Διαχείριση της κακομοιριάς ή ανάπτυξη;

Τυπικά έχει απόλυτο δίκιο ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης στην έκκληση που έκανε την Πέμπτη προς εργαζόμενους και εργοδότες για αντιπληθωριστική αυτοσυγκράτηση. Να αποφύγουν δηλαδή οι εργαζόμενοι τις μεγάλες διεκδικήσεις και οι εργοδότες τις υψηλές παροχές. Διότι ο πληθωρισμός στρέφεται τελικώς, κατά κύριο λόγο, εναντίον των οικονομικώς πλέον αδύναμων.
Μόνο που όλο αυτό, ως φιλοσοφία, κατατείνει να μοιάζει με μια μίζερη διαχείριση μιας παγιωμένης κακομοιριάς. Ενώ ο στόχος θα έπρεπε να είναι πώς θα αβγατίσουμε την πίτα τόσο, ώστε να βγαίνουν καλύτερα κομμάτια για τον καθένα. Και αυτό υπογραμμίζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο από τα στοιχεία που δόθηκαν την ίδια ημέρα για την θέση των πολιτών των δεκαπέντε χωρών της ευρωζώνης -εκεί δηλαδή που ισχύει το ευρώ και η συνακόλουθη οικονομική και νομισματική ένωση με τους ενιαίους κανόνες της. Από την εξέλιξη δηλαδή των μέσων μεικτών μισθών στις χώρες αυτές.
Διαβάζεις τα στοιχεία και είναι να σε πιάνει η ψυχή σου. Γιατί η πατρίδα σου εξασφαλίζει στους πολίτες της τέτοιες αποδοχές, που τους καθιστούν φτωχότερους από τους πολίτες άλλων χωρών που προσχώρησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση πολλά χρόνια αργότερα. Πίσω ακόμη και από τη «χθεσινή» μικρή Μάλτα και την «προχθεσινή» Σλοβενία, ένα κράτος μόλις δεκαεπτά ετών.
Αλλά το πιο πικρό ποτήρι έρχεται από την άλλοτε πιο εξαθλιωμένη περιοχή της Δυτικής Ευρώπης. Την Ιρλανδία.
Οι μέσες μεικτές αποδοχές στην Ιρλανδία, που όταν μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, μαζί με την Πορτογαλία, οι μόνες που μας έδιναν τη χαρά ότι υπάρχουν και χώρες με χειρότερους δείκτες από τους δικούς μας, πλησιάζουν τώρα τις 3.000 €. Σχεδόν δηλαδή διπλάσιες από τις δικές μας, που μόλις ξεπερνούν τα 1.500 €. Πάλι καλά που υπάρχει ακόμη η Πορτογαλία, ώστε στο θέμα αυτό να είμαστε οι προτελευταίοι στους 15.
Αλλά για να πετύχουν αυτό το θαύμα, δεν επιδόθηκαν οι άνθρωποι σε διαχείριση της κακομοιριάς τους. Αναζήτησαν τρόπους που θα τους εξασφάλιζαν σίγουρη και άμεση ανάπτυξη. Με βασικό εργαλείο την φορολογική πολιτική. Αντί να διώχνουν τις επιχειρήσεις από το έδαφός τους με υπέρμετρη φορολογία, κατέβασαν τον συντελεστή φορολόγησης των κερδών στο 12% και προσέλκυσαν χιλιάδες επενδύσεις. Και μάλιστα υψηλής απόδοσης όπως π.χ. οι επενδύσεις της «Microsoft» και άλλων κολοσσών υψηλής τεχνολογίας.
Από το 1985, όταν άρχισε η πολιτική της λιτότητας, ένα σπάταλο κράτος κάνει διαχείριση της κακομοιριάς για τους πολίτες του. Θα αλλάξουμε κάποτε αντιλήψεις και στόχους;