Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, κάτι υπάρξεις, που ξεφεύγουν από κάθε μέτρο και προκαλούν κατάπληξη στον περίγυρο. Όσοι τους βλέπουν απορούν. Πώς γίνεται να ζουν μέσα σε μια διαρκή ακαταστασία, που ένας συνηθισμένος άνθρωπος δε θ’ άντεχε πάνω από ένα μήνα;
Κι όμως, διατηρούνται θαυμάσια μέσα σε μια ατέλειωτη σειρά από παιδιαρίσματα, που με μια πρώτη ματιά φαίνονται σαν παιχνίδια. Οι ακοινώνητες πράξεις τους τυλίγονται από μια γοητεία πέρα από κάθε προσδοκία και λογική. Εκεί που η τελευταία εξακολουθεί να ισχύει είναι ότι η δύναμη τούτης της γοητείας είναι μια δύναμη που οδηγεί στην πτώση.
Οι νύχτες τους είναι όμοιες, τα νωθρά πρωινά, τα μακριά απογεύματα. Ζουν κάτω από το χρόνο σαν τους τυφλοπόντικες, μέσα σε απολαύσεις που δεν είναι μόνο δικές τους απολαύσεις, δεν τους ανήκουν αποκλειστικά, αλλά εξαρτώνται πάντα από κάποιον άλλο. Εργάζονται ελάχιστα ή καθόλου, γιατί δεν έχουν πραγματική ανάγκη να εργαστούν κι όπως για κάποιους ο πλούτος είναι κλίση –το ίδιο και η φτώχεια για κάποιους άλλους- έχουν τόσα λεφτά, που κανένα επιπλέον εισόδημα δεν μπορεί ν’ αλλάξει πραγματικά τη ζωή τους ούτε στο ελάχιστο. Είναι τόσο πλούσιοι, που ακόμα κι αν κερδίσουν τον πρώτο αριθμό του λαχείου δεν θα το καταλάβουν. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι πρώην φτωχοί που απέκτησαν λεφτά κι επιδεικνύουν μια πολυτελή φτώχεια, όπως το ’χουν συνήθειο οι νεόπλουτοι. Το παράξενο είναι πως δεν τους περνάει καν απ’ το μυαλό πως η ύπαρξή τους είναι λαθραία κι οι ίδιοι λαθρεπιβάτες της ζωής, ότι αποτελούν μία παραξενιά της τύχης, ένα καπρίτσιο. Σχέδια για το μέλλον, θέσεις, υποθέσεις, δουλειές κι υποχρεώσεις δεν τους απασχολούν περισσότερο από όσο δελεάζει μια γάτα σαλονιού το να πιάνει ποντίκια. Ανήκουν σ’ εκείνη τη ράτσα που αποτελεί τον αντίλογο στην προκατάληψη για την εύκολη ζωή και δίχως να το ξέρουν είναι δούλοι ενός αλύγιστου νόμου που απεχθάνεται και γι’ αυτό κρατάει μακριά κάθε είδους σκέψη.
Η πλειοψηφία αποβάλλει τέτοιες υπάρξεις, που εξακολουθούν να ζουν στο μονότονο ρυθμό μιας έντασης που ποτέ δεν αδυνατίζει και που έχουν συνηθίσει τόσο, ώστε πια δεν αντιλαμβάνονται την ύπαρξή της.
Είναι να απορεί κανείς με τέτοιες ελαφριές και τραγικές ψυχές πώς αφήνονται στη φθορά, πώς καταβροχθίζονται από τον ίδιο τον εαυτό τους όρθιες, σαν καπετάνιοι στο πλοίο τους που βυθίζεται. Κάποιες στιγμές, ελάχιστες, προσπαθούν να αντιδράσουν και ετοιμάζουν μια βαλίτσα, αναγγέλλοντας στον εαυτό τους πως τα παρατάνε όλα κι αρχίζουν από την αρχή.
Μάταιη προσπάθεια. Φτάνουν δε φτάνουν καλά καλά ως την εξώπορτα…
