Αποφεύγω να σταθώ στην ουσία των όσων αποκαλύπτονται από τις ηχογραφημένες συνομιλίες του επιχειρηματία Μιωνή με τον πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Παππά, που λειτουργούσε πάντα ως το «alter ego» του Αλέξη Τσίπρα. Μιλούν ήδη πολλοί πολιτικοί, ένθεν κακείθεν, για την υπόθεση και γράφονται ακόμη περισσότερα, άλλοτε ευθέως και άλλοτε υπαινικτικώς. Για παραδικαστικό κύκλωμα και για πολιτικούς εκβιασμούς. Εχει μακρό μέλλον μπροστά της η υπόθεση, η οποία συμπληρώνεται με τις παράλληλες απομαγνητοφωνήσεις για τις εντολές της συζύγου του Πάνου Καμμένου σε αξιωματικούς της ΕΛΑΣ, ώστε να αναδεικνύουν την εικόνα παρακράτους.
Στέκομαι μόνο σε ένα σημείο από την αντίδραση και του «πρωταγωνιστή» Νίκου Παππά, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ και των παπαγάλων του, που εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της πολιτικής και δικονομικής ορθότητας, υποστηρίζοντας ότι δεν πρέπει η Βουλή και κατ’ επέκταση η δικαιοσύνη να ασχοληθούν με το περιεχόμενο των συνομιλιών, επειδή, όπως λένε, είναι «παράνομες» και άρα απορριπτέες ως «προϊόν εγκλήματος».
Τυπικώς έχουν απόλυτο δίκιο. Κατά την ισχύουσα νομοθεσία κάθε ηχογράφηση συνομιλίας, μεταξύ δύο ή περισσοτέρων προσώπων, είναι παράνομη, εφόσον δεν έχει ζητηθεί και δεν έχει δοθεί η συναίνεση των συνομιλούντων από τον καταγράφοντα. Χαίρε υποκρισίας αγλάισμα.
Ας αποσυνδέσουμε το θέμα από την πολιτική. Ας δούμε απλώς την περίπτωση πολίτη, που δέχεται εκβιαστικά τηλεφωνήματα από κάποιον. Τι πρέπει να κάνει, για να αποδείξει ότι εκβιάζεται; Οτι, ενδεχομένως, εκτός από την περιουσία του απειλείται ακόμη και η ζωή του, είτε η ζωή μελών της οικογενείας του; Κατά τον νόμο πρέπει να προειδοποιήσει τον εκβιαστή ότι «οι συνομιλίες μας καταγράφονται». Διαφορετικώς δεν γίνονται οι ηχογραφήσεις αποδεκτές ως αποδεικτικό υλικό.
Γράμμα νόμου που πάει περίπατο, όταν καταγράφουν υπηρεσίες της εξουσίας, όπως η ΕΥΠ με το «βαλιτσάκι» της, η Αντιτρομοκρατική και άλλες υπηρεσίες δίωξης του εγκλήματος.
Ετσι διαμορφώνονται κάποιοι νόμοι, λες και δεν έχουν θεσπιστεί για την προστασία των πολιτών, αλλά για να κατοχυρώνουν τα «δικαιώματα» των εγκληματικών στοιχείων, είτε πρόκειται για συμμορίες και αστέρες του κοινού ποινικού δικαίου, είτε για άλλους παρανομούντες, ώστε να έχουν πολλά και άνετα παράθυρα διαφυγής.
Απαιτείται αναθεώρηση. Η άνευ συναινέσεως ηχογράφηση να αναγνωρισθεί ως νόμιμο μέσο αυτοάμυνας, όταν ο ηχογραφούμενος διαπράττει εκβιασμό ή άλλο αδίκημα.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
