών για ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης τότε σίγουρα δεν είναι δυνατόν ως Κυβέρνηση να μιλάς για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, αφού το μόνο που κάνεις είναι να μοιράζεις… την υπάρχουσα φτώχεια.
Με κουπόνια σίτισης και προγράμματα επισιτιστικής βοήθειας που εξασφαλίζουν ένα κοτόπουλο σε μία τετραμελή οικογένεια ασφαλώς και δεν νοείται δίχτυ κοινωνικής προστασίας.
Πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε πλέον για μεγάλες ομάδες του πληθυσμού που φτάνου να ποδοπατηθούν για να εξασφαλίσουν δωρεάν ένα κιλό μπρόκολα και ένα κιλό κρεμμύδια.
Οσο και αν ακούγεται περίεργο αυτές είναι εικόνες που μεταφέρουν παραγωγοί από της λαικές αγορές, μανάβηδες και μπακάληδες της γειτονιάς.
Είναι οι εικόνες της σύγχρονης Ελλάδας του 2016 που παραμένει στην εντατική σε κώμα.
