Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ν’ αλλάζεις ζωή αλλάζοντας τόπουςκαι φτιάχνοντας μέσα στο νου ένα απόμακρο ησυχαστήριο, είναι από τα ωραία πράγματα, που κινούν το χρόνο και σ’ αλλάζουν. Ναι, είν’ αλήθεια πως το τοπίο αλλάζει, όταν φτάσεις στην άκρη του μαγευτικού Παγασητικού κόλπου, σε μια βραχώδη ακτή, απέναντι από το Τρίκερι, το νησάκι των εξόριστων γυναικών, καταπώς λένε. Ελαιώνες κι αμπέλια, μακριά ως τη θάλασσα. Νιώθω παραδομένος στην ομορφιά του τοπίου. Οι κυνηγοί εδώ βρίσκουν τη χαρά τουςκυνηγώντας αγριογούρουνα, κι οι ταξιδιώτες χάνονται στους δεντρότοπους, κοιτούν γύρω τους κι αγαλλιούν. Το πλούσιο τοπικό χρώμα τού φθινοπώρου με καταπλήσσει.
Περπατώ κάτω απ’ τις ελιές σε ρυθμό χορού αισθησιακού. Η φύση αναδίδει ένα γλυκό άρωμα.Χαμηλά, πολύ χαμηλά, κοιτάζω τα ψαροκάικα, που λικνίζονται στα νερά του Παγασητικού –, ένα λίκνισμα ανατολίτικο, που, πολλές φορές, αγγίζει την εξαΰλωση. Αρχίζω να νιώθω κι εγώ κάτι σαν ραθυμία ανατολίτικη, σαν «μαλαγκένια», γεμάτη ονειροπόληση και χαύνωση. Εδώ η έμπνευση είναι ευτυχής. Αν ήμουν Σοπέν, θα έβρισκα ένα ατέλειωτο μελωδικό υλικό. Τα πάντα έχουν τη μαγεία και την αμεσότητα των ζωντανών πραγμάτων.Στην Αγία Κυριακή, όπου θα βρεθώ σε λίγες ώρες, η γραφικότητα, διατηρημένη με αγάπη από την ανάγκη της λαϊκής παράδοσης, θα με συγκινήσει, το ξέρω. Και θα με γοητεύσει.
Έρχομαι συχνά σε τούτο τον τόπο. Ολόκληρο το λιμανάκι λούζεται μέσα στην ατμόσφαιρα μιας υψηλής φυσικής τέχνης. Διακρίνω το γοργό κυματιστό ρυθμό τής θάλασσας και η μέρα μου μοιάζει μ’ ένα παιχνίδι με βαθιές εσωτερικές αντιθέσεις χρωμάτων, ρυθμών και ήχων, που θα ’θελα να σβήσουν σ’ ένα τραγούδι αυτοσχεδιασμένο. Η Αγία Κυριακή γίνεται η Αγία Δωρεά. Αξίζει, νομίζω, να εγκαταλείπει κανείς τις υποχρεώσεις του και ν’ αφήνεται για λίγο στην ικανοποίηση της εσώτερης ψυχικής του ανάγκης. Εδώ, στο ήσυχο λιμανάκι, καθένας έχει τη μικρή του ιστορία. Παίρνω λίγες βαθιές εισπνοές τού γαλάζιου. Το ξέρω, λίγο αργότερα, θα ’ναι ποτέ.
