Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Εμείς οι νεοέλληνες ως λαός είμαστε φιλόξενοι, πονόψυχοι, αλλά και ανένταχτοι. Σε στιγμές πίεσης, σε στιγμές που απαιτείται να συγκρατήσεις τα νεύρα σου και να επικρατήσει η λογική, η λογική πάει περίπατο. Δεν θα ξεχάσω τον σχολιασμό της γνωστής Ελληνίδας, που έχει γράψει ιστορία στη Γαλλία και μάλιστα στο Παρίσι στη Σορβόννη σε μια ομιλία που έγινε πριν δύο χρόνια στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα και ήταν στο πάνελ των ομιλητών η Ελένη Αρβελέρ που η ομιλία ήταν ώρα έναρξης 7 μ.μ. και δεν είχαν προσέλθει ούτε οι μισοί ακροατές, στηλίτευσε επιγραμματικά όταν ξεκίνησε η βραδιά περασμένες 7.30 «εμείς οι Ελληνες τιμωρούμε όσους είναι συνεπείς στην ώρα τους». Καλά ε;;;
Τώρα θ’ αναρωτηθείτε τι σχέση έχει το αυτοκίνητο με την παραπάνω παράγραφο, απλούστατα συνδέεται με τον χαρακτηρισμό ανένταχτοι. Από τα εκατομμύρια αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στην ελληνική επικράτεια και τους αντίστοιχους οδηγούς και πολύ περισσότερους γιατί σε μια οικογένεια μπορεί να μεταχειρίζονται το όχημα πολλοί κι εδώ υπεισέρχεται ο όρος μαγκιά. Δυστυχώς υπάρχει ο ΚΟΚ, υπάρχουν οι κανονισμοί, υπάρχει η Τροχαία, υπάρχουν με δυο λόγια περιορισμοί και υποδείξεις. Ποιος όμως τους τηρεί με ευλάβεια;
Στις χώρες της Ευρώπης κατ’ αρχήν απαγορεύεται ρητώς, όπως κι εδώ σε μας η χρήση της κόρνας, λένε οι Ευρωπαίοι κύριε, κυρία μου πρέπει να ειδοποιήσετε τον προπορευόμενό σας ότι εμποδίζει την κυκλοφορία. Υπάρχει βάσει του Νόμου το αναβόσβησμα των φώτων και κυρίως δεν καταφεύγουμε σε απρεπείς εκφράσεις που μπορεί να ξεφύγει και η χρήση της ανοιχτής παλάμης σαν επιστέγασμα.
Ελβετοί και Ιταλοί φίλοι που περνούν διακοπές στην Ελλάδα πολλές φορές επισημαίνουν ότι οι ελληνικοί δρόμοι δεν είναι ανάλογοι με τους αντίστοιχους στην Κεντρική Ευρώπη, δεν μιλάμε για τα παρακλάδια τις χώρες που έφτασαν στην ΕΕ τους 27 αισίως, έξω από αυτούς που φλερτάρουν να μπουν στον κατάλογο.
Αρα δεν έχουμε τους καταπληκτικούς αουτόμπαν της Γερμανίας και την περίφημη οτοστράτα της Ιταλίας, γιατί νεαρέ μου πατάς γκάζι και τρέχεις με 200 όταν το όριο ταχύτητας είναι 120; Γιατί δεν σέβεσαι τον ΚΟΚ και κυρίως δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, εδώ φθάνουμε στην μαγκιά, ακούς νεαρά φοιτητάκια να κοροϊδεύουν κυρίως τους οδηγούς μεγαλύτερης ηλικίας, είτε με φράσεις «άντε κάνε στην άκρη» ή «πώς πας σαν κότα» ή άλλη προσφιλής έκφραση, προσπερνά σαν σίφουνας και χαμογελά συγκαταβατικά. Τώρα το αν θα τον σταματήσει ο τροχονόμος πιο κάτω και του χαρίσει μια κλήση ή θα τον βάλει (αυτό κι αν είναι υποτιμητικό) να φυσήξει γιατί με την παρέα ήπιε και δύο ποτηράκια χωρίς να το καταλάβει, εδώ μπαίνει η ετικέτα ανένταχτοι.
Εμείς οι της τρίτης ηλικίας, όσοι ακόμη έχουμε την άδεια της Αστυνομίας που λέγαμε περιπαικτικά στα νιάτα μας, καταλαβαίνουμε ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν ορμητικότητα, έχουν εμπιστοσύνη στα αντανακλαστικά τους, έχουν την έξωθεν συναίνεση της κοινωνίας, έχουν όμως και την μαγκιά, «ω τώρα θα φορέσω τη ζώνη για δύο τετράγωνα», «θα φορέσω το κράνος για δύο τετράγωνα», πόσα όμως ονόματα διαβάζουμε που καταλήγουν σε νοσοκομεία και ο Θεός να φυλά σε χειρότερες περιπτώσεις ή όπως η νεαρή οδηγός των 27 ετών που ενώ είχε παιδιά μαζί της παραβίασε το STOP και έστειλε 4 παιδάκια του νηπιαγωγείου στο Νοσοκομείο.
Σίγουρα υπάρχουν και οι νουνεχείς άνθρωποι που έλεγαν οι γονείς μας τα παλιά χρόνια, που οδηγούν με συνέπεια και φρόνηση. Στα νεότερα άτομα πρέπει να μεταλαμπαδεύουμε τον αυτοσεβασμό, την συνέπεια και την λογική και η «μαγκιά» είναι όχι εξυπνάδα, ούτε υπεροχή, είναι επικίνδυνη και για τους ανεγκέφαλους, στα παλιά χρόνια τους κολλούσαν την ετικέτα «κοκορόμυαλους».
Σεβόμαστε τις διαβάσεις πεζών, αυτοί που έχουν προτεραιότητα όχι το αυτοκίνητο, σεβόμαστε το όριο ταχύτητας, σεβόμαστε τη σήμανση που όπου υπάρχει διπλή γραμμή θεωρείται τοίχος. «Πώς λοιπόν περνάς μέσα από τον τοίχο;» αναρωτιόταν φίλος μου Γάλλος που έβλεπε τέτοιους οδηγούς.
Μέσα λοιπόν η λογική και η αξιοπρέπεια, έξω το νταηλίκι, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Να το θυμάσαι όταν πιάνεις τιμόνι.
