Mέσω της προσωπικής του σελίδας στο Facebook απάντησε χθες ο συγγραφέας Νίκος Σμυρνάκης, ο οποίος πριν από λίγες μέρες δέχτηκε επίθεση στον Βόλο από οδηγό ΙΧ, καθ’ οδόν προς το Public, όπου παρουσιάζονταν το βιβλίο του «Να ευτυχήσω».
Ο κ. Σμυρνάκης έδωσε την δική του εξήγηση για τόσα συνέβησαν κάνοντας λόγο για… ψυχασθενικό σκηνικό, κάτι ανάμεσα σε θρίλερ και φαρσοκωμωδία. Ο γνωστός συγγραφέας εξιστορεί αναλυτικά τα πραγματικά γεγονότα και τους λόγους για τους οποίους ο ίδιος και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του δέχτηκαν την «επίθεση», η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα δεν ήταν και τόσο ανώδυνη.
Ειδικότερα, όπως επισημαίνει ο κ. Σμυρνάκης: «… Εξω ακριβώς από το Public πάρκαρε κάποιος παράνομα στο πεζοδρόμιο λίγο πριν περάσει το καροτσάκι με τον Αλκίνοο (ο μικρότερος γιος μου, 13 μηνών). Του είπαμε ότι αυτό δεν είναι σωστό και ότι δεν μπορούμε να περάσουμε. Βγήκε αμέσως από το αμάξι και κόλλησε το πρόσωπό του στο δικό μου. Αλήθεια σας το λέω, νόμιζα στην αρχή ότι μου κάνει πλάκα. Ολοι μας στηθήκαμε απέναντι του, του ζητήσαμε το λόγο και εντελώς αναίτια άρχισε να σπρώχνει και να χτυπάει όπου και ό,τι έβρισκε. Μπροστά στα παιδιά, τους 2 δικούς μου γιους και τις 2 ανηψιές μου. Αυτό όμως που προκάλεσε τους μικροτραυματισμούς (αμυχές, κάποια πρηξίματα, χτυπήματα στα γόνατα και στη μέση) δεν ήταν ότι ήξερε σημάδι ή ότι ήταν δυνατός. Τα χτυπήματα προκλήθηκαν όταν για να τον αποφύγουμε κινηθήκαμε προς τα πίσω και πέσαμε, οικογενειακώς, πάνω σε δύο τσιμεντένιες ζαρτινιέρες, τις οποίες φυσικά δεν είχαμε δει. Κάποιοι από εμάς αμέσως μετά βρεθήκαμε στο έδαφος. Η μητέρα μου σφάδαζε, μιας και έχει πρόβλημα στη μέση της. Οι υπόλοιποι, ας πούμε ότι το διαχειριζόμασταν λιγότερο φωναχτά. Αρα, προφανώς μας επιτέθηκε ο συγκεκριμένος κύριος δημιουργώντας ένα ψυχασθενικό σκηνικό, κάτι ανάμεσα σε θρίλερ και φαρσοκωμωδία. Προφανώς μας επιτέθηκε αλλά ούτε μας σάπισε, ούτε μας έσπασε στο ξύλο. Δεν ήταν ικανός για κάτι τέτοιο, ούτε θα του το επιτρέπαμε. Η ζαρτινιέρα από την άλλη έκανε μια χαρά τη δουλειά του. Τα λέω αυτά γιατί λαμβάνουμε τηλεφωνήματα και μηνύματα από έντρομους συγγενείς και φίλους που βλέπουν τους τίτλους δημοσιεύσεων και σοκάρονται. Είμαστε καλά. Και θα το επαναλάβω, τον έχουμε συγχωρέσει. Οχι γιατί είμαστε ανώτεροι άνθρωποι. Αλλά γιατί το έχουμε ανάγκη. Οπως λέω στο βιβλίο και έχω δημοσιεύσει αρκετές φορές και εδώ: Οταν συγχωρείς κάποιον γαληνεύεις. Κάνεις χάρη σ’ εσένα και όχι σ’ εκείνον. Αν συνεχίσουμε να κουβαλάμε το θυμό που μας προκάλεσε, τον αφήνουμε ταυτόχρονα να ασκεί εξουσία πάνω μας, τον μεταβάλλουμε σε δυνάστη μας. Δεν θα του επιτρέψουμε να ορίσει τα συναισθήματά μας».
