Η χθεσινή εκδήλωση της Δημοκρατικής Αριστεράς στο Βόλο για την Αυτοδιοίκηση, με την παρουσία του υπεύθυνου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος κ. Δημ. Αναγνωστάκη, μας δίνει το ερέθισμα να αναφερθούμε στους ρυθμούς του κυβερνητικού έργου που παράγεται από την τρικομματική στο συγκεκριμένο τομέα της κυβερνητικής πολιτικής. Στο βασικό κύτταρο της Δημοκρατίας, στον φορέα εξουσίας, αν προτιμάτε, που είναι πιο κοντά στον πολίτη.
Μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, η συγκρότηση της τρικομματικής γέννησε σε πολλούς ελπίδες για κάτι καλύτερο. Γέννησε ελπίδες γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο δικομματισμός είναι εκείνος που συσσώρευσε πολλά από τα δεινά που υφίσταται σήμερα η χώρα και οι πολίτες της . Γιατί, για χρόνια πολλά, είχαν ταυτιστεί οι έννοιες κράτος και κόμμα. Ένας απέραντος κομματικός στρατός των δύο μεγάλων πολιτικών σχηματισμών που κυριάρχησαν στη χώρα τα σαράντα τελευταία χρόνια, το καθένα από τα οποία, όταν κέρδιζαν τις εκλογές, επελαύνανε, ως ακρίδες στο λουφέ της εξουσίας. Γι΄αυτό γέννησε ελπίδες η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά.
Δέκα μήνες μετά, είναι κανείς ικανοποιημένος ; Νομίζω ελάχιστοι. Να δεχθώ ότι η Ελλάδα δεν έχει πολιτική κουλτούρα από κυβερνήσεις συνεργασίας. Να δεχθώ επίσης ότι οι προτεραιότητες είναι πολλές φορές ξένες προς τη βούληση των κυβερνητικών εταίρων, αφού οι όποιες αποφάσεις, είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι οι δανειστές αποφασίζουν για όλα. Είπε ο υπεύθυνος της ΔΗΜΑΡ ότι καταψηφίσαμε τα θέματα που έχουν να κάνουν με τα λιμάνια, τα νερά και τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας. Το θέμα όμως όταν συμμετέχεις σε μία κυβέρνηση δεν είναι να καταψηφίζεις, αλλά να συμβάλεις στη συνδιαμόρφωση των κυβερνητικών θέσεων. Αλλιώς χρησιμοποιεί ως έσχατο όπλο την απειλή της αποχώρησης. Και αν αυτό προλάβουν κάποιοι προτρέχοντας, σπεύδοντας να υποστηρίξουν και που να πάνε, με αυτούς που μας θέλουν εκτός ευρώ ή εκτός Ε.Ε, να πω ότι δεν χρειάζεται να φτάσει τόσο ψηλά η ατζέντα του κόμματος Κουβέλη. Πολύ πιο απλά πράγματα θα μπορούσε να ζητήσει που θα μπορούσαν να έχουν γίνει μέσα σε μία μέρα.
Ειδικότερα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση θα μπορούσαν να είχαν γίνει τρία απλά πράγματα :
– Για τις εκπρόθεσμες οφειλές προς τους Δήμους να ισχύσει ότι και στο Δημόσιο. Η προσαύξηση να είναι 1% το μήνα και όχι 200% που ισχύει στους ΟΤΑ από την πρώτη μέρα της μη εμπρόθεσμης καταβολής.
– Να υπάρξει νέο θεσμικό πλαίσιο που θα διαμορφώνει στη σημερινή πραγματικότητα τα νέα τιμολόγια των επιμέρους εργασιών στα δημόσια έργα, οι προϋπολογισμοί των οποίων πόρρω απέχουν από τα σημερινά οικονομικά δεδομένα και να μπει φρένο στις εναρμονισμένες πρακτικές των εργοληπτών στην κατάθεση προσφορών για τα δημοτικά έργα.
– Στα μέτρα και στις προσκλήσεις των πόρων του ΕΣΠΑ, να ασκηθεί πίεση για να αλλάξει η πληθώρα των έργων αστικής ανάπλασης και εξωραϊσμού κοινοχρήστων χώρων. Όταν ολόκληρος Βόλος δεν έχει Θέατρο, όταν τα κολυμβητήρια είναι έτοιμα να κλείσουν επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν το φυσικό αέριο και κοινωνικές δομές του, όπως το Βοήθεια στο Σπίτι καταρρέουν, δεν μπορείς να εξαντλείς τις κοινοτικές επιχορηγήσεις σε παγκάκια και πέργκολες…
Θα μπορούσε κάποιος να απαριθμήσει δεκάδες περιστατικά, μόνον για την Αυτοδιοίκηση. Έχουν περάσει δέκα μήνες από τον περασμένο Ιούνιο. Πόσο πρέπει να περιμένουμε για να βελτιωθούν τα οικονομικά των ΟΤΑ, για να ελαφρυνθεί η θέση των επαγγελματιών και να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των κατοίκων ;
