Του Δημήτρη Μποσνάκη
Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, παρά τις ξένες επιβολές που αντιμετώπισε, έμεινε πάντα προσηλωμένη στην ιδέα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της προόδου και της ασφάλειας. Τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και τα αδιαμφισβήτητα οφέλη που αποκόμισε η χώρα από την ευρύτερη φιλοδυτική πολιτική είναι αυτά που δημιούργησαν τον ελεύθερο χαρακτήρα, τη δημιουργικότητα και την αφθονία αγαθών και ιδεών που επικράτησε για πολλές δεκαετίες. Είναι αυτά που κράτησαν άσβεστη τη φλόγα της δημιουργίας και τα οράματα του νέου ελληνισμού να ξανασυναντήσει τις ρίζες των προγόνων του.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου μετατόπισε το ενδιαφέρον στις νεοεισερχόμενες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων στην ΕΕ, χωρίς η Ελλάδα να είναι έτοιμη να προσαρμοσθεί στο νέο ρόλο που έπρεπε να παίξει στα πλαίσια των οικονομικο-στρατιωτικών συμμαχιών της. Η χώρα βρέθηκε ανάμεσα στην προστασία που απολάμβανε μέχρι τότε και στο νέο ρόλο που εξαναγκαζόταν να παίξει.
Ο νέος ρόλος της Ελλάδας είναι η «γέφυρα» μεταξύ Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου. Στην ενεργειακή υποστήριξη της Ευρώπης, στο θαλάσσιο εμπόριο, στο διαμετακομιστικό ρόλο μεταξύ Ευρώπης – Μ. Ανατολής – Β. Αφρικής, στην αναχαίτιση του μεταναστευτικού κύματος, στη διάδοση των ευρωπαϊκών αξιών.
Όμως η ιδεολογική δομή των πολιτικών κομμάτων έχει τις ρίζες της στο παρελθόν. Η Αριστερά, που όφειλε να είναι πιο ευέλικτη και δεκτική στις μεταβολές, αναλίσκεται σε μια ευκαιριακή πολιτική ανάμεσα στους παραδοσιακούς προστάτες, χωρίς όραμα και με παραδοσιακά αντισημιτικά σύνδρομα. Η παραδοσιακή δεξιά και ο αστικός κόσμος παραμένει γερμανοτραφής και ετερόφωτος, περιμένοντας ακόμη τα φώτα εξ Εσπερίας. Υπήρξαν όμως πολιτικοί οραματιστές (Ελ. Βενιζέλος) που οραματίστηκαν την Ελλάδα του Αιγαίου και της Μεσογείου. Και αυτή η Ελλάδα φαίνεται να ξεπροβάλλει μπροστά μας.
Οι απαρχές του ελληνικού πολιτισμού βρίσκονται στο νότο. Ο Κρητικός και ο Αιγαιακός πολιτισμός υπήρξαν η αυγή του ελληνικού πολιτισμού. Η Κύπρος υπήρξε το προγεφύρωμα του ελληνικού κόσμου στον πανάρχαιο κόσμο της Αιγύπτου και των Σημιτικών λαών. Από το νότο προέκυψε ο πλούτος της οικονομίας, των ιδεών, της τέχνης. Το αθηναϊκό κράτος και η δημοκρατία στηρίχτηκαν εξ ολοκλήρου στο εμπόριο του Αιγαίου και της Μεσογείου. Εκεί άνθισαν οι φιλοσοφικές σχολές, τα μεγάλα λιμάνια, οι σπουδαίες πόλεις, οι μεγάλοι ιστορικοί, καλλιτέχνες και πολιτικοί. Εκεί άνθισε και ο Μακεδονικός πολιτισμός.
Εκεί πρέπει να στραφεί και η σύγχρονη εξωτερική πολιτική, το εμπόριο, η ναυτιλία, και ο πολιτισμός. Οι ξενοβάτες του Αιγαιακού και Μεσογειακού χώρου Ανατολίτες, είναι ξένοι στο χώρο, στην οικονομία και στον πολιτισμό του. Το μέλλον δεν τους ανήκει. Το μέλλον του Αιγαίου και της Μεσογείου ανήκει εξ ολοκλήρου στους Έλληνες και στους άλλους αρχαίους λαούς. Όπως και στο ιστορικό παρελθόν.
Το νέο όραμα για τον ελληνισμό είναι η ιδανική συνύπαρξη με τον Κυπριακό ελληνισμό, η σύμπραξη σε όλα τα πεδία, η κατάδειξη της ενωμένης ελληνικής παρουσίας απέναντι σε κάθε οικονομική και στρατιωτική σύμπραξη με τον αρχαίο λαό των Ισραηλιτών και η ενεργειακή και εμπορική συνεργασία με την Ιταλία. Η σταδιακή προσέγγιση των Μεσογειακών Αραβικών λαών.
Αυτό που φοβάται η Τουρκία είναι μήπως ο Ελληνισμός αντιληφθεί τον ιστορικό και γεωπολιτικό του ρόλο, μήπως απεμπλακεί από τις εμμονές του, μήπως συνεργαστεί με μεγαλύτερες δυνάμεις σε μεγάλα οικονομικά σχέδια, και τελικά μήπως καταφέρουν να ενωθούν οι Έλληνες. Οι κινήσεις των Τούρκων είναι παραπλανητικές. Στόχος των Τούρκων είναι να αποπροσανατολίσουν τον Ελληνισμό, να σπείρουν την πολιτική διχόνοια, να μας κάνουν να βλέπουμε τη σκιά τους και όχι τον ήλιο. Πρέπει κάποτε να πάψουμε να ζούμε στη σκιά τους και να βρούμε το δικό μας ήλιο.
