ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟ ΒΟΛΟ
ΒΙΟ.ΜΕ. Ενα εργοστάσιο σαν όλα τα άλλα. Φαλίρισε και πέρασε στα χέρια των εργατών. Κι από τυπικό εργοστάσιο έγινε πρότυπο ενός άλλου μοντέλου εργασίας. Μέσα από μύριες δυσκολίες οι εργαζόμενοι, όλοι μαζί, χωρίς κεφάλαια, αποφασίζοντας πάντα με γενικές συνελεύσεις, κατάφεραν να το ξαναστήσουν στα πόδια του. Με αυτοδιαχείριση, χωρίς αφεντικά.
Σήμερα Σάββατο στην πλατεία Πανεπιστημίου στο Βόλο (7.30 μ.μ.) θα βρίσκονται το σωματείο τής ΒΙΟ.ΜΕ μαζί με τα σωματεία των τσιμέντων Χαλκίδας, της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ 3, των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και των απολυμένων σχολικών φυλάκων. Ο Βόλος είναι ενδιάμεσος σταθμός ενός Καραβανιού Αγώνα και Αλληλεγγύης που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και θα καταλήξει στην Αθήνα. Κι επειδή για όλους τους άλλους γνωρίζει αρκετά ο λαός, για το πετυχημένο όμως πείραμα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ γνωρίζει, σκοπίμως, ελάχιστα, γι’ αυτό θα συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σ’ αυτήν.
Οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ διεκδικούν άδεια λειτουργίας για να μπορούν να εξάγουν τα βιολογικά απορρυπαντικά που παράγουν. Εφ’ όσον αυτή εξασφαλιστεί οι 40 σημερινοί εργαζόμενοι θα εξαπλασιαστούν, εκτιμάει το σωματείο. Πριν όμως συμβεί κάτι τέτοιο έχουν να περάσουν έναν μεγάλο κάβο: Το αίτημα των συνδίκων της πτωχευμένης ΒΙΟ.ΜΕ που εκδικάζεται τη Δευτέρα για εκποίηση των ακινήτων όπου στεγάζεται το εργοστάσιο που εγκατέλειψε η εργοδοσία, αφήνοντας το προσωπικό απλήρωτο και χωρίς αποζημιώσεις.
Κι εδώ μπαίνει, για άλλη μια φορά, το ζήτημα της αλληλεγγύης. Θα σταθεί αλληλέγγυος ο λαός του Βόλου στους εργάτες που απαντούν στην ανεργία μέσα από το χώρο τους; Θα στηρίξει ένα αυτοδιαχειριστικό πείραμα που δεν έχει να κάνει μόνο με τους εργαζόμενους τής ΒΙΟ.ΜΕ, αλλά και με όλους όσους έμειναν άνεργοι, επειδή έκλεισαν τα εργοστάσια που δούλευαν; Πόσα εργοστάσια στο Βόλο έμειναν κουφάρια, επειδή τα εγκατέλειψαν κι οι εργοδότες κι οι εργαζόμενοι; Πόσα απ’ αυτά θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, αν οι εργαζόμενοιακολουθούσαν το παράδειγμα τής ΒΙΟ.ΜΕ; Πόσα μπορούν να αναστηθούν; Γιατί ένα εργοστάσιο που λειτουργεί σήμερα να αχρηστεύεται όταν το παρατάει το αφεντικό και να κάθονται άνεργοι οι εργάτες, από τη στιγμή που αν το λειτουργήσουν οι ίδιοι υπάρχει τρόπος να δουλέψει, όπως αποδεικνύει το διαχειριστικό πείραμα της ΒΙΟ.ΜΕ; Εάν στο Βόλο υπήρχε μια επιχείρηση αυτοδιαχειριζόμενη σαν τη ΒΙΟ.ΜΕ κι οι εργάτες της απευθύνονταν στους Βολιώτες, εξηγώντας ότι δουλεύουν το εργοστάσιο όχι για το κέρδος, αλλά για να ζήσουν αυτοί κι οι οικογένειές τους, και ζητούσαν τη στήριξή τους, δεν θα είχαν άραγε το αποτέλεσμα που έχει η ΒΙΟ.ΜΕ στη Θεσσαλονίκη, όπου τα προϊόντα της αγοράζονται όχι μόνο επειδή είναι καλά και φτηνά, αλλά και ως αλληλεγγύη στην πράξη προς τους εργάτες; Είναι παράνομη η προσπάθεια να ζήσεις την οικογένειά σου με τη δουλειά σου; Είναι παράλογο να πεις δεν παραιτούμαι απ’ τη ζωή;…
Να γιατί η προσπάθεια των εργατών τής ΒΙΟ.ΜΕ είναι ιστορική για το χώρο της εργασίας. Να γιατί κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να ακυρώσει την αξία της. Να γιατί οι εργαζόμενοι τής ΒΙΟ.ΜΕ, περνούν με το Καραβάνι τους σήμερα από το Βόλο. Να γιατί μαζί τους ενώνουν τον σπουδαίο αγώνα τους οι εργάτες των τσιμέντων Χαλκίδας, οι εργαζόμενοι της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ 3, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι απολυμένοι σχολικοί φύλακες και εκπαιδευτικοί κι άλλοι πολλοί. Να γιατί ο βολιώτικος λαός έχει κάθε λόγο να τους συμπαρασταθεί.
