(Στους Μαθητές μου που Ονειρεύονται και δεν Βολεύονται)
Του Αδάμου Α. Μουζούρη,
Φιλόλογου – Ιστορικού, Προέδρου της Ενωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας
«Ανήμποροι να μαζέψουμε τα κόκκαλα
Των Συντρόφων μας
Μνημονεύουμε το άδικο
Και διαβολοστέλνουμε το δίκιο»
(Άγιον Όρος 4ος χ.κ.)
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, μετά από 44 χρόνια, ταυτοποιήθηκαν, με τη μέθοδο του DNA, τα οστά του Αδελφού, Συντρόφου και Συμπολεμιστή μας, Υπολοχαγού του 399 Τάγματος Πεζικού με έδρα το Μπογάζι – Αμμοχώστου, Γεωργίου Παπαλαμπρίδη του Στεφάνου και της Πηνελόπης από την Πυρσόγενη Ιωαννίνων, ο οποίος παρά την προδοσία, αρνούμενος να παραδώσει αμαχητί την Πατρίδα, πολέμησε και έπεσε μαχόμενος εναντίον των βαρβάρων εισβολέων στις 22 Ιουλίου 1974. Τα «λείψανα – οστά» του θα ενταφιαστούν στο Μνήμα των Γονέων του στο Κοιμητήριο του Δήμου Παπάγου.
22 Ιουλίου 1974, περιοχή «Άσπρη Μούτη», της κορυφής Αλωνάγρα, στα ριζά του Πενταδάκτυλου. Ο Λοχαγός μας Παπαλαμπρίδης Γεώργιος όρθιος, λεβέντης με αρετή και τόλμη, μπροστάρης του Λόχου, όπως αρμόζει στον πραγματικό ηγέτη, δέχθηκε τη σφαίρα από τούρκο εισβολέα ελεύθερο σκοπευτή ή ακροβολιστή, στο καθάριο μέτωπό του! Διαμπερές το τραύμα και αίμα του να ποτίζει και να λιπαίνει την κατεχόμενη Γη μας!
Μια θυσία ηρωική και τραγική!! Μια θυσία τραγική και ηρωική!! Θυσία Φάρος και φωτίζει το δρόμο της Αξιοπρέπειας, της Τιμής και του Χρέους!!!
Η θυσία του είναι το Συμβόλαιο του Λαού μας με την Ιστορία. Παραχάραξη της Ιστορίας είναι η τούρκικη σημαία που μολύνει τον Πενταδάκτυλο και τον τόπο της Θυσίας Του.
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, για τη Ζωή του, που αν και ταξίδεψε νωρίς αφήνει αγέραστη μνήμη και καλότυχος θα είναι στους αιώνες των αιώνων! Και για τη Θυσία του, που εσαεί θα μνημονεύεται, θα πούμε περισσότερα σε ειδικό αφιέρωμα που θα πραγματοποιήσουμε μετά τον ενταφιασμό των «οστών – λειψάνων» του! Ένα ενταφιασμό που κάνουμε 44 χρόνια μετά … «Άλλος ένας Ήρωας του 1974 κηδεύτηκε σήμερα από τον Ιερό Ναό …..», ΕΝΑ «κουτί με λείψανα», για να μας θυμίζει ότι ο εισβολέας είναι εντός των τειχών!! Και στην Κύπρο 44 Χρόνια μετά Κατοχή συνεχίζουμε να θάβουμε τους Ήρωες μας, τους Αδελφικούς Παιδικούς μας Φίλους, Συνοδοιπόρους και Συμπολεμιστές μας!
44 χρόνια μετά μαζεύουμε τα άταφα οστά τους τα σπαρμένα στην κατεχόμενη Γη μας! 1619 κορμιά άταφα χωρίς έλεος!! 44 χρόνια μετά μαζεύουμε από εδώ και από εκεί δυο – τρία οστά, (βρέθηκαν και ομαδικοί τάφοι, αλλά η πλειονότητα αφορά σπαρμένα οστά) όπως και του Λοχαγού μας, για να ταυτοποιηθούν από την Επιτροπή για Αγνοούμενα Πρόσωπα, και να ταφούν!!!
Εκεχειρία! Τέλος των μαχών! Καιρός για να ταφούν οι πεσόντες! Αυτά ισχύουν από καταβολής κόσμου! Σεβασμός στον υπέρτατο άγραφο θεϊκό νόμο της ταφής!
Η Αγία Ταφή:
Στην ραψωδία Ω΄ (στίχοι 486 – 524 και στίχοι 625 – 634) της Ιλιάδας ο Όμηρος μας δίνει ανάλογη σκηνή σεβασμού για το νεκρό σώμα του Έκτορα. Ο Βασιλιάς των Τρώων Πρίαμος ικετεύει τον Αχιλλέα να του δώσει το νεκρό σώμα του Έκτορα για να τον θάψει με τιμές, όπως αρμόζουν σε ένα νεκρό! Ο Αχιλλέας, παρά τον πόνο του που νιώθει για το χαμό του Φίλου του, Πάτροκλου, δίνει προσταγή να στολίσουν και δώσουν τον Έκτορα στον Πατέρα του για ταφή! Επίσης στα πλαίσια της φιλοξενίας ετοιμάζει γεύμα για το βασιλιά Πρίαμο.
Στην ραψωδία λ΄ της Οδύσσειας του Ομήρου, ο Οδυσσέας όταν κατεβαίνει στον Άδη συναντά την ψυχή του Ελπήνορα, το σώμα του άφησαν άκλαφτο και άταφο. Ο Ελπήνορας τον ξορκίζει στους δικούς του ανθρώπους, γυναίκα, πατέρα και γιο, όταν ανέβει από τον Άδη στη Γη (στο νησί Αιαία) να τον θυμηθεί και να μην τον αφήσει άκλαφτο και άθαφτο μη και οργιστούν οι Θεοί. Αφού τον κάψει με τα άρματά του, να του φτιάξει μνήμα και να βάλει σηματωρό το κουπί του. Πράξη που θα διατηρήσει την μνήμη του στους επερχόμενους ανθρώπους. (στ. 71 – 78).
Και ο Οδυσσέας υπόσχεται να την υλοποιήσει:
«Κακόμοιρε, όσα ζητάς θα σου τα κάνω». (στ. 80).
Η Αντιγόνη του Σοφοκλή δεν υπακούει στην απαγόρευση (πρόσταγμα – νόμο) του Κρέοντα να μην ταφεί ο Πολυνίκης, γιατί υπακούει στον άγραφο θεϊκό νόμο.
«ου γαρ τι μοι Ζευς ην ο κηρύξας τάδε
Ουδέ η ξύνοικος των κάτω θεών Δίκη
Τοιούσδε εν ανθρώποισιν ώρισαν νόμους».
(γιατί δεν ήταν ο Δίας, που μου τα είχε αυτά προστάξει, ούτε η συγκάτοικος με τους Θεούς του Κάτω Κόσμου Δίκη (δικαιο-σύνη), αυτούς τους νόμους μες τους ανθρώπους όρισαν). (Σοφοκλής, «Αντιγόνη», στ. 450 – 453).
Και όχι ……
«εάν δ’ άκλαυτον, άταφον, οιωνοίς γλυκύν
θησαυρόν εισορώσι προς χάριν βοράς».
(να τον αφήσουν χωρίς κλάμα άκλαυτον και δίχα ταφή,
γλυκό θησαυρό για τα όρνεα που γυροφέρνουν λαίμαργα για την τροφή τους). («Αντιγόνη», στ. 29 – 30).
Οι Αθηναίοι έθαψαν τους νεκρούς των Περσών στο Μαραθώνα (490 π.Χ), επειδή πίστευαν πως «το να καλύψουν το πτώμα ενός ανθρώπου με χώμα», ήταν οπωσδήποτε πράξη Ιερή!
Αυτές είναι αρχές και αξίες που λάμπρυναν τον Ελληνισμό! Οι τούρκοι βάρβαροι εισβολείς, έχουν άλλες αρχές τη σφαγή, τη σκύλευση και την ατίμωση!
για τούτο,
Εμείς γυρνάμε εκεί
Που αφήσαμε τους συντρόφους μας
Βορά των ορνέων
Για να τους θάψουμε
Και να ξεθάψουμε τα όνειρά μας.
Επιμύθιο:
Στρατιώτης του 399 Τ.Π με έδρα το Μπογάζι Αμμοχώστου, λίγους μήνες πριν την εισβολή του 1974, θυμάμαι, όταν βγαίναμε για ασκήσεις στον πιθανό χώρο απόβασης των Τούρκων, στον κόλπο της Αμμοχώστου (από τα τείχη της Αμμοχώστου μέχρι και τον Απόστολο Ανδρέα), ειδικότερα στην περιοχή Τρικώμου όπου υπήρχαν αντίστοιχα πολυβολεία με αυτά που φύλαγαν τυχόν απόβαση στην Κερύνεια. Εκεί, ακροβολισμένοι, σκάβαμε μικρά ορύγματα στην άμμο, και ακόμα και τώρα τον θυμάμαι με πολλή τρυφερότητα και αγάπη, να μας προτρέπει, ο Αγιοχώματος Λοχαγός μας, με εκείνο το μειλίχιο χαμόγελο, να τα φτιάχνουμε βαθιά γιατί μπορεί να είναι και ο τάφος μας! Λες και προφήτευε τη δική του τύχη! Τραγική ειρωνεία, άταφος!!
