ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Πόλεμος και ειρήνη…

πόλεμος-και-ειρήνη-831019

Του Γιάννη Μαντίδη

Θυμάμαι κάποιες φορές τον Κυρ, τον χαρισματικό εκείνον σκιτσογράφο που, για να ξεχνάμε τους κακούς μας γείτονες, είχε χαρτογραφήσει την Ελλάδα να συνορεύει με …Ελβετία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Λιχτενστάιν! Και μας αρκούσε το σκιτσογραφημένο χιούμορ του για να ξεχνάμε τους πραγματικούς μας γείτονες με τίς κρυφές ή φανερές πολεμικές ορέξεις…

Ξαναθυμήθηκα αυτές τις μέρες τον Κυρ με τα γειτονικά μας σύνορα να μαυρίζουν μετά την δολοφονική εκτέλεση του Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες απ’ τους αλβανούς και τα επιθετικά γαυγίσματα του κ. Εντυ Ράμα. Και δεν μας έρχονται οι φοβέρες μόνο από Βορρά. Εχουμε και τις συνήθεις εξ ανατολών του Ερντογάν, που σαν άλλος Μωάμεθ φιλοδοξεί να γίνει νέος… εκπορθητής, αρχίζοντας από την ελληνική αιγιαλίτιδα! Κι εμείς;

Εμείς σκεφτόμαστε να καταργήσουμε τις παρελάσεις των μαθητών, διότι, λέει, δεν είμαστε πολεμοκάπηλοι! Εμείς είμαστε άνθρωποι της ειρήνης και της αγάπης και αν οι γείτονές μας είναι διαφορετικοί, αυτό είναι πρόβλημά τους. Σοβαρά;

Αδέλφια, οι καιροί ου μενετοί, ας αφήσουμε τ’ αστεία. Η αγάπη στην περίπτωσή μας δεν αρκεί, πρέπει να προπονηθούμε ανάλογα, για να ’μαστε ετοιμοπόλεμοι, πριν μας επιτεθεί πανέτοιμος ο άλλος. Βέβαια θα μου πεις ότι ο Ελληνας δείχνει την ανδρεία του σε όλους τους πολέμους, όμως μιά προετοιμασία σχετική νομίζω πως δεν βλάπτει. Και θα ’ναι για τα παιδιά μας καλό, περ’ από τα μαθητικά τους, να μάθουν και τ’ αγωνιστικά τους βήματα και τ’ αποφασισμένα! Ας αφήσουμε όμως τον πόλεμο κι ας ποντάρουμε στην ειρήνη. Αλλα και στην αγάπη. Κάποιες φορές αρκεί…

Το είπε ο Γιάννης Τόλιας, περιφερειακός διευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλίας, με αφορμή την αποστράτευσή του. “Τα αστέρια έρχονται και παρέρχονται, αυτό που μένει είναι η αγάπη του κόσμου”, δήλωσε ο άνθρωπος με την καλή καρδιά, ο αστυνομικός με τη γνωστή του υπευθυνότητα στο καθήκον, γνωρίσματα που συνυπάρχουν στους φίλους αστυνομικούς της Διεύθυνσης Μαγνησίας, όπως τους βλέπω γελαστούς, αλλά κι αγριεμένους απέναντι στο έγκλημα σε όλες τις μορφές του.

Και από δώ ένα αντίο στον μεγάλο μας συνάδελφο, στην ηλικία, αλλά και στην δημοσιογραφική και αγωνιστική του προσφορά, τον Λάζαρο Αρσενίου. Ηταν ο άνθρωπος που πρώτος με συγχάρηκε στα πρώτα μου γραφτά, ο άριστος συνάδελφος που με ήθελε πάντα δίπλα του στις δημοσιογραφικές μας εκδηλώσεις. Κι όταν θα ’ρθει η ώρα μου θα ψάξω να τον βρω, σε κάποια εφημερίδα των ουρανών, για ένα “ευχαριστώ” που του χρωστάω…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου