Ο Μάρτιος είναι ο πρώτος μήνας της άνοιξης, ο προάγγελος που όλα γύρω πρασινίζουν, που, αν πάει καλά το μετεωρολογικό δελτίο, θα δούμε δειλά – δειλά και σκόρπια κόκκινες πινελιές, οι πανέμορφες παπαρούνες να ξεμυτίζουν ακόμη και μέσα από τα χιονισμένα τοπία.
Για τον μήνα Μάρτιο οι παλιές γειτονιές είχαν βγάλει πολλές, αλλά σοφές παροιμίες «Μάρτης – γδάρτης και παλουκοκάφτης», «Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή;», το έλεγαν για ανθρώπους που ήθελαν να προβάλλονται έστω κι αν δεν το άξιζαν και πολλές άλλες που αναφέρονται στον πρώτο μήνα της άνοιξης.
Πολλές δεκαετίες πίσω όταν έμπαινε ο Μάρτιος οι μανάδες και οι γιαγιάδες αποβραδίς της πρωτομηνιάς ετοίμαζαν κόκκινα και άσπρα σχοινάκια που τα φορούσαν στον καρπό τα μικρά και τα μεγαλύτερα κορίτσια για να μην τους χτυπήσει ο δυνατός ήλιος και μαυρίσουν. Τώρα, στις μέρες μας οι μαυρισμένες νέες είναι πολύ σικ και δεν φοβούνται να κοιτάζουν κατάματα τον δυνατό ήλιο.
Χθες όμως άκουσα με μεγάλη χαρά, μια γιαγιά που τα εγγόνια της ζουν στο εξωτερικό, να παραγγέλνει στον γιο της να ετοιμάσει μερικά μαρτιάτικα κοκκινόασπρα σχοινάκια να φορέσει η εγγονή της και να τα πάει να φορέσουν τα Ελληνόπουλα της διασποράς για να τηρηθεί το έθιμο.
Οι πραγματικοί Ευρωπαίοι έχουν σεβασμό προς τα πατροπαράδοτα έθιμα που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Εμείς οι νεοέλληνες που στην ουσία δεν ξέρουμε στην κυριολεξία, δεν γνωρίζουμε πού ανήκουμε, από τη μια πλευρά θεωρούμαστε «Ευρωπαίοι» και από την άλλη «Βαλκάνιοι» για αυτό η Ελλάδα του 2019 δυστυχώς είμαστε ανένταχτοι. Τραβολογιόμαστε δεξιά κι αριστερά, βιώνουμε καταστάσεις πρωτόγνωρες κι όπου μας οδηγήσουν οι μεγάλοι προστάτες μας. Καλόν μήνα.
ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
